De Belgische Illustratie. Jaargang 14

Op de Schaerhoef.
Noordbrabantsche Novelle
Door Tiburco.

(Vervolg.)

Daôr hedde wa, ongelukskiend, krèjde ie neidig, terwiel ie um zien wrâok te koelen, ènen vetten dauwworm mit de schup justement deur midden stoâk. ‘'T is lélik, 't is gémèn van den Driek. As ie 't mien ummers zei,’ zoo luidde de logica van onzen arbeider, ‘as ie 't mien ummers zei, dan ging 't gehiem toch nie de poârt uut.’ Maôr ie zou hum vortaôn oâk niks mèr aôn den neus hangen, daôr kos ie staôt op maôken, den Driek. Verduveld is mien da èn warken, 't is verduld, um van te transparieren, God dank, de érste voâr is um, maôr die misderaôble piep was uut gegaôn, ze wou van mèrgen maor nie trekken, de beest, 't was altemaôl behekst. De vliegen en 't ongediert waôren ével zoâ schreumelik arg van daôg, da 't onmeugelik zonder smook buûten was uût te halden. Efkes mit 't achterwark teugen den wiend ien gaôn staôn, en achter de pet èn luûze, vèrke aôngestreken, en daôr dampte 't al wèr hin, zuuver as èn lekommetief. Maôr krèk, justement toe ie de pet veur den kop weg trok, waôrempeltjes daôr stond den Bram, de veldwachter, met Driek te praôten vlak bij de poârt op 't arf. Nou zag ie, hoe as den Bram nouw èn pampierke uut de tesch kreeg en teugen den muur van de schuurdèel begos te schrieven. Toe most den Driek op zienen tied oâk schreiven, maôr den Driekus kos nie schrieven, daôr dèjen ze in zienen tied nie aôn. Alével, den Driek haj 't hoog ien den muts, en wou van zen lèven nie laôten weten, da ie nie mit de pen um kos gaôn. De zon braôide oâk zoa schrikkelik straf, da 't hum allemaôl veur de kop schiemerde, en toe liet ie daôrbej den Bram nog zien, hoe schreumelik diep ie van mergen mit den ploegsteit zien kneukels haj geschoerd. Nul brande van nejsgierigheid. Ie most er 't zien van hebbe. Ie schudde de èrd uut zien klompen en begaf zich directement règelrecht naôr den stal, nie um te luûstervinken...! oh jeminée née... daor was Nul veuls te fantsoendlik veur, maôr kwaôsie um wa streuj ien den klomp te doen. Nouw heurde ie toch, da den Bram den Driek vroeg: hoe ald as da ie was? - nouw - jaô, da wis den Driek zelvers oûk krék nie. - Waôr as da ie geboâren was? - Ien 't huuske op den heikant, haj ie vaôder zaôliger altiedig heuren zeggen, krèk ien 't eigestje gedoeitje, waôr nouw Bert de Mol legierde. - Alzoo, ter plaatse knikte Bram, die da zekers van den richter afgeheurd haj. En nouw most den Driek ook nog endelik zeggen hoe zienen veurnaôm en hoe as da zienen van was. - Nouw, da was dan oâk heel gemekkelik, Driekes Volerers, en Tiennes Driekes was zienen deupnaôm. - En da was alles, wa Nul der van opgesnapt haj, ie was haôst krèk éven wies as van te veuren. De mins van de wet dèj 't potlood en 't pampierke wèr ien de pottefeuilie, nam den dikken knuppelstok, (symbool zijner waardigheid) onder den arm, schudde de koffie uut zien korte duutsche stokpiep en gaf Driek te verstaôn, da ie nog wel is aôn zou kommen, as 't zou wiet der mit was da ie veur most, want zied de, 't ging naôr den Bosch, want 't was kremeneel, haj den Bram gezèd. Wa da most beteikenen, wist den Driek nie, ie haj gèn verstand van zaô'n dingsigheid. Zou den kantonsrichter daôr nie zat veur uutgestediert zien, um te zien of da iets kremeneel was of nie? De stalknecht van de Schaerhoef stond krek as of ie gèn tien kost tellen, geliek beteuterd as ènen schooljong, die èn oârvieg hét opgedaôn. Nog nôait van zen léven was ie veur de richtbank gewèst, en daôrbej zou ie oâk motten schrieven en teikenen haj den Bram gezeid. Nouw, nouw, mennekes en pasturkes teikenen, da kos ie wel, maôr schrieven! en da veur Jan en Alleman, ien 't schrieven, daôr zâot 't hum net! Da was latien veur den Driek. Al tweemaal had de meid, de blonde Trien, mit forsche stem 't mansvolk veur de koffie bijeen geroepen, veurda Driekus uut zien slaôperigheid gewekt was geworden. As ze den klepel ien de karkklok hai'n getrokken haj 't meschien nog nie ien zien oor getoeterd. Nog èns zou Nul hum is efkes attakieren.

‘Wa kwaôm den Bram sommedènig gunds wied op 't arf visentieren?’ klonk het uit den mond van den arbeider.

‘Da zal laôter wel uutgemâokt worren, daor hét gèn mins iets mit noodig, as den Bram, den baôs en mien parsoon zelvers... En deur mien toedoen, zal 't nie publiek worren,’ gaf Driek daôrop ten antwoârd, terwiel ie mit zienen dikken, dobbelden speknek schudde, of da ie wel wou zeggen: ‘Nouw wètte 't.’ Na een half uur waôren ze van de koffietaôfel opgestaôn, knechten en meiden trokken naôr 't wark, toe de boer ordenierde um 't karke ien te spannen. Driekus most den zundaôgschen jas maôr gauw aônschieten en schoen aôntrekken, waarna ie deur Nul bijgestaon 't pèrd begos klaôr te mâoken.

Onder 't, optuigen had Nul nog eens een aanval op de halstarrigheid van den stalknecht, 't geen hij kuppigheid noemde, gewaagd. ‘Zoâ'n ze lang tukken te K....?’ - maôr jaowel, 't was krèk 't eigest of da ie botter gekernd haj zonder roomen. Der was hâost gèn tied, um 't nog is èns te prebieren, zoa'n haôst ha'n ze, verdjen daôr kumt den baôs al aon geklost... gauw den trekriem aôn den boom, den buukband aongegespeld... nie te straf heur... waôr is de liest... daôr hedde hum.... De boer klom in 't voertuig, Driekes greep de teugels, vooruit... een ferme tik met de zweep... en in snelle vaart rolde 't karke over den mullen zandweg. Nul keek ze naô mit oogen as ènen uul, die èn muus hèt laôten schieten. Mins kristens, wa kletste ie mit de deuren van de ramies... 't was dan ôak um waôrrempel uut zien vel te springen van kwaôdaôrdigheid, van al da dréjen en konkelen!

(Wordt vervolgd.)