De Belgische Illustratie. Jaargang 13

[p. 177]

[Nummer 23]

Een huiselijk onweer.

Moeders, die het voorrecht hebben volwassen dochters te bezitten, zullen wellicht glimlachen bij het aanschouwen van onderstaande gravure; want honderd tegen een, of zij hebben zulk een huiselijk onweêr meermalen rondom haar hoofd zien woeden. Het jonge volkje, dat uit zijn aard levenslustig en dus op vermaken gesteld is, ziet met zijne vroolijke oogen niet altijd het gevaar van sommige uitspanningen in, en neemt, even als het muiske uit de fabel, de lief koozingen der kat voor echte munt op. Gelukkig echter als de moeder eene verstandige vrouw is, die de zucht naar vermaak zoodanig weet te matigen, dat hare kinderen er den levenslust niet bij verliezen. Dat kost echter moeite, en zonder wolken aan den huiselijken hemel loopt zoo iets niet af; maar het is juist de kunst der goede moeder om de lucht weêr te doen opklaren en den atmosfeer, even als dit met een onweêr in de natuur het geval is, weêr frisscher en zuiverder te maken dan hij ooit geweest is.

een huiselijk onweêr.

Onze gravure verplaatst ons midden in het onweêr. De moeder is kalm, maar houdt voet bij stuk. De jongste dochter staat echter, met spijt op het gelaat en met den elleboog op het kaske geleund, terwijl de andere hand den stoel omklemt, te mokken over de weigering van moeder om een of ander feestje bij te wonen. De oudere dochter luistert aan de deur met half lachend gelaat het tooneel af, doch op dat gelaat ligt tevens te veel belangstelling om niet terstond te doen zien, dat ook haar persoontje ef bij betrokken is. Alleen de jongen, die wellicht van het geheel nog niet veel begrip heeft, houdt zich met zijn hond bezig.

[p. 178]

Hoe dit onweêr een einde zal nemen? Zeer eenvoudig. Alle verstandige moeders hebben er min of meer slag van dit te bewerken, en indien we de keerzijde van het tafereel moesten aangeven, zouden we de vier personages der gravure willen afbeelden op den avond van den dag, waarop de meisjes gerekend hadden zich zoo buitengewoon te zullen vermaken, rondom de groote tafel vereenigd, waarop de warme chocolaad staat te dampen. De aangezichten zijn geheel en al zonneschijn, doch elk met zijne eigen schakeeringen: de moeder triomfeert en gevoelt zich gelukkig, hare kinderen van iets, wat zij als verkeerd beschouwt, te hebben afgehouden, en is tegelijk opgetogen over de gewilligheid harer kinderen; de meisjes zien dankbaar neêr op de oude vrouw, die heden avond zoo duidelijk laat zien, dat zij haren kinderen wel eene uitspanning gunt, maar alleen zulk eene, welke past aan haar leeftijd; de jongen lacht en giechelt dat het een lust is, want zoo veel heeft hij van de geheele zaak begrepen, dat hij de lekkere chocolaad te danken heeft aan het kleine onweêr, dat hij slechts als lijdelijk toeschouwer bijwoonde.

Eene huishouding, waar zulke onweêrtjes wel eens voorkomen en op dergelijke manier worden verdreven en opgelost, is waarlijk gelukkig te noemen. God geve aan alle kinderen zulk eene moeder en aan alle moeders zulke kinderen!