De Belgische Illustratie. Jaargang 15

Dichtbundels van Van Meurs.

Onder de dichters in Nederland bekleedt van Meurs eene eerste plaats, en is het lezen zijner heerlijke werken een groot genot, het is ook voor de jongere dichters eene ware studie; want als vorm en taal zijn zijne gedichten aan te bevelen. In de oorspronkelijke stukken is van Meurs recht origineel. Wij hebben dit reeds met een voorbeeld getoond - in zijne vertalingen geeft hij den meester weer, en plant de vreemde bloem derwijze over dat zij, ook in onzen grond, weelig groeit en bloeit.

Ernst en luim, vroolijkheid en smart wisselen elkander af, doch nooit wordt de vroolijkheid triviaal, nooit de smart overgevoeligheid. Hier is de dichter natuur, in den vollen zin des woords, daar is hij verheven, altijd is hij zuiver, kiesch, rein, godsdienstig - altemaal hoedanigheden, die velen van onze jongeren missen, welke meenen dat zij, armzaligheid der armzaligheden! alleen indruk kunnen maken, door naaktheden en ruwe kwinkslagen tegen geloof en zeden op te disschen.

Wie de hedendaagsche duitsche dichterschool, langs hare goede zijde wil kennen, leze den pas verschenen bundel Germania's door van Meurs. Die school kennen is voor ons zelfs eene noodwendigheid, al zou het maar zijn om na te gaan, waar eenige onzer jonge poëten stof, vorm en origineele wendingen halen, op welke zij zoo stout bogen.

In de Germania's, door de uitgevers Blom en Olivierse, te Kuilenburg, in een net kleedje uitgedost, vinden wij niet minder dan 160 duitsche dichtjes, meesterlijk in onze taal door den geestigen pater overgebracht: stukken van Strachwitz, Lenau, Geibel, Kopisch, von Sydow, Rückert, Freiligrath, Lessing, Krummacher, Sturm en anderen.

De keus van de gedichten, die wij in de Germania's bijeen gebracht zien, deze alléén, toont den man van fijnen smaak aan: elk stuk is als een keurige en welriekende bloem en allen te samen vormen eene tuil, rijker in kleur en geur, dan er Tollens ooit een uit den vreemde leverde. Wij slaan het boek open en nemen het eerste stuk over dat ons voor oogen komt, ten bewijze van 't geen wij zeggen:

De paarden van Gravelotte.

Heet was de dag en de worstling volbracht,
Koeler werd de avond en rustig de nacht.

Boven in 't bergwoud, met klettrend geschal,
Klinkt de trompet en weerklinkt door het dal,

Roept van het slagveld, zoo luid en zoo schel,
Al de dragonders terug op 't appèl.

Troepswijze, in rotten geschaard twee aan twee
Keeren de dappren, nog 't zwaard uit de scheê.

Ach, maar niet allen! zoo menig ontbreekt,
Ligt daar vertrappeld, verminkt en verbleekt;

Ligt bij 't appèl nu ontzield in zijn bloed,
Die bij reveille vol kracht was en moed.

't Paard, dat hij aandreef met teugel en spoor,
Dwaalt thans verlaten de doodsvlakte door.

Weer, voor de derde maal, klinkt de trompet,
't Wordt in de verte gehoord door 't genet.

Wijd spert de zwarte de neusgaten op,
Snuift ter verkenning en keert in galop.

Hinnikend schiet hem de bruine ter zij!
Rent met hem voort, als vanouds in de rij.

Zie, ook de bloedende schimmel, zoo moe,
Hinkt op drie pooten in draf naar hem toe.

Troepswijze, in rotten geschaard twee aan twee,
Snelt heel de stoet met de ruiteren mee;

Zij, als de ruiters, verstaan het signaal,
Komen ter plaats met het ledige zaal.

Meer dan drie honderd! van 't heldengeslacht
Heeft zich de vierde ten offer gebracht.

Meer dan drie honderd - o, ridderlijk dier
Zonder uw ruiter nog trouw uw banier!

Werd Gravelottes dragonder vermaard,
Eervolle melding verdient ook zijn paard.

Dat sierlijke, zinrijke gedicht is van Karl von Gerok; doch in waarheid het is, van nederlandsch standpunt gezien, van von Gerok - van Meurs: dichter en vertaler hebben er beiden recht op.

Onder andere prachtige stukken moeten wij de jacht van den Mogol, het oude huis, de beschermengel, de postiljon rekenen.

Het Kriekende Kriekske, oorspronkelijke betuwsche gedichten, van denzelfden meester, niet minder keurig uitgegeven bij de weduwe J.R. van Rossum te Utrecht, beleeft dit jaar zijn tweeden druk, en voorwaar! dit is reeds eene aanbeveling. Wat al schoons biedt de geestige en diep gevoelende dichter ons hier aan! Men leeft, bij het lezen dier gedichten, in de Betuwe, door Cremer zoo onvergefelijk verheerlijkt - doch die, jammer genoeg! door onwetendheid, vlekjes tegen het katholicisme in een zijner verhalen heeft uitgeworpen.

Van Meurs doet ons in de katholieke bevolking der Betuwe verkeeren; leven op het frissche, geurige land, in den eenvoud der dorpen, niet bezwadderd door lage driften.

Van Meurs valt hier in het genre van onzen Guido Gezelle, Dr. Van Ghelder en ander West-Vlamingen: hij leeft in een bepaalden kring van zeden en gewoonten; hij spreekt de gewesttaal en doet ons, evenals hooger genoemden, niet alleen zien wat rijkdommen onze taal bevat, maar nog hoe in zekere uithoeken nog veel schoons, edels en naïfs bij ons volk verborgen ligt.

Wilt gij uwe bibliotheek met die twee juweelen verrijken, richt u tot den boekhandelaar Henri Claes, Kleine Markt, te Antwerpen, den besten en soliedsten vlaamschen boekhandel, dien men in deze stad vindt.