Berlijnse liederenhandschrift

VII.

Ich stont in groser varen,
doen ich anzach drye bijlde fiin,
die minnentlijche waren.
Daer van verbrande mich yr sciin
zam eyn vÜr us heyser glam.
Idoch zach ich yr wenghelijn,
wie wal mir das tsem hertzen quam.

God die was gÜeten rijche,
doe he ghescief die reyne wijf,
zo tsaert zo minnentlijche:
des wal gecyret ziin yr lijf.
Och, kunde ich ym ghedienen bas,
den eren riichen vrouwen,
werliich, des dede ich ane has!

Eyn trysoer, wal ghecyeret
zo reynlijch mit driin vrouwen (reyn) goet,
dem zach ich staen ghewyret:
daer van erhevet mir mijn moyt,
das ich vergas miin zende (moyt) leyt.
Zy dreghet eyn fyoel krense,
der jo miin dienst zal zijn bereyt.