De Belgische Illustratie. Jaargang 11

Een episode uit den amerikaanschen secessie-oorlog.

Wij gaan het verhaal geven van een der stoutste ondernemingen welke hebben plaats gehad gedurende den secessie-oorlog die vóór eenige jaren in de Vereenigde Staten van Amerika zooveel bloed deed storten. Deze burgerkrijg, een der vreeselijkste van den nieuweren tijd, bracht talrijke helden voort; zij wier lotgevallen wij wenschen te verhalen, zijn zeker niet de minst merkwaardige, want het zou een romanschrijver moeielijk vallen dramatischer toestanden uit te denken dan die waarin zij zich bevonden.

Deze ware geschiedenis gelijkt inderdaad op een roman, en de advocaat-generaal Holt zegde dan ook in zijne beoordeeling van de zaak, ‘dat de onderneming grootsch was door het doel dat men beoogde, en dat het plan 'twelk men zoo stoutmoedig beraamd had, schier een fictie scheen.’

In maart 1862 had het leger der secessionisten van het zuidwesten, onder bevel van den beroemden generaal Beauregard, zich te Corinthe in den staat Mississipi vereenigd. Dit leger trok zijn leeftocht uit de rijke velden van Georgia en Noord-Carolina, terwijl het versterkingen ontving uit de groote kampen welke in die staten gevestigd waren.

Deze versterkingen en mondbehoeften konden slechts door middel van één spoorweglinie gezonden worden, de West-Atlantische namelijk, die van Atlanta in Georgia naar Chattanooga in Tennessee liep en terecht de ‘ruggegraat’ van het geconfedereerde zuiden genoemd werd.

Het was voor de bewegingen van de legers der noordelijken of federalisten van groot gewicht indien Beauregard buiten gemeenschap gesteld werd met de kampen en voorraadschuren die achter hem lagen. De spoorweglinie die hem onderstand bezorgde, liep echter midden door het land der secessionisten en werd door talrijke troepen bewaakt; er scheen dus geen kans te bestaan den ervaren, slimmen generaal der zuidelijken zijn verkeer met genoemde staten onmogelijk te maken.

Het was te dien tijde dat een vurig aanhanger van den Bond, zekere Andrews uit Kentucky, den generaal Mitchell om een onderhoud verzocht en den voorslag deed om met een compagnie van twintig man, die men ter zijner beschikking zou stellen, vermomd het vijandelijk land binnen te sluipen, zich meester te maken van een locomotief en al de bruggen in brand te steken waar de West-Atlantische spoorweglinie over liep.

Het plan werd aanvankelijk voor onuitvoerbaar gehouden, doch dank zijn onwankelbaar zelfvertrouwen, kreeg Andrews ten laatste de gevraagde vergunning, terwijl de generaal hem bovendien, ingeval de onderneming met goeden uitslag bekroond werd, eene belooning van vijftig duizend dollars toezegde.

Andrews koos een landsman, met name William Campbell, tot zijn adjudant, terwijl twintig vastberaden mannen uit het tweede, het een en twintigste en het twee en dertigste regiment van Ohio aanboden om zich bij hen aan te sluiten.

Den 6^en april, des middags om vier uur, verlieten deze dapperen in burgerkleeding het kamp van Murfreesboro. Zij gingen in verschillende richtingen weg, na de afspraak gemaakt te hebben om te Shelbyville bijeen te komen. Omstreeks middernacht waren zij allen te samen in het bosch dat zich achter die stad uitstrekt, en daar zette het hoofd van de expeditie breedvoerig zijn plan uiteen. Toen de krijgsraad afgeloopen was, verdeelden zich de soldaten in groepen van twee en drie man en begaven zich op weg naar Chattanooga, waar de ijzerbaan die vernield moest worden, eindigde.

Om de plaats hunner bestemming te bereiken, moesten zij honderd drie en dertig mijlen afleggen in een vijandelijk land waarvan elke weg en elk pad door talrijke troepen bewaakt werd. Na verscheidene avonturen, die wij met stilzwijgen voorbijgaan, kwamen allen er aan en stegen in een trein waarin zich honderden soldaten bevonden die zich bij het leger van Beauregard gingen aansluiten.

Er was bepaald dat de geconfedereerden te Mariet zouden uitstappen, en na aldaar den nacht te hebben doorgebracht, des anderen daags weêr naar Chattanooga zouden terugkeeren om onderweg hun oogmerk, het verbranden der bruggen, ten uitvoer te brengen. In deze streek nu waren zij in het hart van 't vijandelijk land; geen hulp hadden zij te verwachten zoo hun opzet ontdekt werd of in geval men hunne herkomst te weten kwam. Ontelbaar waren de gevaren waaraan zij zich blootstelden, doch niettemin bleven zij vast in hun voornemen volharden.

Des morgens om vier uur stonden zij op en spoedden zich naar den trein, die omstreeks dien tijd afvoer. Hun plan was, er zich op de een of andere wijze van meester te maken en er dan mede te vertrekken om de voorgenomen verwoestingen aan te richten. Of zij den trein door list dan wel door geweld zouden bemachtigen, was nog niet bepaald; Andrews, die het bevel over den troep voerde en wien zijne gezellen in last hadden op zijn minsten wenk te gehoorzamen, moest dit nog beslissen.

De trein zette zich langzaam in beweging, en kwam na een uur te Big Shanty aan, waar hij bleef wachten om de passagiers den tijd te geven een ontbijt te gebruiken.

In Big Shanty waren ongeveer 10.000 soldaten gelegerd. De machinist, de conducteur van den trein en de meeste reizigers zaten aan tafel in de restauratiezaal van de statie, terwijl de soldaten der geconfedereerden, die de menigte gevolgd waren, zoo haastig mogelijk hun maal deden. Eensklaps verscheen Andrews aan de deur en sprak op kalmen toon:

‘Komaan, jongens, als gij gedaan hebt, laat ons dan weêr onze plaatsen in den trein hernemen.’

Onmiddellijk stonden de een en twintig mannen van tafel op en gingen de zaal uit. Hunne harten bonsden, doch hunne gezichten gaven niet de minste wankelmoedigheid te kennen. Bedaard verwijderden zij zich, want zij wisten hoe noodig het was zonder overhaasting te werk te gaan, ten einde geen achterdocht te wekken.

Aan de deur vonden zij Andrews, die aan ieder hunner, terwijl zij hem voorbij gingen, een of ander bevel toefluisterde. Daarna nam hij drie mannen met zich en trad langzaam en schijnbaar zonder doel op de locomotief toe, terwijl een zijner gezellen tusschen twee wagens sloop en de kettingen loshaakte, zoo dat slechts drie rijtuigen meer met het stoommachine verbonden waren. De andere soldaten bleven aan de deuren der goederenwagens staan, gereed om op het eerste teeken er in te springen.

Honderden soldaten van de secessionisten waren in hun nabijheid, en eenige hunner bevonden zich zelfs vlak bij den trein.

Zoodra Andrews en zijn drie volgelingen den locomotief in hun bereik hadden, sprongen zij er schielijk in, terwijl op een wenk van hun aanvoerder de anderen eveneens instapten. Oogenblikkelijk werd de rem losgemaakt, de hefboom geheel open gezet, en de locomotief snelde als de bliksem in westelijke richting heen.

De verblufte toeschouwers gaven zich eerst rekenschap van het gebeurde toen het machine reeds buiten het bereik van hun gezicht was. Een onbeschrijfelijke gemoedsbeweging maakte

[p. 123]

zich toen van de menigte meester; een aantal soldaten, burgers en beambten liepen in de grootste verwarring op den weg, overal verhieven zich woedende kreten, kortom, er heerschte een leven en een gewoel zoo als slechts zelden waargenomen werd.

Eensklaps traden twee mannen blootshoofds en in hunne hemdsmouwen uit de menigte te voorschijn en snelden bleek van woede heen, om den locomotief te voet te achtervolgen. Deze twee mannen heetten Fuller en Murphy; de een was de conducteur en de andere de machinist van den trein. Onder een schaterend gelach van vele aanwezigen begonnen zij de dieven achterna te loopen, die met eene snelheid van zestig mijlen in een uur voortreden.

De twee en twintig mannen die zoo stoutmoedig den trein hadden bemachtigd, hadden schier een onuitvoerbare taak ondernomen. Immers, alvorens de bruggen die zich op hun weg bevonden, te verbranden, moesten zij de telegraafdraden doorsnijden, opdat men niet te voren van hun doortocht onderricht werd, terwijl zij twee treinen moesten kruisen. Daarbij kwam nog dat zij door woedende vijanden achtervolgd werden en dat, zoo zij Chattanooga, het uiterste punt van de linie, al bereikten, zij zich in een goed versterkte stelling van den vijand zouden bevinden, waar zij meer dan honderd mijlen van hun eigen leger verwijderd waren en zij ieder oogenblik gevaar liepen gevangen genomen te worden.

Niettemin trokken zij met moed en beleid verder. Toen zij ongeveer een mijl van de statie af waren, waar gelukkig geen enkel telegrafist was, hielden zij stil, sneden de draden door, namen eenige rails van den weg, die zij in hunne wagens laadden, en stapten daarna weder in om hun weg te vervolgen.

Aan de eerste, achter Big Shanty gelegen statie komende, zegden zij den chef dat zij met een exprestrein oorlogsmunitie voor den generaal Beauregard vervoerden, en verzochten zij een opgave van den loop der treinen, welke hun onmiddellijk gegeven werd. Zij zagen toen dat zij eenige statie's verder een personentrein moesten kruisen. Daar zij volop tijd hadden om aan de wisselplaats te komen, reden zij slechts langzaam verder, van tijd tot tijd stoppende om den weg achter hen te verwoesten.

Geen hefboomen hebbende om de rails uit te lichten, maakten zij ze door middel van hamerslagen los, en bij dit ruwe werk spleten hunne vingers en handen dat er het bloed langs liep. Terwijl zij hiermeê bezig waren, werden zij eensklaps verrast door het gefluit van een nabijzijnd stoommachine. Het was een locomotief waarmede men hen achterna zette. Met groote krachtsinspanning rukten zij op hetzelfde oogenblik den rail dien zij onder handen hadden uit den grond. Haastig stegen zij weêr in hun voertuig en, wegrijdende, konden zij een wagen vol vijanden zien die in dolle vaart een kromming van den weg naderde, doch daar door de gaping van de linie in zijn loop gestuit werd. Dank dit oponthoud hadden onze waaghalzen hunne vervolgers weldra weêr tamelijk ver achter hen. Daar zij echter, ten einde de gelegenheid tot seinen te benemen, dikwijls moesten stoppen om de telegraafdraden door te snijden, hadden hunne vijanden den tijd om den weg te herstellen, terwijl zij hen voortdurend in het oog konden houden. Het was een jacht als ware er het leven meê gemoeid.

Vooraan op de locomotief der vervolgers stonden twee mannen, gereed om ieder oogenblik toe te schieten ten einde de op de baan verspreide hindernissen weg te ruimen en rails uit te rukken ter vervanging van die welke zij vóór hen misten.

Op het punt van de plaats te bereiken waar zij den bovenbedoelden trein moesten kruisen, gelukten de achtervol den er in den weg over een tamelijk groot eind te verwoesten en een vijftigtal rails op hunne goederenwagens te laden; daarop konden zij wijken om den trein die hen te gemoet kwam voorbij te laten stoomen, terwijl zij den conducteur hetzelfde wijs maakten als den chef van de vorige statie.

Weêr wilden zij hun tocht voortzetten, toen zij in de verte den locomotief waarmeê zij achtervolgd werden, bij de plaats waar zij een oogenblik te voren de rails hadden weggenomen, zagen stilstaan en twee mannen die er af gesprongen waren, naar den in aantocht zijnden trein zagen loopen om, na er in gestegen te zijn, den machinist en den conducteur iets mede te deelen. Bijna op hetzelfde oogenblik begon deze trein achteruit te stoomen langs den weg dien hij gekomen was, blijkbaar om de soldaten der federalisten te achterhalen.

De afstand tusschen de twee treinen was toen zeer kort, en de jacht werd inderdaad allerbelangwekkendst. De baan was vrij en veroorloofde hun, met bliksemsnelheid de steden en dorpen door te trekken die langs de linie verspreid waren. Andrews, die steeds van tijd tot tijd wilde stoppen om de telegraafdienst te stremmen, zag in dat zij het zoodoende onmogelijk tegen hunne vijanden zouden kunnen volhouden en dat hij derhalve een middel moest verzinnen om daarin te voorzien. Eerlang had hij het gevonden: hij gelastte zijnen makkers den wand van den achtersten wagen stuk te slaan en eenige rails dwars over den weg te leggen. De tijd ontbrak echter om het bevel ten uitvoer te leggen, want nog was slechts een plank losgebeukt, toen de secessionisten hunne vijanden op de hielen waren, en Andrews besloot daarom den beschadigden wagen te doen loshaken en op den weg te laten staan.

De secessionisten hielden een oogenblik stil, haakten den achtergelaten wagen aan en zetten de vervolging ieveriger dan ooit voort. De vluchtelingen maakten met hetzelfde gevolg een tweeden waggon los, en op een brug gekomen, lieten zij, na hem in brand gestoken te hebben, ook den laatsten staan, in de hoop dat het vuur zich aan de brug zou meêdeelen en daardoor de vervolging zou gestaakt worden. Doch in hunne overhaasting hadden zij de vlam niet groot en fel genoeg kunnen maken, en deze ging dan ook uit alvorens de brug te hebben aangetast. Ook deze wagen werd door de vervolgers aan hun trein gehaakt, en weêr reden zij met ijzingwekkende snelheid voort.

(Wordt vervolgd.)