De Belgische Illustratie. Jaargang 11

[p. 209]

[Nummer 27]

Oude herinneringen.

Hannes Verbakel is al zijn leven een vroolijke kerel geweest. In zijn jongen tijd was hij onuitputtelijk in deugnietenstreken en stond hij bekend als de grappigste verteller uit het dorp. Iedereen mocht hem dan ook gaarne lijden, en zoo kostte het hem niet veel moeite een rijk meisje ten huwelijk te krijgen, ten gevolge waarvan hij een winkelzaak kon beginnen, en kort na zijn trouw tot lid van den gemeenteraad gekozen werd. Die waardigheid bekleedt hij nu nog, maar zijn neering heeft hij vóór een paar jaren, toen zijn vrouw stierf, aan zijn eenigen zoon overgedaan, terwijl hij rustig van zijn rente is gaan leven.

Onder de vergaderingen van den gemeenteraad is Hannes Verbakel zoo ernstig als iemand der leden, maar daar buiten toont hij nog altijd het bloed in zijne aderen te hebben dat er in zijne eugd door stroomde. Wanneer hij niet de belangen van het dorp te bespreken heeft blijkt hij dezelfde geestige, aardige, vroolijke Hannes te zijn van voor veertig jaar. Die ervaring doet op dezen oogenblik ook zijn zuster de kantwerk ster op. In langen tijd had Hannes haar en heur man niet meer gezien, en hij besloot daarom van morgen, hen te gaan opzoeken. Zij woonden wel wat ver uit de buurt en de reis was nogal bezwaarlijk, maar hij kon toch niet langer uitstellen.

oude herinneringen, naar e. salomé.

Een uur geleden is hij aangekomen en allerhartelijkst verwelkomd geworden; hij heeft een weinig eten gebruikt, daarna zijn slaapmuts opgezet, die bij gewoon is binnenshuis te dragen

[p. 210]

en dus ook meê op reis genomen heeft, en is vervolgens, onder het genot van een pijp tabak en een glas krachtig bier, aan het praten geraakt over de dagen van voorheen. De eene herinnering na de andere komt in zijn geest op, en hij deelt ze allen op zoo'n koddigen toon mede dat zwager Hein, die anders nogal strerg is, een gulle lach om de lippen speelt. Ook de vrouw kan zich niet onthouden van te lachen, doch het gaat haar niet geheel zoo van harte als haar man, omdat Hannes daar juist iets uit haar jeugd aan 't vertellen is dat Hein nooit geweten heeft; ‘ik wou dat hij dat maar zweeg,’ denkt zij bij zich zelve, en zij roept den bijstand van haar tas koffie in om haar verlegenheid te verbergen.