De Belgische Illustratie. Jaargang 11

Een man van den ouden stempel,
Aan het tegenwoordige geslacht voorgesteld door
H.A. Banning.

(Vervolg.)
Een entre-deux.

‘Kom ik niet wat al te dikwijls?’ vroeg Mathilde, terwijl zij een oogenblik op den drempel van de huiskamer der weduwe bleef staan. ‘Ik wed dat gij mij spoedig belet zult geven.’

‘Hoe is het mogelijk dat gij zulk een vraag kunt doen?’ sprak de weduwe, terwijl zij haastig opstond en haar vriendin te gemoet ging.

Men zette zich neder en er ontspon zich aanvankelijk een gesprek over de kinderen en het huishouden, toen de boekhouder binnenkwam met de boodschap, dat de oude man die den vorigen dag met het rijtuig gekomen en vertrokken was, mevrouw wenschte te spreken.

Mathilde greep terstond deze gelegenheid aan. ‘Broekman?’ riep zij. ‘Die komt niet, of hij moet gezonden zijn. Wat kan hij verlangen?’

‘Hij verlangt mevrouw onder vier oogen te spreken,’ antwoordde de boekhouder, terwijl hij schuins naar Mathilde heen zag.

‘En niet onder zes? Welnu, dan moet ik mij verwijderen,’ zegde Mathilde.

‘Toch niet!’ sprak de weduwe. ‘Blijf gerust hier, hij kan geen geheimen voor u hebben.’

‘Hoe kunt gij dat weten? Men heeft hem wellicht niet gezonden; wie kan zeggen wat de man hier komt doen..... hij is nog vrijgezel!’

Mevrouw Leemans schudde het hoofd, ging glimlachend naar de deur en verzocht den majordomus binnen te komen. Men kon aanstonds aan het gelaat van den ouden man zien, dat hij goede tijding kwam brengen en het voorgevoel van Mathilde bewaarheid werd.

‘Kijk eens aan,’ sprak laatstgenoemde, ‘zijt gij het waarlijk, vader Broekman? Lieve hemel, gij ziet er uit als een bruigom; ik heb u nog nooit zoo schoon gezien. Wat moet dat beteekenen?’

De majordomus lachte hartelijk.

‘Het valt gemakkelijk zich op te schikken, jonge juffrouw..... ik wil zeggen mevrouw,’ antwoordde Broekman, ‘wanneer men zulke milde begunstigers heeft als ik.’ Bij die woorden zag hij met welgevallen en dankbaarheid naar den prachtigen horlogeketting welke zijn vest versierde. Dien ketting had hij op zijn jongsten verjaardag van Mathilde gekregen en hij droeg hem thans voor de eerste maal.

Mathilde klopte hem op den schouder. ‘Is het dan wezenlijk waar, vader Broekman,’ sprak zij, ‘dat gij met mevrouw alleen wilt zijn, dat ik mij moet verwijderen?’

‘Verwijderen? waarom?’

‘De boekhouder, die u aandiende, zegde.....’

‘Och, die boekhouder is een’..... een ezel, wilde hij zeggen, maar hij bedacht zich nog bijtijds, mompelde iets binnensmonds en verzekerde Mathilde dat zij zeer goed mocht weten wat hij kwam doen.

Nu ontlastte hij zich met den grootsten ernst van zijn boodschap. Zijn principaal, de heer Pieter Sterk, zegde hij, betreurde het zeer dat hij den vorigen dag ten gevolge van zijne doofheid niet goed de oorzaak had begrepen van het aangename bezoek, hem door mevrouw Leemans gebracht. Hij had gemeend dat dit bezoek

[p. 407]

alleen uit te ver gedreven erkentelijkheid was voortgesproten, en zou nog in die meening verkeeren wanneer zijne dochter, mevrouw Herpen, hier tegenwoordig, hem niet beter had ingelicht. Daar nu de geachte patroon hem, Broekman, door veeljarige ondervinding kende, deels als een zaakkundige, deels als een vertrouwd dienaar, die een geheim wist te bewaren, had hij hem gelast mevrouw de verzekering te geven van zijne bereidwilligheid in alles wat haar van dienst kon zijn, en terstond naar het kantoor van Van Hoorn te gaan om de vordering van dien onredelijken man te voldoen. Overigens verzocht de geachte patroon, dat mevrouw hem zou beschouwen als haar curator en zich bijgevolg tot hem zou wenden, voor 't geval nog andere crediteuren haar lastig mochten vallen. Tevens wenschte hij van allen dank verschoond te blijven, dewijl hij door zijn zoon zeer goed wist dat door dergelijke ondersteuning niets in de waagschaal werd gesteld en die bereidwilligheid dus onmogelijk als eene verdienste kon worden toegerekend. Hij, Broekman, verzocht thans om eene juiste opgave van het bedrag der bedoelde pretentie, ten einde zijne zending te kunnen volbrengen.

Mevrouw Leemans was zoo diep bewogen, dat zij zich moest omkeeren om hare tranen te verbergen. Zij drukte Mathilde de hand en bleef een oogenblik geheel sprakeloos. Toen zij zich eenigszins vermand had, verzocht zij den majordomus zijn heer van haar innige dankbaarheid te verzekeren voor dit onverdiende bewijs zijner welwillendheid, maar tevens te zeggen dat zijn bevel gedeeltelijk eene marteling voor haar was. ‘Ik zal een paar regels schrijven, mijnheer Broekman,’ sprak zij, ‘wees zoo goed dat briefje over te brengen, doch ik blijf mij voorbehouden persoonlijk mijn dank te komen betuigen. Neem plaats, mijnheer Broekman, ik ben aanstouds terug.’

Mathilde maakte van het oogenblik, dat zij met den majordomus alleen was, gebruik om hem een en ander mede te deelen wat hij moest weten, voornamelijk van den wissel, die de dokter aan Van Hoorn had gegeven, om de weduwe uit eene oogenblikkelijke ongelegenheid te redden. De vader mocht daarvan natuurlijk niets weten en de kwitantie moest op naam der weduwe gesteld worden. Dan vertelde Mathilde hem ook nog dat haar broeder zich te haren huize bevond; de vader moest echter in het gedacht verkeeren dat hij dien middag naar buiten vertrokken was.

Toen dit alles besproken was, trad mevrouw Leemans, met een briefje en de noodige aanteekeningen in de hand, de kamer weder binnen, gevolgd door een meisje dat een flesch wijn en glazen droeg. Mathilde verzekerde echter dat zij zelden wijn dronk en Broekman, die onder vele en diepe buigingen bedankte, verzekerde dat er dringende bezigheden op hem wachtten en hij als op heete kolen stond. Mevrouw Leemans wendde al hare welsprekenheid aan om den ouden man tot het drinken van een glas wijn te bewegen, en zij zou waarschijnlijk het pleit gewonnen hebben, doch Mathilde, die met de weduwe alleen wenschte te zijn, kwam eensklaps tusschen beide en sprak:

‘Ik ken hem van ouds, die goede vader Broekman; hij vervult alles, wat men hem opdraagt, met de grootste nauwgezetheid, met den meesten ijver, en daar hem bij mijne ouders het toezicht in huis is opgedragen, is hij er aan vastgegroeid als een slak. Hij draagt het huis wel niet op zijn rug, maar in zijn hart; hij gevoelt zich niet wel als hij er niet in zit.’

Die lofspraak verkwikte het gemoed van den ouden, eerlijken Broekman. Ook mevrouw Leemans sprak hem eenige vereerende woorden toe Zij herinnerde zich zeer goed alles, wat zij uit den mond van den heer August Sterk over hem gehoord had, en verheugde zich over de kennismaking met een man, die zich de toegenegenheid en liefde van zulk eene achtenswaardige familie had weten waardig te maken.

Geen bordeaux, geen bourgogne of champagne had het hoofd van den ouden man meer kunnen benevelen dan die lofspraken. Hij scheen op de straat inderdaad eenigzins bedwelmd, want hij sprak zoo luid in zich zelven en gesticuleerde daarbij zoo levendig, dat sommige menschen bleven staan om hem na te kijken.

Zoodra Broekman vertrokken was, begon Mathilde de rol te spelen welke zij op zich genomen had. Of zij slaagde, zullen wij later wel vernemen; wij willen ons terugtrekken, want het is niet altijd goed draad voor draad het weefsel te kennen dat door vrouwen als Mathilde, ook zelfs met de beste bedoelingen, op touw wordt gezet. Een mensch is en blijft een groot kind, en een kind dat achter de schermen van een poppenkast kon zien, zou veel van zijne illusiën verliezen.

De nakuur.

Toen den volgenden morgen de hoogdienst geëindigd was, zag men in de woning van dokter Herpen een der kinderen, een aanvallig knaapje, voor een der vensters op post staan en door de menigte heengluren. Zoodra hij grootpapa ontdekte, die vergezeld van zijne dochter uit de kerk kwam, stormde hij naar de voordeur, gevolgd door den ganschen zwerm kinderen, die het huis van hunne vreugdekreten deden daveren.

De oude heer ontving hen met de gewone scherpe vermaning over hunne onbetamelijke luidruchtigheid, doch uit zijn gelaat blonk hun vriendelijkheid te gemoet en hij bracht te gelijk de rechterhand in een zijner zakken, waarin, zoo als de kleinen zeer goed wisten, allerlei lekkernijen verborgen waren. Onder het uitdeelen zag hij een aanminnig knaapje bescheiden op den achtergrond staan.

‘Wie is dat, Mathilde?’ vroeg hij.

‘Och, die lieve, beste jongen is een schoolkameraad van onzen Willem, het oudste zoontje van mevrouw Leemans?’

‘Van Leemans?’ herhaalde de oude man; ‘laat dat kind ook eens bij mij komen.’

Het knaapje kwam op verzoek van Mathilde naderbij, stak zijn handje naar den ouden man uit en maakte een buiging voor hem.

‘Inderdaad, inderdaad! dat is een allerliefste jongen,’ sprak de oude heer. Hij deelae hem ook wat mede en plaatste hem voor zich op de bank, die in den gang stond, om, naar hij zegde, te zien of hij hem kende.

‘Ja, ja, mijn jongen, wij zijn oude bekenden,’ sprak hij, en zich nu tot zijne dochter wendende, liet hij er op volgen: ‘Zie eens, Mathilde! dat voorhoofd, die kin..... hij gelijkt sprekend.....’

‘Op den ouden Leemans, niet waar?’

‘'t ls waar, sprekend!’

‘Op zijn grootpapa, even als onze Willem.’ Zij plaatste nu haar eigen zoontje naast het knaapje.

De oude man liefkoosde beide kinderen en scheen zich zeer gelukkig te gevoelen.

‘Weet gij nog wel, Mathilde,’ zoo begon hij weder, ‘dat de oude Leemans iets eigenaardigs in zijn bovenlip had, wanneer hij lachte? Zou die kleine dat ook hebben?.....Wilt gij wel eens tegen mij lachen, lieve jongen?’

De kleine bleef ernstig zien. Hoe zou hij ook eensklaps zonder eenige aanleiding hebben kunnen lachen tegen dien ouderwetschen en stijven oudeu heer!

‘Wacht, ik zal er hem wel toe krijgen,’ hernam Pieter Sterk. Hij haalde zijne beurs te voorschijn en liet een blanken rijksdaalder voor de oogen van het knaapje spelen. ‘Die is voor u,’ sprak hij, ‘als gij eens tegen mij wilt lachen.’

De knaap verloochende inderdaad het koopmansbloed nict, waaruit hij gesproten was, en lachte tegen den mooien rijksdaalder, met de zichtbare begeerte van hem in zijn eigen zak te zien.

‘Zie, Mathilde, zie,’ riep nu de oude heer, ‘precies dezelfde bovenlip!’

Hij sloeg zijn rechter arm om den hals van het kind en drukte een kus op zijne wangen.

‘Hij gelijkt sprekend op zijn grootpapa,’ herhaalde Mathilde.

‘Niet waar?..... Daar, lieve jongen, en als gij te huis komt, geef dan mama dien rijksdaalder om in uw spaarpot te doen.’

Aan tafel was de oude heer buitengewoon vroolijk, hij sprak en schertste veel met de kinderen en scheen de tijding dat August naar buiten was gegaan om zich wat te verstrooien, zoo goed op te nemen, dat het voorgenomen gesprek met den dokter omnogelijk onder gunstiger voorteekenen kon plaats hebben.

De dokter begon met al schertsend den ouden heer geluk te wenschen met den gunstigen afloop der crisis bij zijn zieke, die thans geheel buiten gevaar was.

‘Zoo?’ zegde Pieter Sterk lachend. ‘Heb ik eenige aanleg voor de geneeskunde?’

‘Aanleg? Gij zijt er een professor in.’

‘Alles is dus gelukkig voorbij?’

‘Geheel en al; van de ziektestof is niets meer te vinden.’

‘Is de weêrspannigheid er geheel uit?’

‘Volkomen! Zijn hart is geheel gezuiverd; het gevoelt thans slechts dankbaarheid, achting en liefde voor een vader die grootmoedigheid toonde waar hij reden had te bestraffen.’

‘Dat doet me pleizier. Maar, dokter, ik ben met mijn kuur nog niet aan het einde. Gij hebt mij, door 't geen ik zoo dikwijls van u vernomen heb, drommels bang gemaakt voor herhaling, en daarom wil ik mijn zieke zekerheidshalve nog een kleine nakuur voorschrijven, waarvan ik mij de beste resultaten voorstel.’

‘Voor het oogenblik zou 't wel het beste zijn hem versterkende middelen toe te dienen.’

‘Zoo? En op welke wijze?’

‘Door in volle vaderlijke liefde te vergeven en te vergeten.’

‘Als dit nog maar niet te voorbarig is! Neen, neen! Ik heb dien zieke naar mijn eigen systeem behandeld en zal dit blijven doen. De jonge heer heeft zich door zijne eigene verwaandheid aan mij overgeleverd, ik heb hem thans in mijne macht en daarom zal hij doen wat ik wil.’

‘Hadt gij hem dan niet altijd in uwe macht?’

‘Niet geheel, want ik moest rekening houden met de omstandigheden. Gesteld eens dat ik onder de vroegere verhouding tot hem gezegd had: Dit en dat is mijn wil en daar sta ik op; zoo en zoo wil ik het hebben, of ik jaag u de deur uit, en dan kunt gij op uw eigen beenen loopen en uw fortuin elders gaan zoeken - iets wat hij, onder ons gezegd, als een groot ongeluk zou beschouwen. Wat zou moeder en zuster, gij zelf en alle menschen van mij gezegd en gedacht hebben? Men had mij een tiran, een barbaar, een hardvochtigen vader genoemd, niet waar? Vroeger had ik zonder hardvochtigheid zeker zoo niet kunnen optreden, maar nu zijn trots gebroken is, zal ik zoo handelen, en ik zou wel eens willen zien wie mij daarom hard viel.’

‘Een is er die dit toch zal doen, beste papa.’

‘Wie?’

‘Een man, die de achting van alle menschen bezit en verdient: gij zelf.’

‘Toch niet; met mij zelven ben ik het geheel eens.’

‘Dwalen is menschelijk, papa, en de verstandigste man kan zich misrekenen in de uitkomsten zijner beste voornemens en bedoelingen. Ik ben nog jong, ik heb geen ervaring genoeg om eenigen invloed op uw besluit uit te oefenen, maar, wat ik bidden mag, vraag eerst eens om raad aan een man van uw leeftijd en ondervinding alvorens verder te gaan.’

‘Dat heb ik gedaan. Ik heb gisteren avond meer dan een uur lang met onzen pastoor, voor wiens menschenkennis en oordeel ik gaarne de vlag strijk. over die aangelegenheid gesproken..... ’

‘En?’

‘Hij keurde mijn plan volkomen goed.’

‘Onmogelijk!’

‘Hij keurde alles goed wat ik hem voorstelde,’ hernam de oude heer en men zag een glimlach om zijne lippen spelen. ‘En nu wil ik zoo spoedig mogelijk tot mijn zoon zeggen: met onze verbintenis is het uit; ik reken niet langer op u; gij komt niet weder in mijn huis en in mijne zaak.’

‘Maar, papa!’ riep de dokter ontsteld.

‘Dat is besloten en niemand zal er mij van terug houden.’

[p. 408]

De dokter was geheel uit het veld geslagen. ‘Als gij een oogenblik naar mij wilt luisteren, ben ik er zeker van, dat gij anders zult gaan denken,’ sprak hij.

‘Naar u luisteren? zeer gaarne; ik ben tot uw dienst, maar alvorens ik tot andere gedachten kom, zult gij mij heel wat te zeggen moeten hebben.’

‘Ik zal de waarheid zeggen, papa; meer niet.’

‘Zeer goed; ik ben er nieuwsgierig naar.’

‘Gij zult er wel niets buitensporigs in vinden, wanneer ik beweer dat soms door het verrichten van een enkele daad eene geheele omkeering in een mensch kan plaats hebben. Het bewustzijn van schandelijk en eerloos te hebben gehandeld, kan iemand naar den afgrond slepen; het bewustzijn van een goede, een grootmoedige daad uit kristelijke liefde te hebben verricht, veredelt en wordt soms het steunpunt voor geheel het volgend leven.’

‘Waar wilt gij heen?’ vroeg de oude heer.

‘Gij herinnert u nog wel 't geen ik u heb medegedeeld omtrent het gedrag van August aan het sterfbed en na het overlijden van Leemans?’

‘Ja, dat was inderdaad edel van hem!’

‘Hadt gij dat ooit in hem kunnen vermoeden?’

‘Nooit!’

‘Waarlijk, hij zelf ook niet. August werd meêgesleept door een geheel nieuwen indruk, door een onweêrstaanbaar gevoel. Maar kon die edele daad, eenmaal verricht, weder als een bliksemstraal verdwijnen zonder eenig spoor achter te laten? Moet de herinnering daaraan niet krachtig op hem gewerkt hebben? Wees er verzekerd van dat het bewustzijn van 't geen August voor Leemans, die hem eens zoo diep beleedigde, gedaan heeft, in hem een groote omkeering heeft te weeg gebracht; dat bewustzijn heeft hem genezen van zijn kleingeestige ijdelheid en zelfzucbt en het maakt hem nog met elken dag beter. Wat gij vroeger te recht in hem moest afkeuren is bijna geheel verdwenen. Hij heeft zijne genotzuchtige vrienden verlaten, hij brengt zijne avonden niet meer in de sociëteit door, de laffe operettes walgen hem en hij verschijnt slechts zeer zelden in de concertzaal, ofschoon zij wel het onschuldigste uitspanningsoord moet worden genoemd. Hij wil werken, hij wil een nuttig mensch zijn en de achting van anderen en zich zelven verdienen. Moet men dit alles niet beschouwen als het gevolg van een edele daad, die hem de hooge waarde van een werkzaam en huiselijk leven leerde kennen?’

De oude heer had met de grootste aandacht naar den dokter geluisterd, en gaf door herhaaldelijk met het hoofd te knikken zijne toestemming te kennen, ofschoon de schets zeer onvolledig was, dewijl het hoofdmoment ontbrak en om ge gronde redenen achterwege gelaten was.

‘Zelfs het feit’, zoo vervolgde de dokter, ‘dat hij de dwaasheid beging van u te willen trotseeren, werpt mijne meening niet omver. Juist dewiji hij nu meer waarde had en dit gevoelde, krenkte hem de behandeling welke hij vroeger verdiende. Het gevoel van eigenwaarde verheft; hij gevoelde zich miskend door zijn eigen vader, en zoo ontstond bij de treurige verwijdering van u en bij het rampzalige wantrouwen waarmede hij u voorbedachtelijk in dwaling liet omtrent zijn doen en laten, het onverschoonbare en overijlde besluit, waarover hij, dank zij uw doorzicht en wijs gedrag, zulk een diep berouw gevoelt. Beste papa, hoe is het nu mogelijk dat gij een zoon, die u dagelijks meer en meer waardig wordt, om een vergrijp uit dergelijke oorzaak ontstaan, zoo zwaar zoudt willen straffen?’

‘Wat?’ riep de oude heer, terwijl hij driftig opstond; ‘wat...... ik bestraffen?’

‘Gij hebt toch gezegd dat August niet weder in uw huis en in uwe zaak zou komen.’

‘Dat zal hij ook niet meer.’

‘Zijt gij dan nog altijd even boos en onverzoenlijk?’

‘Onverzoenlijk?.... Ik?..... Lieve hemel, wanneer alle vaders zich zoo boos en onverzoenlijk toonden, zouden de jonge heeren er waarlijk niet slecht bij varen.’

‘Ik begrijp u niet, papa.’

De oude heer was weder gaan zitten. Hij glimlachte en zegde: ‘Kent zelfs mijn schoonzoon mij nog niet? Heeft iemand mij ooit met voorbedachten rade onredelijk zien handelen? Acht men mij in staat de liefde voor mijne kinderen uit mijn hart te rukken? Luister, dokter, doch laat dit geheel onder ons blijven. Ik ben niet gewoon anderen inzage te geven van mijne berekeningen en speculatiën, maar mijn hart is vol, ik wil het voor u ontlasten, dewijl ik weet dat gij geene geheimen op de straat brengt. Ik gevoel mij gelukkiger dan ooit omdat ik in mijn zoon een schat ontdekt heb, die mij meer waard is dan al de nietige rijkdommen, welke sommigen mij benijden, en ik gevoel mij verplichi hem vergoeding te schenken voor het onrecht dat ik hem in den laatsten tijd heb aangedaan. Ik wil mij aan de zaak onttrekken en ga rust nemen. Mijn huis zal het zijne worden, August zal mijn opvolger zijn en mijn naam voeren. Begrijpt gij mij nu?’

een man van den ouden stempel.
Mevrouw Leemans trad de kamer weder binnen, gevolgd door een meisje, dat een flesch wijn en glazen droeg.

‘Ja, ik begrijp u, God zij gedankt, zeer goed,’ riep de dokter verheugd uit. ‘De tekst was wel wat donker, maar de uitlegging is zonneklaar. Mag ik u in naam van mama en ons hartelijk dank zeggen, papa?’

De oude heer stak de rechterhand uit als wilde hij hem tegenhouden.

‘Wacht even, ik ben nog niet aan het einde,’ sprak hij. ‘Ik zal dat doen wanneer August de door mij gestelde voorwaarden aanneemt.’

‘O, die zullen wel geen groote bezwaren opleveren.’

‘Zeg dat niet, want gij zoudt u kunnen vergissen. Ik wil waarde voor mijn geld hebben, ik wil dat August door daden zal toonen dat hij een ander mensch is geworden; het moet uit zijn met zijn verkeer in lichtzinnige gezelschappen met jongelieden, die zeer proper op hun linnen, maar afschuwelijk vuil in hun mond zijn; het moet uit zijn met het bezoeken van schouwburgen en andere lokalen, waarin op de walglijkste wijze met godsdienst en deugd den spot wordt gedreven. August moet gematigd worden in zijne genietingen, hij moet huiselijk worden, hij moet een vrouw nemen - geen modepop, geen romanheldin - maar een brave, eenvoudige en toch wel opgevoede vrouw, die ik mijne dochter kan noemen zonder dat ik mij behoef te schamen; een huiselijke vrouw, die de wereldsche vermaken niet najaagt.....’

‘Zoo als mevrouw Leemans bijvoorbeeld,’ waagde de dokter te zeggen. Dat was echter een valsche zet op het schaakbord. De oude heer zette groote oogen op en zegde: ‘Hoe komt gij aan mevrouw Leemans, die heeft hier niets meê te maken.... Dit zijn mijne voorwaarden; wil hij ze aannemen - goed, hij zal mijn opvolger zijn, ik ga uit de zaak. Wil hij zich echter niet naar die voorwaarden schikken, dan kan ik er niets meer aan doen; ik blijf met mijn ouden boekhouder voortsukkelen en August kan doen wat hij wil. Zoolang hij blijft weigeren aan mijne voorwaarden te voldoen komt hij niet meer in mijn huis.’

De dokter was wel eenigzins onthutst, doch meende den ouden man te doorgronden en daarom zegde hij: ‘Dat zal dus de nakuur zijn, papa?’

‘Juist! Meent gij ook niet dat er een volkomen genezing op zal volgen?’

‘Ongetwijfeld; gij kunt er u op voorbereiden een dankbaren en liefhebbenden zoon te ontmoeten.’

‘Denkt gij dat? Welnu, dan kunt gij er u ook op voorbereiden een man voor u te zien, die zijn huis en zijne zaak verliest en daarbij vreugdetranen stort.’

‘Ik verheug mij zeerover deze ontknooping, papa!’

‘Maar ik verheug mij geenszins over uwe meening omtrent mij. Hoe, ik zou onverzoenlijk geweest zijn tegenover mijn eigen zoon? Verbitterd op mijn eenigen zoon van wien gij mij dingen hebt verteld, die mijn hart met blijdschap vervullen? Heb ik u dan niet gezegd dat het mijn grootste zorg zou zijn hem gelukkig te maken, wanneer hij werd zoo als ik hem wenschte te zien? Dacht gij dat zulke woorden bij den ouden Sterk holle klanken waren?’

De oude heer was opgestaan. ‘'t ls schande, 't is schande!’ riep hij. ‘Gij hebt mij miskend, gij hebt mij in mijn eer gekrenkt en - hier bedacht hij zich een oogenblik - nu ziet gij mij in geen acht dagen terug.’

De dokter schudde glimlachend het hoofd toen beiden de kamer verlieten. Nog denzelfden avond ontving hij een mand ouden rijnwijn, met een briefje er bij, waarop geschreven stond: ‘Een probaat middel om de kwade gedachten te verdrijven.’

(Slot volgt.)