De Belgische Illustratie. Jaargang 13

De familie Picardi.
Novelle door I. Molenaar.
(Vervolg.)

IV.

Sedert het gesprek, in ons vorig hoofdstuk vermeld, zijn vier jaren verloopen. Hetgeen men toen kon vermoeden, is gebeurd. Otto heeft reeds het ouderlijk huis verlaten en is als leerling op de schilder-academie te Antwerpen aangenomen. Wat had het der moeder geen zelfoverwinning gekost, haar zoon, zoo zij 't noemde, de wereld in te zenden; en Otto, wat had hij niet geschreid toen de tijd naderde, dat hij zijne ouders en zijne zuster, van wie hij zooveel hield, moest verlaten. En nog telkens zag hij het beeld zijner moeder voor zich, zijne handen vast in de hare houdende; hoe hoorde hij nog lang na dien hare vermaningen. ‘Mijn kind,’ had zij gezegd, ‘gij weet zelf nog niet wat gij gaat beginnen, maar mocht gij het doel bereiken, dat gij u voorstelt, een groot kunstenaar te worden, dan zult gij onder het moeielijk worstelen om de kunst tot uw eigendom te maken, nog veel te strijden hebben. Ontmoediging op ontmoediging, het kunstenaarsleven eigen, zal ook uw deel worden; men zai u prijzen, maar tegenover een die u zal aanmoedigen, zullen er tien staan die uw welslagen zullen beknibbelen, die u van de hoogte zullen trachten neer te halen; gij zult te strijden hebben met kleingeestige halfheden. Doch, mijn kind, dit beteekent alles niets, maar uw kinderlijke ziel, nog zoo rein, zai gevaar lijden. O, ik bid u, mijn kind, doe nooit iets wat tegen uw geweten strijdt; denk steeds aan uwe moeder; denk steeds, dat nooit iemand het oprechter met u kan meenen, dat nooit iemand op aarde u zoo kan liefhebben, als ik. Vergeet God nooit en mij ook nimmer.’

De jeugdige Otto zag ook nog, hoe zijn zuster schreiende hem aan den hals hing, hem smeekende toch niet heen te gaan; hij hoorde haar steeds nog zeggen, hoe zij zonder hem ongelukkig zou zijn. Bij het herdenken van dat alles had hij in de eerste dagen menigen traan in stilte geschreid; want niemand mocht hem dat zien doen, daar was hij te fier voor, dat zou te kleingeestig schijnen.

Doch wat wordt er in de wereld door den tijd al niet weggewischt! Het nieuwe leven had den knaap spoedig ingenomen; nieuwe makkers, die als hij dachten en gevoelden, hadden weldra de heldere indrukken van zijn tehuis doen verflauwen; daar toch was het verveling, zoo dacht hij spoedig, en hier was alles leven.

Onder dien indruk gingen de dagen snel voor hem heen; reeds drie jaren waren er onder het grootste genoegen voorbij gegaan. Dank zijn aanleg, maakte hij flinke vorderingen; hij was reeds op de klasse der ‘antieken’ toegelaten.

Die jaren verliepen ook voor zijne ouders, zuster en verdere familie, zonder eenig noemenswaardig voorval. Tweemaal in 't jaar kwam Otto met de vacantiën te huis; in Augustus en April. Die laatste maand was weer aangebroken; doch spoedig moest het wel uit het een en ander blijken, dat het ditmaal geen gewone tehuiskomst zou zijn.

‘Heb je het al gehoord, Katrijn!’ riep Kees met een bussel asperges binnen stuivende, ‘heb je het al gehoord?’

‘Ben je weêr mal of hoe heb ik het met je,’ bromde de meid.

‘Je weet er dus nog niets van?’

‘En wat zou ik weten, oude gek!’

‘Kijk,’ zeide Kees, ‘nu je mij zoo uitmaakf, zeg ik geen woord meer,’ en ter zelfder tijd deed hij een beweging om heen te gaan.

‘Neen, Kees,’ riep Katrijn spoedig, hem tegenhoudende, ‘zoo heb ik dat niet gemeend; wat voor nieuws weet je?’

‘Ik weet wat ik weet,’ antwoordde Kees, zich gebelgd toonende.

‘Toe, zeg het maar,’ zeide Katrijn, meer en meer nieuwsgierig geworden.

Kees liet zich schijnbaar met moeite overhalen, ofschoon het hem lastig genoeg was geweest, zoo lang te zwijgen.

‘Nu dan,’ zeide hij langzaam op een deftigen toon: ‘Onze Otto heeft, aan de koninklijke academie voor beeldende kunsten te Antwerpen, ditmaal met het concours den prijs behaald. - Wat zeg je nu!’

‘Wel jeeseke van marante,’ riep Katrijn, de handen ineenslaande, ‘da's knap van den jongen.’

‘Ja,’ vervolgde Kees, de oogen strak op de meid gevestigd houdende, ‘en aan de koninklijke academie, dat zegt nog al iets.’

‘Maar hoe ben je dat te weten gekomen? Is het al lang bekend?’

‘Ja, hoe ik dat te weten ben gekomen! - Zoo iets kan Kees alleen - een half uur geleden, wist men het hier nog niet.’

‘Weet Mie het al?’ vroeg Katrijn, ‘anders ga ik het haar zeggen.’

‘Niet te haastig,’ zei Kees, den vinger op den mond leggende, ‘het mag nog niet zoo aan de groote klok gehangen worden; ik zal het haar zelf wel bedaard en ongemerkt zeggen; want je begrijpt wel, dat je de eerste bent, die ik zoo iets vertel.’

Katrijn glimlachte om het voorrecht dat zij meende te hebben, want Mie wist het ook al van Kees, maar was op dezelfde wijze door hem teruggehouden het aan Katrijn meê te deelen.

‘En weet je nu wat of er gaat gebeuren?’ vroeg Kees.

‘Gebeuren? wel hemel neen - kom ga zitten, Kees, gij wordt te moê van 't staan.’

‘Heb je dan nog nooit gehoord, hoe het er aan zoo'n academie met zoo'n concours toegaat? O, ik zie het al aan je gezicht. - Zoo'n concours is eigenlijk net als een harddraverij met paarden; wel niet precies zoo, doch veronderstel maar dat zij ook zoo tegen elkander moeten loopen.’

‘Loopen?’

‘Neen, loopen juist niet, maar toch tamelijk hetzelfde, zij moeten om het best doen. Wanneer nu een paard een prijs gewonnen heeft - ik zal maar eens stellen, dat het een paar mooie oorbellen zijn - dan wordt die prijs aan dat paard uitgereikt, en wel onder het houden van een aanspraak. Bij 't trouwen gaat 't immers ook zoo! Gewoonlijk doet dat de burgemeester van 't dorp, of ook wel de schoolmeester, in alle geval iemand, die geleerd genoeg is om zoo'n ding op te maken. Dit gebeurt dan in de herberg - zie je, nu moet je dat eens goed begrijpen. Veronderstel, onze Otto is nu het paard dat het hardst geloopen heeft, maar in plaats van oorbellen, krijgt hij een zilveren medaille, en wat nu met een paard moeielijk zou gaan, hij ontvangt bovendien een kroon van laurierbladen; net dezelfde als gij hier in de keuken wel eens gebruikt. Waarom of ze er nu juist laurierbladen voor nemen, dat kan ik niet zoo precies zeggen, maar als iemand daarmeê bekroond wordt, dan is dat een heele eer. - Maar nu weet je alles nog niet.’

Katrijn zag onafgebroken naar Kees op, zonder een woord in het midden te brengen.

‘Je bent toch wel eens op de kermis geweest om te dansen?’

Katrijn antwoordde niet.

‘Je wilt het niet zeggen, he? nu, maar ik weet het toch wel. - Het is nogal een groote zaal waar ze dat doen. Zoo'n zaal is evenwel nog niets bij die van de academie, waar de prijzen worden uitgereikt. Hij is wel twintig-, neen wel honderdmaal grooter nog, en zoo hoog als geheel dit huis. Nu weet je wel, waar met de kermis de muzikanten op zitten; op zoo'n hoogte, niet waar? Zoo'n hoogte is daar ook, doch zij klimmen er niet op met een stoel, maar langs een

[p. 287]

mooie breede trap, die er bij gemaakt is. Ook zitten daarop niet de muzikanten, maar de heeren, zoo als de burgemeester, de commissaris en al de groote lui van Antwerpen. Nu, op die hoogte moet Otto komen, daar ontvangt hij de kroon en de medaille, onder een aanspraak der knapste van die heeren; en dan spelen de muzikanten, die achter in de zaal zitten, een prachtig stuk en het volk dat er bij is, klapt in de handen, dat het davert....’

Katrijn luisterde met klimmende belangstelling.

‘En dat is nog niet alies,’ zeide Kees met verheffing van stem, want hij begon pleizier aan zich zelf te krijgen. ‘In de straat waar Otto woont, de Kammestraat, dezelfde waar mijn grootmoeder woont en waar ik soms wel eens ga logeeren,’ zei Kees onder een koddige hoofdbuiging, ‘daar worden dan de vlaggen uitgestoken, en 's avonds komen er de muzikanten met fakkellicht aan zijn huis spelen: men noemt dat iemand een serenade brengen.’

‘Wel Jesekelief, krijgt onze jongen dat ook?’ vroeg Katrijn.

‘Juist hetzelfde; maar nu begrijp je wel, als de lui daar in de stad de vlaggen voor hem uitsteken, dat wij hier ook wel zoo'n ditje of datje moeten doen. Ik heb meer van die dingen beleefd en zal het den baas van de Ekster wel aan zijn verstand brengen wat den boeren te doen staat, als Otto hier aankomt. Dat mag niet zoo stilletjes afloopen. Maar je mond houden, hoor je.’ Met deze laatste woorden wipte Kees de keuken uit, Katrijn vol verbazing achterlatende.

Wat Kees verteld had, was de waarheid, Otto was primus van zijn klas; bij zijne tehuiskomst werd er een feest gevierd en dat Kees daarbij niet had stil gezeten, zal ons het volgende leeren.

De dag dat Otto triomfantelijk de ouderlijke woning zou binnentreden, was aangebroken. Mijnheer Picardi, hoe onverschillig anders ook, had er op gerekend zijn zoon met het schoonste rijtuig dat hij bezat, met twee paarden bespannen, van Antwerpen af te halen, om zoo naast zijn zoon gezeten, de poort van zijn slot binnen te rijden. Onder een flinken draf kwam hij dan ook met de koets aanrollen. Maar wie schetst zijne verbazing, toen een versierde huifkar, waarop de burgemeester en eenige voorname boeren gezeten waren, zijn rijtuig staande hield.

De burgemeester stapte uit en verzocht, na eene korte verwelkoming, den jongen kunstenaar in de versierde kar plaats te nemen. Na eene korte tegenkanting van den vader, stemde deze er eindelijk in toe, dat aan het verzoek van den burgemeester voldaan werd; hij zelf evenwel moest zich getroosten achter de feestelijke kar zijne moedige paarden in bedwang te houden.

Bij Sterrebeek aangekomen, zag de vader met verwondering hoe van vele huizen de vlaggen wapperden en een eereboog den ingang afsloot.

Hier genaderd, bemerkte hij een korps muzikanten, omringd door een menigte volks, waartusschen de schoolmeester met een vel papier in de hand vooruittrad. Deze maakte eene beweging met den arm om stilte te verzoeken en nadat hem dit gelukt was, begon hij met eene bevende stem:

‘Edele jongeling! waardige dorpsgenoot!

‘Ik groet u, ik heet u welkom in naam mijner dorpsgenooten!’

Hier hield de spreker een oogenblik op en zag bedaard in het rond.

‘Ons vaderland, steeds fier op zijne zonen, zag menige heldere ster, menige glansrijke zon aan zijn hemel prijken.

‘Ter zee zoowel als te land telde het zijne helden; het waren Boudewijn, der Belgen roem en glorie; een De Coninck, België's redder en vader; een Breydel, en niet minder roemrijk een Van Artevelde. Onze Noordsche broeders hadden hun De Ruyter, den schrik der zeeën; hun Tromp. Doch naast deze oorlogshelden hebben wij ook onze helden des vredes, helden op het gebied van wetenschap en kunst.

‘Als schitterende lichten werden zij door heel ons vaderland bewonderd: neen wat zeg ik, geheel Europa zag die lichten in ons roemrijk Nederland opgaan. Welk land mocht kunstenaren voortbrengen als: Rubens, Van Dijk, Rembrandt, Van Ostade, Teniers en meer anderen, te veel om te noemen. En ons land, het wist die mannen naar waarde te schatten; te schatten niet alleen, maar ook het wist, het kende het geheim en deinsde voor geen middelen, geen kosten terug, steeds nieuwe kunstenaren op eigen vaderlandschen bodem aan te kweeken. Doch waartoe meer: een sprekend beeld hebben wij voor ons. Welkom dan, overwinnaar, met de schoone lauweren, aan Schelde's oever geplukt, om uwe jeugdige slapen; wees welkom! Wij zijn trotsch op u! Ga steeds voort de heldenbaan der kunst te betreden en onze eenparige wensch is, dat ook gij eenmaal het getal der luisterrijke mannen van ons dierbaar vaderland, tot roem van onzen geëerbiedigden koning, en niet minder tot roem van ons dorp en tot vreugde uwer dierbare en door ons hoog geachte ouders, met één zult vermeerderen. Lang leve Otto! Lang leve de familie Picardi!’

‘Lang leve Otto!’ klonk het uit aller mond, onder de schelle tonen der muziek en voort trok de stoet, met den schoolmeester en den schout voorop, het dorp door, in de richting van het kasteel.

Hier aangekomen kon Otto eindelijk afstappen. Nauwelijks hadden zijne voeten den grond geraakt, of hij werd door zijn moeder en zuster hartelijk omhelsd; en ‘dag kind! dag broeder! wat zijn wij gelukkig u weêr te zien,’ klonk het uit beider mond. Toen hij zich eindelijk zacht uit hare omarming wilde losmaken, werd hij plotseling door de tante van achteren aangegrepen, tegelijkertijd voelde hij onder een luid ‘hoera’ der menigte die voor den burcht was blijven staan, een dikken kus op zijn wangen drukken.

Wat Kees betrof, deze had woord gehouden, niet alleen dat hij de boeren op de hoogte had gebracht, maar ook de slotpoort had hij rijk met groen en vlaggen versierd. De feesteling werd hier door een warmen handdruk van den oom, die, meer bedaard dan zijn vrouw, achtergebleven was, verwelkomd.

De feestvierende dorpelingen hadden er echter nog niet genoeg van. Na 's avonds een plechtige serenade met fakkellicht aan het slot gebracht te hebben, werd het heuglijk feest pas waardiglijk gesloten.

Wat Otto wel dacht bij al dat eerbetoon? De fijnste waarnemer had het moeielijk aan hem kunnen zien. Hij had alles tamelijk kalm met een glimlach opgenomen, de hartelijke omhelzing van moeder en zuster had hem nog het meest getroffen. Het overige, dacht hij, was slechts een begin van zijn loopbaan: hij wilde groot worden tot elken prijs.

V.

Het was winteravond. Mevrouw Picardi zat met haar dochter alleen voor het knappende haardvuur. Het warme flikkerende schijnsel der spelende vlammen stak sterk af bij het blauwachtige koude maanlicht dat door de ramen binnenviel. Beiden zaten stilzwijgend naast elkaar in de vlammen te staren.

‘Zou er niets aan te doen zijn, mama?’ zoo brak eindelijk Emma het stilzwijgen af.

De moeder schrikte door die onverwachte vraag uit hare gedachten op; doch zich spoedig herstellende vroeg zij: ‘Hoe zoo, mijn kind?’

‘Wel, dat Otto naar Italië gaat; het is een verschrikkelijk verre reis en wie weet of hij wel ooit weêr terugkeert. - O, ik ben zoo beangst het is misschien wel wat kinderachtig van mij, mama, maar ik heb dezen nacht zoo akelig gedroomd.’

‘Gedroomd, mijn kind, maar wat beteekent droomen toch?’

‘O, ik weet het wel.... maar toch ma! als dat eens waar werd...’

‘Maar wat dan!’ vroeg de moeder ontsteld.

‘Neen, ik mag, ik kan het u niet zeggen; gij zoudt er ook maar door ontroerd worden.’

‘Och kom, hebt gij dan misschien over mij gedroomd?’

‘Ja ‘fluisterde het meisje op een doffen toon, ‘en over Otto ook....’

‘Gij moest mij dien droom eens vertellen mijn kind, dat is veel beter, het zal uw gemoed verlichten.’

‘Het is al te vreeselijk.’

‘Des te beter dat gij het eens meêdeelt.’

‘Welnu, ma.... gij herinnert u het kamertje daarboven in den toren, waarvan men zegt dat er vroeger een graaf zich zelven het leven heeft benomen. Daar in die kamer lag ik in het zware eikenhouten ledikant dat thans op een der zolders staat en nooit meer gebruikt wordt; maar in plaats van die engelen-koppen, die boven aan den ledikant-hemel zijn aangebracht, zaten er leelijke koppen aan, die mij tegengrijnsden; zij geleken wel iets op de duivels, die men op de schilderij ziet in de St.-Gudula, doch veel boosaardiger nog. Bij mij waren twee groote mannen, van top tot teen in ijzeren wapenrusting gestoken, zooals er op de schilderijen staan, beneden in de groote zaal. Hunne gezichten kon ik niet zien: zij hadden de helmen gesloten. Maar tusschen de spleten door, zag ik oogen flikkeren, als die van een kat in 't donker. - Het licht was er, even als nu hier, zeer ongestadig, het scheen alsof geheel het huis van buiten in vlammen stond. Ik hoorde een groot rumoer, waartusschen uwe hulpkreten duidelijk uitkwamen. Ik wilde opstaan, maar een der mannen zette mij de zware knie op de borst en omklemde met zijn ijzeren vuist mij de keel. Ik wilde om hulp roepen, doch kon in mijn stikkende benauwdheid geen geluid voortbrengen. In mijn angst beval ik mijn ziel reeds den Schepper aan, toen op eens een derde persoon.....’

Hier zweeg Emma.

‘Nu, en verder?’ vroeg de moeder.

‘Ik durf niet.’

‘Dwaas kind!’

‘Het was.... Otto!...’ fluisterde het meisje - ‘hij kwam vloekende binnen, de ijselijkste vloekwoorden, die ik ooit gehoord heb, braakte hij uit. - ‘Weg van hier! schreeuwde hij, lafaards! mee naar buiten; er is meer te doen dan een weerloos meisje te hinderen, kom mee, vooruit naar de kapel, roep alle duivels bij elkaar!’ Hij zag er vreeselijk uit, de oogen rolden hem woest in 't hoofd, hij huilde als een wild dier en lachte tegelijk, maar een lach, die mij geheel den dag akelig in de ooren klonk en dien ik nog hoor.

‘Een oogenblik..... ik bevond mij alleen, en in plaats van het helsch rumoer, was alles doodstil; alleen het dansende licht verlichtte nog het vertrek. Ik deed een poging om op te staan, na veel moeite gelukte mij dit, ik sleepte mij voor een der ramen, doch een krijschende zwerm vleermuizen en nachtuilen beletten mij naar buiten te zien. Daarop wendde ik mij vol angst naar de deur; deze was gelukkig niet gesloten; het werd mij minder beklemd om het hart. Dit duurde echter slechts een oogenblik, want de trap waarlangs ik moest afdalen, was geheel en al vuur. De steenen waren duidelijk te zien, alles brandde. In mijn wanhoop beval ik mij der Moeder Gods aan en zie, eensklaps stond ik aan den ingang van de kapel. - Het was daar een ontzettend gezicht, ma! en ware het niet, dat ik mij dezen morgen dadelijk overtuigd had of het waarlijk gebeurd was. ik zoude nog in dien waan verkeeren; een woeste bende sloeg er alles kort en klein. Doch hier was mijn oom de aanvoerder. ‘Hel en duivel! riep hij, weg met den papenrommel, op het vuur! Verbrand alies!’ Toen hij evenwel mij gewaar werd, begon hij valsch te lachen; hij bood mij zijn arm aan om mij uit de kapel te begeleiden. Een gil ontvlood mijn borst, maar een gil zoo hevig, dat oom als verstijfd bleef staan en de anderen hun werk een oogenblik staakten. Maar te gelijker tijd hoorde ik u buiten weêr om hulp roepen. Ik liep er heen.... gij moet niet schrikken, ma!.... ik zag vier mannen u wegslepen. Ik achtervolgde hen, doch ik was niet

[p. 288]

alleen.... hoe het kwam weet ik niet, maar ik had een klein kind op den arm dat ik angstig aan mijn borst klemde.... Ik kwam te vallen, en toen ik weder opstond, was alles om hij heen veranderd. Ik zocht u, doch alles was akelig stil; ik hoorde uw gekerm niet meer. Alleen zag ik in de verte de zee met hemelhooge golven, waarop een groot schip, dat blijkbaar in nood verkeerde. Een menigte menschen liep radeloos op het dek heen en weêr; het was een ontzettend schouwspel. Het schip verhief zich nu eens hemelhoog op de baren, dan weêr verdween het in de diepte. Ik hoorde in de verte een vervaarlijk gedruis als van een orkaan; ik meende eerst een donderwolk te zien die met snelle vaart kwam aandrijven, toen het mij spoedig bleek een ontzettende golf te zijn. Nog een oogenblik; en schip en menschen, alles, alles was in die golf verdwenen Het eenige wezen dat ik nog zag, was eene vrouw die in de diepte wegzonk; zij strekte hare armen naar mij uit, en riep: O God, Emma, help mij! Ik werd verschrikt wakker, het zweet parelde mij op het voorhoofd....’

‘En die vrouw, mijn kind,’ vroeg de moeder zachtjes, ‘wie was die?’

‘Dat waart gij....’ snikte het meisje, de moeder om den hals vallende.

‘Gij zijt toch wel wijzer om u door een droom zoo van streek te laten brengen!’ zeide de moeder met een gedwongen lachje, want zij zelf was ook aangedaan.

‘Zoo heb ik er geheel den dag ook over gedacht, ma, maar altijd blijft hij mij bij.... O, als ik u bidden mag, houd Otto terug.... laat hem toch niet naar Italië gaan!’

‘Wat er aan te doen, mijn kind, ik zag hem ook liever niet vertrekken; maar het is voor zijn doel noodzakelijk. Zie eens, het is nog maar drie jaar geleden dat hij primus was en welke vorderingen heeft hij in dien korten tijd niet gemaakt, hoe schoon is niet zijn eigen portret dat hij u ten geschenke gaf. En gevaren? Ja, die zijn overal.’

Het meisje liet hare moeder los, zag haar strak in de oogen en vroeg:

‘Is het wel waar, dat gij er zoo over denkt? Neen, ik heb het al te goed opgemerkt, dat gij reeds een geruimen tijd zoo afgetrokken en stil waart; neen, ma, gij zijt niet gewoon zoo ter neêr geslagen te zijn, er is iets wat gij voor mij wilt verbergen. Ik weet het immers even goed als gij, dat Otto zoo dikwijls niet meer schrijft en dat zijne brieven hoe langer hoe koeler worden.’

‘Dat is het kunstenaarsleven, Emma,’ antwoordde de moeder snel, blijde dat het gesprek weêr op Otto gevallen was. ‘Een kunstenaar leeft geheel voor de kunst. In zijn waken, zijn droomen, in alles staat bij hem de kunst op den voorgrond. Heeft hij een onderwerp te behandelen, dan leeft hij, dan gaat hij op in dat onderwerp, en hij rust niet, voor en aleer hij het geringste wat daarmeê in betrekking staat naar zijn vermogen op het doek heeft gebracht; en pas is hij daarmeê klaar, of een nieuwe schepping doemt weêr in zijn geest op. Daarom, mijn kind, die menschen kunnen zich niet zoo strikt aan orde en regelmaat binden; het zou onbillijk zijn dit van hen te vorderen.’

‘Maar vroeger hebt gij wel eens gezegd, dat dit juist voor een braaf leven gevaarlijk was.’

‘Het is zoo, maar de goede God leeft nog; Hij zai wel voor hem zorgen. Otto heeft een goed en open karakter; wij moeten maar veel voor hem bidden.’

de tijdbol te new-york.

Het laatste had de moeder zacht, als in gedachten voor zich heen ziende, uitgesproken. Dit was Emma niet ontgaan, en angstig vroeg zij weêr:

‘Maar, ma, als gij omtrent Otto zoo gerust zijt, wat is er dan? Zeg het mij, of mag uwe dochter het niet weten? Ik ben toch niet de oorzaak van uw leed? Als ik een of ander niet naar uw zin doe, moet gij het mij zeggen, ik zal mij dan beteren.’

‘Neen, kind,’ antwoordde de moeder ontroerd, ‘neen, gij zijt het niet en toch ben ik nog meer bezorgd voor u dan voor Otto.’

‘Voor mij?’ riep het meisje verschrikt.

‘Zeg eens, kind,’ vroeg de moeder, Emma bij de hand vattende, ‘zoudt gij u kunnen schikken, indien het ongeluk ons eens overkwam, minder weelderig te moeten leven; zoudt gij dit huis willen vaarwel zeggen, als het noodig was?’

‘Is 't anders niet!’ antwoordde Emma snel, ‘wel zeker zou ik mij daarin schikken, als ik maar bij u bleef. Maar welk een gekke vraag!’

‘Hebt gij wel eens opgemerkt, mijn kind,’ zoo vroeg de moeder ernstig, ‘dat uw pa reeds sedert een jaar zijn vroegere onbezorgdheid niet meer bezit, dat hij stil wordt, dikwijls afwezig is, en dat hier veel vreemde menschen komen, die ik hier vroeger nooit zag? Hij schijnt ook uw oom dikwijls te raadplegen, iets dat hij vroeger niet deed.’

‘Maar als gij daarover ongerust zijt, dan zou ik het hem rechtstreeks vragen.’

‘Dat heb ik meermalen gedaan, maar dan wijst hij mij met een hooghartigen lach af en zegt: waar die vrouwen zich al niet ongerust over maken. Intusschen, ik weet het niet,’ zuchtte de vrouw.

‘Hebt gij dan van den een of ander nog niets vernomen?’

‘Dat is het juist, mijn kind, wat mij zoo ongerust maakt; onze meid Katrijn, die volkomen te vertrouwen is, heeft toevallig zoo iets uit den mond van Kees gehoord en deze is slim; hij weet overal achter te komen. Wel is waar, heeft ze het mij al schertsende gezegd, men kan het evenwel niet weten...,’

‘Maar, ma, de menschen lasteren zoo gaarne, en wat pa betreft, gij kunt u ook vergissen.’

‘Wij willen het hopen, kind, maar laat het licht ontsteken, het wordt hier zoo akelig donker...’

Akelig donker? Wel zeker, arme vrouw, en daar binnen in 't gemoed ook. Vreeselijk waren de twee jaren, die zij nog tusschen vrees en hoop had te door worstelen.

(Wordt vervolgd.)