De Belgische Illustratie. Jaargang 10

Merkwaardige spelingen der natuur.

Het gebeurt dikwijls, dat voortbrengselen der natuur zoo zeer op kunstproducten gelijken, dat de oningewijde moeite heeft zich te overtuigen, dat ze niet het werk zijn van menschenhanden. Wij laten eenige der belangrijkste feiten, die dat kunnen staven, hier volgen.

Men heeft steenen bewaard, die duidelijk geteekende figuren voorstellen waaraan de kunst geheel vreemd is gebleven.

Plinius maakt melding van een agaat, waarop de natuur de gedaante van Apollo, met een harp in de hand en omringd van de negen Musen, zuiver had afgebeeld.

Majoli verzekert, dat men er te Venetië een had, waarop het beeld van een mensch in al zijn deelen volkomen zichtbaar was.

Te Pisa treft men in de kerk van Sint Jan een soortgelijk natuurvoortbrengsel aan, dat het konterfeitsel van een ouden kluizenaar te aanschouwen geeft, die, met een kleine bel in de hand, op den oever eener beek zit. Juist op dezelfde wijze stelt men gewoonlijk den H. Antonius voor.

In den tempel van de H. Sophia te Constantinopel vond men voorheen op wit marmer eene

[p. 411]

afbeelding van den H. Johannes den Dooper, die alleen deze onvolmaaktheid had dat de natuur den heilige slechts één been had gegeven.

In Italië heeft men een stuk marmer ontdekt waarop de natuur met zooveel zorg een kruisbeeld heeft geschilderd dat men de verschillende deelen volkomen juist kan onderscheiden en het 't werk van een uitstekenden kunstenaar schijnt.

Te Sneilberg in Duitschland is in een mijn een brok ruw metaal gevonden geworden, waarop men een man ziet die een kind op den rug draagt.

In een zuidelijk departement van Frankrijk heeft men bij een opgraving op een aanzienlijke hoeveelheid door de natuur vervaardigde beelden van vogels, boomen, ratten en slangen gestooten.

Reizigers verhalen dat men in sommige westelijke streken van Tartarië op verschillende rotsen afbeeldingen van kameelen, schapen en paarden ontwaart.

Het Britsch museum te Londen bezit een steen waarop de natuur een zeer welgelijkend portret van een jager geschetst heeft.

Pancirolle deelt in zijn ‘Verloren Oudheden’ mede dat in een der kerken van Rome op een marmeren blad een volmaakte afbeelding van een priester stond die de mis opdraagt. Dezelfde schrijver voegt er bij dat Paulus III, meenende dat de kunst aan dit gewrocht eenig deel had gehad, het marmer afschrapte om te zien of het geschilderd was, doch geen spoor van verf vond.

In de bergachtige gedeelten van de engelsche graafschappen Lincoln en Kent treft men steenen aan waarop de natuur eene bij geteekend heeft die honig uit den kelk eener bloem schijnt te zuigen; zoo juist is de gelijkenis dat het zelfs op geringen afstand bijna onmogelijk is de misleiding te ontgaan.

Niet minder opmerkelijk is ook de speling der natuur die valt op te merken bij de mandragora, eene plant die, wanneer men ze van hare bladeren ontdoet, de gedaante van een mensch aanneemt.

Wij zouden het getal voorbeelden nog aanmerkelijk kunnen vermeerderen; wij bepalen ons echter tot de aangehaalde, terwijl we ten slotte aan verzamelaars den raad geven om goed op hunne hoede te zijn, daar in vele gevallen de kunst een grootere rol speelt dan de natuur.