De Belgische Illustratie. Jaargang 15

[p. 273]

[Nummer 35]

Onze gravures.

Aan de beterhand.

‘Aan de beterhand!’ die woorden galmen als een hemelsche lofzang. Eene langdurige en smartelijke ziekte kluisterde haar aan het ziekbed. Niemand hoopte op genezing meer en zij zelve wanhoopte nog ooit de bloemrijke wereld te zullen betreden.

Alle menschelijke hulp faalde; alleen die van hierboven bleef der arme zieke over en tot deze richtte zij zich met een rein en kinderlijk betrouwen. ‘Indien ik genezen mag, o Moeder Gods Maria,’ zoo bad zij, ‘zal ik blootsvoets en met hangende haren naar uw beeld van Angri gaan!’ en hare speelgezellen die dit hoorden, beloofden met haar dien vromen pelgrimstocht te zullen doen.

aan de beterhand, naar ed. sain.

De hoop daalde in aller hart terug en op een heerlijken dag, toen de zon aan den zuiveren hemel schitterde, de zoele wind het gouden graan lispelen deed, de bloemen de gouden kelkjes dankbaar ophieven en de vogels blijde gorgelden, herleefde de zieke en werd ook de belofte, in een plechtig uur gedaan, volbracht.

Er ligt over dit tafereel een gansch italiaansch karakter en, wij zouden schier zeggen, een godsdienstig karakter dat de zuidervolken kenmerkt.

De wegwijzer.

Wij zijn hier weer in 't volle van den oorlog van 1870. Het wintert op eene geduchte manier. De sneeuw bedekt den grond, de lucht is grauw en nog met eenen sneeuwstorm dreigend. Eene fransche patrouilje komt den weg op, om den omtrek te verkennen.

Men heeft een boerenjongen gerequireerd, om aan de patrouilje tot wegwijzer te dienen. Deze knaap zal den landgenoot den weg aantoonen, langs welken hij pas een uur geleden de pruisische uhlanen dwalen zag.

De officier, die de patrouilje kommandeert, houdt den knaap naast zijn paard; in de hand, die nu langs de rechterzijde afhangt, klemt hij

[p. 274]

een revolver. Toen men den tocht aanving, had de officier den jongen den kouden tromp op het voorhoofd gezet en hem gezegd: ‘Indien gij ons misleidt, zijt gij een man des doods!’ Doch de wegwijzer heeft de wenkbrauwen gefronst en zijn oog heeft van verontwaardiging geblikkerd. ‘Ben ik niet zoowel Franschman als gij!’ heeft hij met fierheid geantwoord.

Dat trof den officier en 't is nu ook niet meer tegen den wegwijzer dat die revolver zal gericht zijn; maar wel tegen den vijand, die onverhoeds, achter heg en steg, zou kunnen opdagen.

De patrouilje zet behoedzaam den weg voort; niet alleen dwalen aller oogen rechts en links, maar ook de paarden schijnen te gevoelen dat er in die mistige lucht, in dat besneeuwde bosch, onraad verborgen zit. Wel hebben de kurassiers den mantel om, maar onder deze omklemt de hand het wapen en bij de minste beweging zal dat wapen de sneeuw met het bloed des vijands kleuren.

Het tafereel is eene goede en kunstrijke greep uit het veelbewogen krijgsmansleven te velde.

Weggejaagd.

Van het woelige krijgsmansleven vallen wij in de idylle, in het dorpsleven. Wij staan voor een klein drama, zoo als de groote meesters in de poëzie er ons soms leveren - dat zijn die, welke de kunst verstaan om een schijnbaar nietig onderwerp dermate te ontwikkelen, dat het een uitvoerig drama wordt, waarin wel is waar geen pistoolschoten knallen, maar hartkloppingen voorkomen, die oneindig meer zeggen dan knal-effekten.

‘Weggejaagd,’ zoo leest men onder de teekening. Inderdaad het meisje staat nog een oogenblik aan den broodtrog stil; ze heeft een ouden reiszak in de hand en staart peinzend en bedrukt op den vloer. De kippen en de eend, dié zij altijd voederde, trippelen rond haar, zonder nog te bevatten dat hunne vriendin voor altijd heengaat.

‘Weggejaagd!’ waarom? Was zij niet ieverig, niet oplettend, niet zorgvol voor haar werk? Ofwel was men naïeverig, boos, listig, kwaadaardig tegen haar? Ofwel spookte de jaloezie, die afschuwelijke lafheid, in dit of dat gemoed tegen haar, tot dat zij het vertrouwen dat men in haar stelde, vernietigd had? Ofwel weegt eene zwaarder beschuldiging op haar?

Doch neen, dat is niet mogelijk. Haar gelaat zegt ons niets boosaardigs, wel integendeel. Zij was goed, vroolijk, opgeruimd en. zij deed de hoeve weergalmen van haar helder lied. Waaraan denkt zij? Misschien aan hare thuiskomst, aan het verdriet harer moeder omdat zij is ‘weggejaagd?’ Misschien heeft zij geene moeder meer, en moet zij bij verre familie, misschien wel bij vreemden, gaan aankloppen.

Men kieze er tusschen al deze veronderstellingen slechts eene; de nederigste, de eenvoudigste zal de beste, de dichterlijkste zijn.

Een Japansche bruiloft.

Een Japanees, die in het huwelijk wenscht te treden, maakt het meisje zijner keuze zijne gevoelens kenbaar door een tak van zeker struikgewas aan haar deur te bevestigen, dien zij dan binnenhaalt of laat hangen, al naar gelang zij gezind is de liefde van den jonkman te beantwoorden. Wil zij hem een nog duidelijker bewijs harer genegenheid geven, dan maakt zij zich de tanden zwart, zich voorbehoudende, na de bruiloft, als het grootste liefdebewijs, zich de wenkbrauwen uit te trekken.

Zoodra het huwelijk besloten is, worden eenige vrienden van den bruidegom en even zooveel vriendinnen der bruid met de taak belast, de huwelijksvoorwaarden vast te stellen en het huwelijkscontract te ontwerpen. De jonge gevolmachtigden kiezen verder met de grootste zorgvuldigheid twee geluksdagen uit, één voor de eerste samenkomst der verloofden en één voor de bruiloft.

Vervolgens zendt de bruidegom zijne bruid de gebruikelijke geschenken, wier waarde natuurlijk met zijne beurs overeenkomt, en die het meisje Oogenblikkelijk aan hare ouders overhandigt ten teeken van dankbaarheid voor de zorgen en verpleging, waarvan zij van hare geboorte af het voorwerp geweest is. De bruid zelf betreedt intusschen het huis haars echtgenoots niet geheel met leege handen, daar de ouders haar zooveel mogelijk een flinken uitzet en een deel van het huisraad meegeven.

De godsdienstige plechtigheid, waardoor het huwelijk zijne wijding bekomt, is bij de Japaneezen geheel van huiselijken aard. Aan een tot dat doel opgericht altaar prevelt een priester, aan de linkerhand der verloofden staande, eene reeks gebeden, waarna hij aan eene lamp een fakkel aansteekt. Bruid en bruidegom steken nu elk eene fakkel aan de fakkel van den priester aan en deze verklaart ten slotte den huwelijksband gesloten.