De Beweging. Jaargang 2

[p. 338]

Hymne aan de stilte
Door
Geerten Gossaert.

Weer, stijgend door den koelen nacht

De bergen op ter eenzaamheid,

Omgordt mij de geheime macht

Die mij tot Uw gemeenschap wijdt;

Der menschen woningen ontvlucht
En hunner woorden vreemd gerucht,
Ver van hun liefde en hunnen haat
Tot Ú mijn hoog vertrek en toeverlaat.

Van ijdel minnen en den waan

Der roembegeergen zijt Ge vrij;

Noch leert Ge in de wegen gaan

Waart 't Hart der Harten de waardij

Niet kent van 't Zelf, bedeesd en vreemd
Maar om 't bezit van andren teemt,
Waar handen grijpen naar 't gemis
Des harten, van zich zelven ongewis.

[p. 339]

III

 

De lach der lippen zal vergaan

 

Verdooven eens der oogen gloed;

 

En hoe zou 't woord van trouw bestaan

 

Tenzij-dan dat het Ú gemoet

 

O Stilte, die in Leed en Strijd

 

Uit 't aardsche onze harten wijdt

 

En voert ons zwijgend naar het land

 

Waar 't onverganklijke het wijken bant.

Zoo kom -: mijn eenige begeert

Is schoon te zijn en rein van hart;

O red mij, want mijn ziel verteert

Van Uwen weedom en de smart

Om dwaling als een-elk belaagt
Die door der menschen volte draagt
Wat hunne harten niet bekoort:
Het zuiver goud, dat u alleen behoort.

Vergeef mij, zoo ik, diep verblind,

Eens Uw eburne schoonheid schond;

Sints zwierf ik rusteloos gezind

De wereld door, tot ik hervond

Mijzelf in U, aanbad en zeî:
O Smettelooze leid Gij mij
En sterk mij, wonend waar ik woon,
Uw knecht, Uw vriend, Uw veelgeliefde zoon!