De Belgische Illustratie. Jaargang 15

Bloemen op het harde pad.
Door August Snieders.
(Vervolg.)

't Was de Capières, wiens talent door Ulrich verraden, toegegeven had aan den drang van Mijnheer Dedeling, zich onverwachts te laten hooren. Recht betooverend was zijn spel, doch als men voor hem gestaan, de grimasseerende trekken van zijn gelaat gezien en het klauwen van zijne lange, magere vingers op de trillende snaren nagespied hadde, zou de begoocheling veel van hare waarde verloren hebben.

Gelukkig, fijne opmerkers waren er niet; allen werden door de harmonieuse melodie meegesleept; alleen Ulrich hing achteloos op zijnen stoel. Den rechterarm wijd uitgestrekt op tafel rustend, en het glas gedurig omklemmend, glimlachend om den sirenenzang.

Hij ook juichte niet toe; er kwam zelfs, als wij ons niet vergissen, een zweem van misprijzen op zijne lippen.

Genoeg dat de Capières, eenige oogenblikken te voren nog miskend en vertrapt zelfs, eensklaps hoog in de gunst van het voorname publiek steeg en aller tongen, die van ouden en jongen, een uitbundigen lof lieten hooren.

Mevrouw Dedeling zegde niets - zij was bijna bang voor dat wonderlijke wezen; Heva zegde ook niets... doch stond nog altijd op het perron; het scheen haar toe dat zij meer dan vroeger met den schoonen avond vereenzelvigd was; dat zij beter dan te voren verstond wat de Capières bedoelde toen hij zegde: ‘Het is een avond, die aan Italië's hemel denken doet...’ en 't scheen haar toe dat Wagner's melodie nog altijd in de verte, en door het stille loof der boomen, ruischte; doch zij zweeg en bleef uiterlijk het koude standbeeld.

Monsieur de Capières had, in de hooge wereld, die zich zoo lichtvaardig laat bedriegen, eene gewichtige plaats ingenomen, en ofschoon zijne zending bij Ulrich Dedeling geëindigd was, bleef zijn verblijf in de familie voortduren; hij werd de onmisbare in verschillende feesten en drong meer en meer in het vertrouwen van den vader, terwijl hij den zoon sedert lang onder zijne macht gebogen hield.

Mijnheer Dedeling vooral vatte eene onbepaalde gehechtheid voor den gewezen gouverneur op, te meer daar hij van dezen vernam dat hij wel degelijk blazoen droeg, doch om reden van tegenslag in de fortuin, zijnen titel voor alsnog wenschte verborgen te houden.

Monsieur de Capières had het karakter van Heva's en Ulrich's vader spoedig doorgrond; hij was, kort na zijne komst in het huis, daar een ingewijde, kende ieders neigingen, ieders driften, ieders behoeften en kon dus ook met welgelukken zijne batterijen opzetten.

Overigens niemand wantrouwde hem blijkbaar, tenzij Mevrouw.

Hoe een eenvoudig schepsel als die vrouw, zoo weinig in aanmerking genomen, zoo bespottelijk zelfs voor velen, toch een scherp oog hebben kan!...

Mijnheer Dedeling's fortuin had, in den stroom van zijne verkwistingen, veel geleden: er lagen zilveren balken door zijne woning, zoo als de gewone burger spottend de hypotheken noemt, en er waren oogenblikken gekomen dat hij eene tijdelijke moeielijkheid in zijne financiën onderstond - en dat was voor den vreemdeling weldra geen geheim.

Op eene der prachtige leien van Antwerpen verhief zich een hoekhuis, in den modernen stijl en met eene zekere pracht gebouwd.

Bij dage had dit huis niets bijzonders in zich en men zou gezegd hebben dat het een stil en rustig bewoond huis van dezen of genen rijkgeworden koopman was; de gordijnen hingen onbeweeglijk, de hooge witte deur was gesloten; er ging niemand uit, er trad niemand binnen; de plaats zelfs, waar het stond, was eenigszins eenzaam en stemde met de rust van het geheel in.

Indien gij 's avonds onder de jonge olmen wandeldet en niets hoordet dan het kraken en sjierpen van de fijne zandsteentjes onder uwen voet; of als gij u, onder die olmen, op de bank tegenover de breede witte deur, had neergezet, zoudt ge, door deze of gene lange spleet der gordijnen, gezien hebben dat er licht op de verschillende verdiepingen brandde; verder, dat de deur op een spleet stond en van tijd tot tijd eene donkere gestalte voorbij schoof, om, na een oogenblik eene duivelachtige schaduw op den witten muur geteekend te hebben, in de deur te verdwijnen.

Een livereibediende ontving den binnentreder,

[p. 20]

verkende hem, vergewiste zich dat hij een gewoon bezoeker was en liet hem de marmeren trap opgaan - soms opklouteren, als het een oude, kreupelige en reeds bibberende sjachelaar was, die misschien een uur nadien in zijn graf zou moeten kruipen!

Dat huis was een speelhuis - een huis van verloren vaders, verloren zoons, rijke schurken en gouddorstige schelmen.

Hoe kende de Capieres dat speelhol, hij, die nog slechts eenige weken in de stad was? Dat is en blijft een geheim; doch toen hij op zekeren nacht Mijnheer Dedeling daar binnenleidde, maakte de bediende geene opmerking, knipoogde de gouverneur zeer familjair tot dezen of genen en opende zoo vrijmoedig alle deuren, dat men van hem zeggen moest, dat hij de détours van het Serail voortreffelijk kende.

een weldoende engel, naar e. dubuffe.

Wij treden niet binnen; wij wachten, op de gekende bank gezeten, het tweetal af. Het was omtrent vier uren in den morgen toen zij beiden andermaal buiten kwamen. De eerste en koele zonnestraal brak in het Oosten door en verguldde ter nauwernood de toppen der daken en de hoogste punten der boomen.

Mijnheer Dedeling, aan den arm van de Capières voortgaande, zag er inderdaad vreesselijk uit; zijn aangezicht was bleek, doodsbleek; zijne lippen trilden en zijne oogen dwaalden zoo onzeker dat men zich lichtelijk zou afgevraagd hebben, of die man nog wel recht bij zijne zinnen was.

Zonder een woord te spreken, ging hij aan den arm des gouverneurs voort; hij had gespeeld en ontzaggelijk veel verspeeld, terwijl hij integendeel gehoopt had te winnen, ja, duchtig

[p. 21]

te winnen, want de veine was in den aanvang voor hem.

de moskee van saïd-pacha.

‘Vriend de Capières,’ morde Mijnheer Dedeling ten slotte, ‘ik heb dezen nacht eene verschrikkelijke bres in mijne fortuin gemaakt.’

‘Toch niet,’ antwoordde de gouverneur op zeer luchtigen toon.

‘Gij zegt?...’ onderbrak Dedeling en in den toon der woorden tintelde onmiddellijk een onverwacht straaltje hoop. ‘Gij zegt?...’

‘Ik zeg dat gij niet ten onder zijt, want ik zal u geld bezorgen, en dan voeg ik er bij’ - en hij bracht de lippen schier aan het oor - ‘dat gij moet leeren spelen; gij kunt niet spelen, Mijnheer Dedeling; ik zal het u leeren...’

De zoo toegesprokene klemde den arm van den duivelschen man, die hem reeds vroeger door taal en kunst betooverd had en die zich nu weer, langs eene gansch andere zijde, van hem meester maakte. De speler bracht den Franschman tot staan, staarde hem strak en verwaaid in het oog en herhaalde:

‘Gij zegt...’

‘Dat ik u redden zal; ik voeg er bij; dat ik u zal leeren spelen.’

‘Wie zijt gij dan toch?’

‘Ik?’ en hij lachte; ‘ik? Wel ik ben Hugues de Capières, gouverneur van den zoon van Mijnheer Dedeling,’ en terwijl deze laatste met jagend hart naast den gouverneur voorttrad, schuifelde die duivelsche vent een deuntje tusschen de tanden, als wilde hij den morgenzang van den leeuwerik navolgen.

Een paar uren later zat Mijnheer Dedeling in zijn kabinet, dat Monsieur de Capières pas verlaten had; hij had eene portefeuille in de hand, en daarin staken voor eene aanzienlijke som nieuwe bankbiljetten...

Denzelfden avond brandde het licht in het kabinet; de deuren waren zorgvuldig gesloten; de twee personen waren over de tafel gebogen, spraken fluisterend en de Capières schoof de kaarten door de lange vingers, zoo vlug als was hij een goochelaar geweest.

Mijnheer Dedeling zat den vreemdeling strak aan te zien en lette soms niet op de uitlegging, zóó waren zijne gedachten in verwarring; maar de leermeester herhaalde den coup, en de leerling begreep eindelijk; doch zijne hand beefde als hij de kaarten greep en doen moest wat hem was voorgedaan.

De Capières glimlachte als hij die siddering der vingers en die onbehendigheid zag, en met een hemelsch geduld herbegon hij en toonde eene koelbloedigheid en eene vlugheid, die hem als een volmaakt speler moesten doen aanmerken.

‘'t Zal niet gaan,’ morde Dedeling en legde bevend de kaarten weg.

‘'t Zal wel gaan,’ was het antwoord, ‘doch gij moet koelbloedigheid en tegenwoordigheid van geest aan den dag leggen. Bah! gij zijt inderdaad een kind - een kind met grijzende haren!’

het paleis van den onderkoning te alexandrië.

[p. 22]

Mijnheer Dedeling nam de kaarten andermaal op; 't ging beter; nog eens, 't ging voortreffelijk; nog eens - gij zult den leermeester nog beschaamd maken!

‘Ik wil het stelsel toch niet toepassen,’ zegde Dedeling; ‘'t is enkel uit aardigheid dat ik het leeren wil, en om dezen of genen te betrappen, die het zou willen toepassen.’

‘Niemand zal het toepassen, omdat niemand het stelsel kent,’ liet er de Capières losweg op volgen. ‘Gij hebt gelijk als gij zegt dat gij het nooit zult toepassen - eerlijk duurt het langst’ - en de falsaris grijnslachte; ‘doch, zoo als gij zegt, 't is altijd goed gewapend te zijn.’

Hij had, gij begrijpt het, lezer, Mijnheer Dedeling eene les gegeven in de kunst van valsch spelen - alleen uit aardigheid; doch hij wist wel dat de speler, op gegeven oogenblik, in den strik vallen zou.

Des avonds na den maaltijd speelde de gouverneur, op eene voortreffelijke manier, een van Mendelsohn's liederen ohne Worten, een ander middel van betoovering, waaraan niet de vader - neen, die was al te zeer verstrooid; niet de zoon, die sliep op zijnen stoel in; niet de moeder, die was en bleef wantrouwig, doch waaraan het koude en prachtige standbeeld heimelijk gevoelig was.

(Slot volgt.)