De Belgische Illustratie. Jaargang 15

In de prairie.
Eene episode uit het landverhuizersleven in het verre Westen.
(Vervolg.)

III.

Dagen lang zweefde Ralf Dover tusschen leven en dood. De trouwe zuster waakte rusteloos bij hem. Den tienden dag na den overval trad de crisis in: de gezonde natuur van den jonkman zegevierde en na verloop van een paar weken was Ralf weer in zooverre hersteld, dat hij het bed verlaten en in de kamer rondloopen kon. Maar de levenslustige, krachtige jongeling van voorheen was in een in zich zelven gekeerd, barsch man veranderd, wiens hersenen gekrenkt, wiens denkvermogen beneveld was. Bertha had een zwaren last te dragen en alleen het bewustzijn, dat zij aan den haar soms bestormende vertwijfeling niet mocht toegeven, belette haar daaronder te bezwijken.

De landverhuizers waren allen zonder uitzondering vriendelijk en voorkomend en hunne liefdevolle deelneming was balsem voor het verdriet van het arme meisje. Onder hen bevond zich eene familie Chapman, die het blokhuis en honderd acres van het omliggende land gekocht had. Deze familie bestond uit man, vrouw en drie kinderen. Een neef van meester Chapman was ook meegekomen, was echter te dien tijd nog met eenige andere jongeliê aan de rivier om het daar weidende vee te hoeden. Mistress Chapman was eene flinke vrouw, die met vaste hand de geheele huishouding bestierde. Menige vrouw zou er zich aan geërgerd hebben, dat het kleine nette huiske, hetwelk zij dadelijk hadden gemeend te kunnen betrekken, weer voor onbepaalden tijd aan de vroegere bewoners moest afgestaan worden. Weken lang hadden zij op wagens en in kampementen geleefd en allen verlangden naar de gemakken van den huiselijken haard. Mistress Chapman was er echter de vrouw niet naar om de ongelukkigen te verstooten.

‘Wat verlangt gij dan eigenlijk?’ riep zij vertoornd uit, als iemand haar daarnaar vroeg; ‘wat zullen die arme schepsels in de wijde wereld aanvangen? Hij is ziek en waanzinnig, zijn geld en goed werd hem schandelijk ontroofd en het arme meisje ziet er uit alsof haar hart gebroken is. Laat zij in Godsnaam blijven, waar zij zijn. Chapman moet buitendien nog een schuur en een stalling bouwen en hij kan zich wat haasten, dan kunnen wij daar intrekken tot de dingen anders geworden zijn. Wij zullen het wel met elkander schikken, het mag gaan hoe het wil.’

De tijd verliep. De landverhuizers bouwden huizen, maaiden het weelderige prairiegras en bewerkten den grond voor de bezaaiing.

Ralf Dovers lichamelijke gezondheid beterde en sterkte zich zichtbaar; zijn geest echter scheen te sluimeren en slechts nu en dan toonde hij zich opgewonden en rusteloos. Na lang beraad had Bertha besloten, haar en haars broeders paard, den wagen en andere voorwerpen, die nog eenige waarde hadden in de jonge neerzetting te verkoopen en met den opbrengst naar de geboorteplaats, in het Oosten, tot hunne bloedverwanten terug te keeren. Wel viel de gedachte haar hard, om met haar ongelukkigen broeder arm en hulpeloos voor hen te verschijnen, maar zij wist geen anderen uitweg, en hoopte bovendien, dat de kunst der geneesheeren Ralfs waanzin zou kunnen genezen.

Zij deelde mistress Chapman haar plan mee en vroeg haar bij deze gelegenheid: ‘Gelooft gij aan de mogelijkheid, dat een der mannen, die met u hierheen kwamen, Ralf zou hebben kunnen overvallen en uitplunderen?’

‘Waar denkt gij aan? Dat geloof ik bepaald niet. Het zijn allen brave, eerlijke, vlijtige lieden, die jarenlang goede vrienden en buren van ons geweest zijn. Hoe komt gij in 's hemels naam op zulk een gedachte?’

‘Dat zal ik u zeggen. De arme Ralf zit dikwijls uren lang stil en spreekt met zich zelven, doch meestentijds zoo zacht, dat ik hem niet verstaan kan. Soms echter hoor ik hem zeggen: ‘lk zou wel willen weten, waar hij is! Hij is een van hen, dat weet ik. Wellicht is hij naar de goudzoekers gegaan; hij was dit toch van plan.’ lk heb ook opgemerkt, dat hij bespiedend rondgaat, zoo dikwijls een der mannen hier komt. Toen voor omstreeks veertien dagen eens laat in den avond zes mannen van de rivier hierheen kwamen gereden om mister Chapman iets te vragen, lag Ralf oogenschijnlijk slapende op zijn bed. Buiten voor de deur stonden de mannen bij hunne paarden te praten en te lachen. Eensklaps sprong Walter op, met de woorden: ‘Dat is hij! dat is hij!’ ‘en vloog naar de deur. Bijna gelijktijdig echter rende het geheele gezelschap, dat inmiddels te paard gestegen was, weg en mijn arme broeder ging weer liggen

[p. 219]

zonder verder een verstaanbaar woord te spreken.

Het was goed, dat de schemering de verandering der gelaatstrekken van vrouw Chapman verborg, zoodat Bertha slechts opmerkte, dat zij hoe langer hoe stiller werd en haar eindelijk kortaf goeden nacht wenschte.

‘Ik heb haar beleedigd,’ zuchtte Bertha en ging treurig in hare kamer.

Den volgenden morgen echter groette mistress Chapman even hartelijk als gewoonlijk en zegde na het ontbijt, dat zij Bertha om een grooten dienst wilde verzoeken.

‘Ik zou eens gaarne naar ons vee aan de rivier gaan zien,’ sprak zij. ‘Chapman zal mij vergezellen, opdat ik in de praïrie niet verdole, en ik zou u dus willen verzoeken tot aan mijn terugkomst op de kinderen te passen en hun te eten te geven.’

‘Natuurlijk zal ik dit van harte gaarne doen, maar ik benijd u bijna om den rit over de prairie.’

‘Ik ga niet voor mijn genoegen,’ zegde mistress Chapman met een diepen zucht en verliet het vertrek. Kort daarna galoppeerde zij in gezelschap van haren man over de grasvlakte.

Bertha wilde aan de drie aan hare hoede toevertrouwde kinderen een kleine verrassing schenken en bereidde ieverig eenige zoete spijzen voor hen. Toen eindelijk de lekkernijen op de feestelijk versierde tafel stonden, ging Bertha naar buiten om haren broeder te roepen, dien zij het laatst onder de veranda had zien zitten sluimeren. Hij zat er niet meer, verscheen niet op haar angstig roepen en in het gansche huis was geen spoor van hem te vinden. Zij snelde terug, gaf de kinderen verlof om met eten te beginnen en deed hun beloven, dat zij tijdens hare afwezigheid het huis niet zouden verlaten en verzocht de tienjarige Carrie, in geval Ralf vóór haar mocht terugkeeren, een doek buiten het venster te hangen.

Weenende van angst en zenuwachtigheid ijlde Bertha over de prairie naar het naaste blokhuis, waar zij ademloos aankwam. Ralf was daar niet gezien geworden; de mannen boden zich echter terstond aan hem te gaan opzoeken en de gansche nabuurschap daartoe op te roepen.

‘Troost u,’ sprak de planter bemoedigend; ‘als hij nog niet lang weg is, zullen wij hem spoedig hebben.’

Diep bedroefd keerde Bertha terug. Hoe dikwijls zij ook gejaagd in de richting van het huis zag, er vertoonde zich geen teeken en toen zij eindelijk de woning bereikte, vond zij slechts de drie kinderen.

Den geheelen namiddag en den volgenden dag zochten de buren naar Ralf Dover; doch te vergeefs. Het eenige spoor was, dat hij op zijn paard weggereden was.

IV.

Sints wij ons huis in de prairie voor het laatst zagen, is zijn uiterlijk aanmerkelijk veranderd. De vroegere stilte en eenzaamheid zijn door gedruisch en levendigheid vervangen. Meer dan een dozijn huizen met hun bijgebouwen zijn als paddestoelen uit den grond opgeschoten. Klaarblijkelijk vormt de kleine neerzetting een middelpunt, om hetwelk zich nog vele landverhuizers zullen ve[sti]gen, eene plaats die spoedig een magazijn, een logement, een postkantoor en de noodigste werklieden zal bezitten en dan Doversburg, Doversville of wel den in het Westen meer beteekenisvollen naam van Doverscity dragen zal.

Ons blokhuis zelf was in den laatsten tijd vergroot geworden en de oude en nieuwe woonvertrekken verbonden door een breede, luchtige zaal die tot bewaarplaats voor het zadeltuig en dergelijke, en bij gunstig weder tot huisvertrek van de geheele familie diende.

Op een Schoonen septembermiddag bevinden zich hier twee jonge lieden en voeren halffluisterend een gesprek. Het meisje is, ondanks hare bleekheid, gemakkelijk als Bertha Dover te erkennen; de jonkman aan hare zijde kan omstreeks vijfentwintig jaar tellen en draagt eene voor zijne reusachtige gestalte passende kleeding, namelijk een los, donkerblauw stofhemd, een breeden naar indiaansche manier met kralen en borduurwerk versierden gordelriem, een witten, linnen kraag à la Byron, grijze broek en hooge laarzen. Aan zijne voeten ligt een breedgerande strooihoed en daarnaast, als hield hij de wacht, een groote, ruwharige hond, met den kop op de uitgestrekte voorpooten rustende.

‘Veroorloof mij u Bertha te noemen, dan wil ik u van daag niet langer lastig vallen. Ik heb eene zuster, die Bertha heet, en ik ben zoo aan den naam gewend dat het stijve miss Dover mij niet best uit den mond kan.’

‘Noem mij dan Bertha, daar gij er zulk een goeden grond voor hebt,’ antwoordde het meisje onverschillig.

‘En noem mij Harry gelijk alle anderen het doen, dat is belooning genoeg voor heden en ik wil geduldig wachten. Maar kom, wij willen een rit over de prairie maken; als gij altijd in huis opgesloten blijft, zult ge nooit sterk en krachtig worden.’

‘Goed,’ zegde Bertha, ‘maar laten wij ons haasten. De zon begint reeds te dalen en tante Polly laat mij in de avondlucht niet uitrijden. Als ik u verzoeken mag, zadel Cora, ik heb het arme dier in eene geheele maand niet gezien en het heeft mij toch zoo lief,’

‘Dat doe ik ook,’ merkte Harry Chapman aan.

Bertha antwoordde niet en ging zwijgend in huis om een ander kleed aan te doen. Harry nam zijn hoed op en riep: ‘Rubbin, hola!’

‘Hier ben ik, Massa, dadelijk present,’ klonk achter hem eene stem en toen hij zich omkeerde, zag hij een wolligen kroeskop van onder de lage bank opduiken, waarop hij zoo even gezeten had.

‘Hoe kwaamt gij daaronder, schurk?’ bulderde hij en ging dreigend op de bank af.

‘Er onder gekropen, Massa,’ antwoordde de neger en sprong vlug uit het bereik van de dreigend tegen hem opgeheven laars.

‘Als gij dat afluisteren en bespieden niet nalaat, Rubbin, dan breek ik u armen en beenen.’

‘Waarlijk, Massa, ik luisterde niet, daarvoor ben ik te goed opgevoed. Terwijl ik daar lag, dacht ik er over na hoe raar het in de wereld toegaat en hoe de dingen dikwijls zonderling kunnen loopen,’ zegde Rubbin met een onnoozel gezicht.

Harry's gelaat werd donkerrood van toom en hij deed eenen stap voorwaarts, als wilde hij den neger tegen den grond slaan.

‘Maak u weg en breng de paarden buiten,’ gebood hij echter, zich snel bedwingende; ‘haast u, als ik u geen beenen maken wil en u toonen wat goed voor u is.’

‘Ik weet meer dan goed voor u is,’ mompelde de jongen en draafde heen.

De paarden kwamen na weinige minuten. Gelijktijdig verscheen ook Bertha in een rijkleed aan de deur. Mistress Chapman volgde haar en gaf haar nog liefdevolle vermaningen.

‘Rijd vooral niet te ver, Bertha, het zal spoedig nacht zijn en gij zijt nog niet sterk genoeg.’

‘Wij komen thuis voor het vallen van den dauw, beste tante,’ lachte het lieve meisje, terwijl zij Cora het gewone stukske suiker reikte.

De jongeliê reden vroolijk heen. Mistress Chapman's aangezicht echter vertoonde een bekommerden trek toen zij de weggalopeerenden over de prairie naoogde. ‘Als ik zeker van mijne zaak was, wist ik ook, wat mij te doen stond,’ morde zij, terwijl zij naar hare huiselijke bezigheden terugkeerde; ‘wat echter zijn moet, zal geschieden, zonder dat ik er iets aan veranderen kan.’

Bertha werd thans beschouwd als een lid van de familie Chapman. Na de geheimzinnige verdwijning van haren broeder was zij ziek geworden en de Chapmans hadden het voor het beste gehouden, dadelijk van het blokhuis bezit te nemen en Bertha bij hen te laten inwonen. Dat geschiedde en de goede vrouw zorgde voor het verlaten meisje als ware het haar eigen kind.

Terwijl Bertha weer aan de beterhand was, zat zij op zekeren dag in een ouden gemakkelijken leunstoel voor het open venster, toen Harry Chapman van de weide aan de rivier kwam, om zijnen oom een bezoek te brengen. Hij ging langs het venster en voelde zich door den aanblik van het jonge meisje getroffen. Het bezoek van den jonkman verlengde zich nu tot dagen en weken, ofschoon de tante hem bijna koel behandelde en het aan wenken betreffende de beperkte ruimte van haar huis niet liet ontbreken. Harry scheen dit evenwel niet te bemerken; hij gedroeg zich dadelijk als een vereerder van Bertha en toonde zich onvermoeid in zijne pogingen om haar te verstrooien en op te vroolijken. Elken dag bracht hij jonge kwartels en prairiehoenders tot versterking van Bertha van de jacht mede. Harry Chapman deed niets ten halve; hij bestormde het hart van het onervaren meisje met een hardnekkigheid, die wellicht met een gunstigen uitslag bekroond zou zijn geworden, indien Bertha niet zoo ongerust omtrent het lot van haren ongelukkigen broeder en niet zoo zeer met zorgen over hare eigen toekomst vervuld geweest ware.

Op zekeren dag had Bertha met mistress Chapman over haren terugkeer naar haar vroegere woonplaats gesproken. ‘lk ben thans sterk genoeg voor de reis,’ zegde zij, ‘alleen kwelt mij de gedachte, dat als Ralf ooit weerkeert, hij hier niemand vinden zal, die hem bij mij brengt.’

‘Gij moogt niet aan weggaan denken,’ antwoordde de goedhartige vrouw. ‘Gij zijt er nog niet sterk genoeg toe en zult dit in langen tijd nog niet zijn. Daarbij zouden wij gaarne zien, dat gij u als een kind van den huize beschouwt en gij moet mij daarom voortaan moeder of tante Polly noemen.’

Deze goedheid trof Bertha diep en hare tranen beletten haar geregeld haren dank daarvoor te betuigen. Van dat oogenblik af was het eene uitgemaakte zaak, dat Bertha bij de familie blijven zou.

(Wordt vervolgd.)