menigte fransche teksten opgedaan, waarmede hij gewoon was zijne alledaagsche gesprekken te doorspekken, waardoor hij meer dan eenig ander plattelandsbewoner, beschaafd scheen. Deze gallicismen hadden de boeren dan ook een hoog denkbeeld der verstandelijke vermogens van onzen Nul doen opvatten; hij verstond de kunst van lezen en schrijven, zoodat de menschen concludeerden dat, ‘Nulleke gaôr uut nie lomp was. As koedriever was ie mit zien elfde jaôr toe ie van schoâl kwiem, béj den boer van de Schaerhoef ien dienst getraôjen, en nouw tot vasten arbéjer gepromovierd. Doch, om met twaalf stuiver daags met zijn talrijk kroost rond te springen, hetwelk jaarlijks nog met een kleintje aangroeide, was voor onzen goeden Nul een hyroglief, daarom was hij dan ook nog van standâozie er verkensslachter der béj geworden. Schetst in uwe verbeelding daarom geene ruime witmarmeren slagerij met keurige vleeschétalage, waarde lezer, och neen, dan zoude zijn minister van financiën wel eene nieuwe leening mogen uitschrijven, neen, onze wakkere Nul hield er enkel een patent als varkenslager op na. Des winters omstreeks Kerstmis trok hij in zijnen sneeuwwitten sloof gehuld, met krabber en mes gewapend, den langen varkensbak op den schouder, de boeren in den omtrek af, zelfs naar den notaris en den burgemeester, die niemand anders dan Nulleke veur de slacht wunschten te hebben, umdat ie, zâo maoi zuuver 't uutsnèjen en hakken kos, en veural, umdat as Nulleke de reukstukken en schinken ien 't zalt en pèkel gedâon haj, er den godsgantschelieken zomer er gèn maôjen of ongediert inkwaômen. En die standâozie van verkes kende Nul uut de kunst, as ie ze tascierde raôde ie der gèn pond nèven: ien 't kort, Nulleke haj sjenie ien zien vak.
‘Wette wâ, Nul, smiet de koebeèsten ènen hoâp gruun veur,’ ordenierde Driekes, die intusschen tieds den dampenden ruun, 't hulster um den nek dee en naôr den stal brocht. De aangesprokene taste met beide armen in de hoog opgestapelde knollenmand, en na een: ‘Vort roâje,’ tegen de loeiende koe, die ongeduldig met de pooten op den voorstal was gaan staan, wierp hij het dier de frissche veldproducten voor; dan zich nog eens diep in de mand voorover bukkende, perste hij weder het voeder tusschen de uitgestrekte armen en borst, en ‘de kop ien zwarte.... alla terug bonte, heurde nie lummel, klatsch, daôr hedde wa.... vraôtduûvels.... oâver èn kwartierke de wei ien! Nu had Nul den geheelen inhoud der mand onder de gehorende stalbewoners verdeeld en maakte zich gereed den hooizolder te bestijgen om de paardenruiven te vullen. Na volbrachten arbeid weder behoedzaam de laddersporten afdalend: ‘Zou den baôs lang werk hebben bij den adverkaot? - Jaô jong, da motte mien nouw aok nie vraogen, zao krek kan 'k ouw da nie uutcieferen, en dan mot ie ummers ook nog nâor den kantonsrichter heb ik ouw gezeed.
‘Wâ zou der nouw toch aôn de hand zien,’ dacht Nul, die inmiddels weder op vasten bodem was te recht gekomen, ‘iek prakesier al den heelen tied, maôr wèt nog maôr gènen steel aôn den vurk te passen! 't Is èn aôrdige afeere, da's sekuur, 't is verdiejd kemiek, da's oâk buuten twiefel. Zou 't oâk um de landpacht zien, of wèr um dieën weergaôischen hekkepost, waôrum den baôs al zoâ lang geprotsendiert hèt en die hum op 't lest toch aôn de boks is blieven plekken. - Maôr dan kos Driek er èvel toch niks af getuugen en die aôrdigheid was den baôs èvel sûk veuls te slecht bekommen, um die dingsigheid nog is op te gaôn wermen. Den ezel stoât zich oâk noait twee maôl aôn den eigesten steen, zei de meister, en wa die zei, was sekuur waôr, daôrveur hèt ie gestoediert. En daôrbij, geleuf iek oâk, da den boer zien schieven te lief hèt gekregen, um ze op zaôn manier te ekpedieren, wâ blief?’
De knollen hadden inmiddels hunnen weg door de vraatzuchtige keelgaten gevonden, de kleine, koedrijver was aangekomen en door Nul en den stalknecht geholpen, bevrijdde hij de beesten van hunne zware halsbanden, en onder het horengeschal en getoeter van den kleinen dreumes trok de talrijke kudde de poort der Schaerhoef uit.
Nul had de beesten op den weg nagekeken, um te constatieren of ze allamaâl ien ènen troep marchierden, stak den ijzeren pin voor den grendel, duwde de staldeuren toe, umreden da de vliegen en bliende knaôzen de perds zaô begossen te temptieren, nam schup en riek weder op den schouder, stelde zich in pesitie krèk as èn soldaôt um nog verdere ordonnaôties van Driek ten aônzien oâver den erbeid van vandaôg in te winnen, plaatste op 't veld bij de Schaerhoef aangeland, schup en gaffel ien den grond, maôr most alèvel erst èn piepke stoppen van wègens 't ongeschiefer. De tondeldoos werd onder zakmes, piepenreukel en andere bewoners der broekzakken te voorschijn gehaald, maôr alles most hum van daôg oâk contrarieren... verdjin, daôr hay 't huus 't ketsstaol vergèten.... maôr nog is oâveral goed gevuuld.... oâveral nog èns getast... à la benneur, daôr ha ie nog twee zwevelstukskes ien 't vesjesteske zitten.
GEVEL VAN HET PANORAMA IN DE ZEESTRAAT TE 'S-GRAVENHAGE.
Nouw zou ie toch smook kunnen maken, ie hay oâk èvel justement zoâ'n zinnigheid der ien. Jong! zoâ'n piepke tabak, da's zoâ harteliek ien den vroegtied.
De èrste spadestèk deurkliefde den grond. Wa rolden de dampende erdkluuten, die 't al zoâ lang benauwd onder den mesthoâp ha'n gehad, oâver 't gladde staôl van den schup, 't was krèk of as ze plazier der ien ha'n da ze veur ènen tied vecantie kregen. Nul zien plazier was aôver. Nouw 't lèt zich goed begriepen, 't stond den Driek lélik, heel lélik, um zoâ knieperig te zien mit zien nèjs.
(Wordt vervolgd.)
Auteursrechtvrij