De Belgische Illustratie. Jaargang 9

Nathalie.
Eene novelle door Mathilde.
(Vervolg.)

‘En,’ begon de eerste weêr even scherp, ‘waarom is zij dan niet bij haar man? Is dat poolsche mode? Of is ze van hem af?’

‘Ja, zij leeft gescheiden van hem en van haar eenig kind, omdat zij haar godsdienst hooger schat dan alle voordeelen van rijkdom en anzien, ja, zelfs dan de heiligste banden der natuur.’

‘Waarom is zij dan met hem getrouwd? Waarom niet eerst goed uit hare oogen gekeken vóór zij zoo'n man haar jawoord gaf?’

‘God beware u voor zulk een boete als de arme prinses opgelegd is om die fout; indien uwe liefdeloosheid half zoo streng gestraft moest worden, Margareta, wat zoudt gij te beklagen zijn!’

‘Nu, ge kunt het me kwalijk nemen zooveel ge wilt, maar ik zeg u, dat ik blij ben als een engel, dat ge bewaard gebleven zijt van zoo'n huwelijkt’

Henriette zag afkeurend op haar zuster neêr en Paul naderend, fluisterde zij hem toe:

‘Als ge weêr naar die dames gaat, Paul, neem mij dan met u meê!’

Dankbaar drukte hij haar de hand, en zoo kwam het dan dat Louise en Vera haren beschermer dien middag niet alleen zagen verschijnen.

Louise was zeer verheugd eindelijk een blijk van sympathie te mogen ontvangen van een der zusters van Paul.

Henriette was diep getroffen door de zoo verschillende uitdrukking van beider smart, en 't speet haar van harte, dat zij zich vroeger zoo dikwijls geërgerd had aan Pauls vriendschap voor de Florinsky's.

‘We moeten over de toekomst spreken,’ zeide Louise met een weemoedigen lach, terwijl Henriette met Vera in den tuin wandelden. ‘Ge hebt al onze bezittingen en stukken nagezien. Zou er genoeg zijn om de opvoeding van Vera te bekostigen? Want zij moet een uitstekende opvoeding ontvangen; alles wat haar overblijft zijn de talenten, welke zij ontwikkelen moet.’

‘Helaas, mevrouw, 't is niet veel voor u tweeën!’

‘Denk niet aan mij, maar alleen aan haar. Ik weet niet hoeveel het schoolgeld hier bedraagt, en 't is hoog tijd dat Vera op een pensionaat komt, zij weet nog niet veel.’

‘En ge wilt u dus van haar scheiden?’

‘Het moet!’

‘Maar gij zelve dan?’

‘O, ik,’ en een smartvolle trek teekende zich om haar lippen, ‘ik zal mijn weg wel vinden; ik heb uw nicht geschreven, welke ramp ons getroffen heeft, en haar verzocht voor mij een betrekking te zoeken bij een oude dame als gezelschapsjuffrouw.’

‘Gezelschapsjuffrouw, gij?’

‘Nu, wat zou dat? Mijnheer Paul, u weet mijn geheim, maar laat het aan u goed toevertrouwd zijn. Ik wil niets anders wezen dan Louise Florinska.’

‘Vergeef mij, ik heb't mijne zusters gezegd.’

‘Maar voor haar zal het toch ook wel een geheim zijn.’

Paul zuchtte.

‘Ik vrees, dat alles spoedig in alle hoeken der stad zal bekend zijn. 't Was zeker onvoorzichtig van mij, maar ik moest haar zeggen welke onoverkomelijke hinderpaal mij belet iets anders voor u te wezen dan een trouwe vriend.’

Zij glimlachte.

't Is misschien dwaas van mij mijn treurigen toestand te willen verbergen; beter dan als jong meiske zal ik als getrouwde vrouw de beschermster van Vera kunnen wezen, doch ik schrik er voor terug: een gescheidene vrouw is nergens op haar plaats.’

‘Maar om welke verheven reden hebt gij daarin toegestemd?’

‘Dat is niemands zaak; 't hindert mij door de wereld te worden gelaakt of geloofd. Ik zal mij, zoo men hier mijne geschiedenis kent, buitenslands begeven en dan niet alleen voor mij zelve maar ook voor Vera zorgen.’

Zij stond op.

‘Ik ga naar uwe zuster, zij zal mij onber leefd vinden, omdat ik haar zoo lang alleen laat. Wees zoo goed en beantwoord mijne vraag spoedig.’

Drie maanden later kon men aan het landhuis met groote letters op een bord lezen: ‘Te huur!’

De bewoonsters waren vertrokken.

Louise was gezelschapsdame geworden eener rijke geldersche barones, die voor hare gezondheid den geheelen zomer alle badplaatsen afreisde en den winter te Parijs doorbracht. De kleine Vera zuchtte achter de hooge muren van een pensionaat.

Michel was terug naar Polen, waar hij zijne kinderen en kleinkinderen had achtergelaten om zijn ouden meester te volgen; en Paul verhaalde alleen aan Henriette van zijn zorgen als voogd, van zijne schoone voorbijgevlogen droomen, en soms gingen zij samen bloemkransen leggen op het graf van den armen balling graaf Florinsky.

X.

In eene kleine, doch nette villa even buiten Wiesbaden zat Louise Florinska onder de warande.

't Was een warme middag in de maand augustus.

Haar meesteres had zich in het salon teruggetrokken, waarvan alle stores neêrgelaten waren en rustte een weinig uit van de vermoeinissen, welke zij dien morgen ondervonden had.

Mevrouw Ten Berghe was een flinke dame van even veertig jaren, aan wie men het niet kon zien, dat zij altijd badplaatsen voor haar gezondheid bezoeken moest en de hollandsche lucht niet verdragen kon.

Zij was door haar huwelijk met den doodgoeden, maar geestzwakken baron Ten Berghe schatrijk geworden, doch daar zij een buitengewoon ontwikkelde vrouw was met een warm hart en een levendigen geest, ontbraken haar te midden harer rijkdommen het geluk en de tevredenheid.

Zij leefde in de volmaaktste harmonie met haar man, doch hij was inderdaad niet veel meer dan haar vertrouwde bediende; toen haar eerste zucht naar schitteren en behagen voorbij was en haar huwelijk ongelukkig genoeg kinderloos bleef, begon zij zich erg te vervelen, verbeeldde zich nu eens dat zij aan een borstkwaal leed, dan weêr aan een algemeene verzwakking, ofschoon Louise, toen zij voor de eerste maal het ontbijt zag der zoogenaamde zieke, niet begreep hoe zelfs een gezond mensch zooveel zou kunnen verdragen.

Bij deze inbeelding voegde zich een ware hartstocht naar gedroogde planten.

Zij had op haar buitengoed bij Arnhem een prachtig herbarium, dat zij altijd op hare reizen vermeerderde.

Haar eerste blik, wanneer zij op een badplaats aankwam, betrof den plantengroei.

‘Och, lieve man,’ zeide ze dan, ‘we moesten hier niet te lang blijven, de lucht is niet goed voor mijn borst, en de planten, welke ik daar zie, heb ik allen reeds.’

‘Wel, Anny, laat ons dan maar dadelijk heengaan, als ge wilt; ge weet, ik ben alleen daar gaarne, waar gij u gelukkig voelt.’

Niemand was verheugder dan hij, dat zijn lieve, maar zeer lastige vrouw in haar gezelschapsdame iemand vond, die zonder klagen en altijd even gewillig haar volgde op hare groote wandelingen, die evengoed voor haar borst als voor haar herbarium heetten.

Louise bekleedde spoedig een groote plaats in het ledige leven der barones. Zij kon zoo gepast praten, vooral niet te veel, wat de zenuwen der zieke niet verdragen konden; zij had zulk een fijnen tact en manieren, als behoorde zij tot de groote wereld.

Reeds verscheidene dames hadden hei beproefd mevrouw Ten Berghe tot gezelschap te strekken, maar allen gaven het op; Louise alleen scheen het ahijd even gaarne, even verheugd te doen.

Nu zat zij stil en vermoeid met een brief in de hand.

Vera had dien geschreven, 't Arme kind was nu een weinig getroost over de wreede scheiding, welke zij ondergaan had; zij gewende zich goed in het pensionaat. De meesteressen waren vriendelijk en 't was zeer pleizierig eens met andere meiskes te kunnen omgaan; eenige vroolijke uitdrukkingen, hier en daar aan haar pen ontsnapt, gaven Louise de bewijzen, dat

[p. 384]

Vera waarheid sprak en wezenlijk zich wat meer op haar gemak begon te gevoelen.

‘Ik heb toch niet verkeerd gehandeld,’ dacht Louise; ‘zoo is het 't beste. Ik verdien hier veel geld en kan een groot gedeelte daarvan sparen: zoo verzamel ik voor mijn zuster een kapitaaltje, dat haar later goed te pas zal komen, en mijn leven hier is als dat eener groote dame.’

Een treurige glimlach kwam op haar lippen. Zij dacht aan het verledene; snel nam zij haar werk weêr op, want niets, - zij had dit herhaaldelijk ondervonden, - is beter dan de arbeid in staat, om de smart en de treurige herinneringen te verdrijven.

Een poos had ze vlijtig gewerkt, toen de barones het salon verliet en onder de warande trad.

het spoorweg-oproer in amerika. - eene cavalerie-charge te pittsburg.

‘Zeg eens, Louise,’ sprak zij, ‘ik heb er nog spijt van, dat we die ‘Deuthera heptaphyllos’ nog niet gevonden hebben. Hij moet stellig in 't bosch zijn achter de grieksche kapel. Maar ik ben te zwak om vandaag uit te gaan, zoudt gij vóór de thee niet even daarheen willen gaan om ze te zoeken?’

Dat het zeer warm was, en dat Louise, die stellig een zwakkere gezondheid had dan zij, nog vermoeid was van de verre morgenwandeling, bedacht de barones niet.

‘Zeer gaarne, mevrouw,’ antwoordde ze, ‘als u me uitlegt hoe die plant er uitziet.’

‘U uitleggen? Och, Louise, hoe zal dat gaan? Ik zou ze onder duizenden kennen, maar u duidelijk te maken, hoe ze er uitziet, daar wanhoop ik aan. Ge hebt niet het minste verstand van botanie. Ik gaf u Linnaeus; hebt ge hem uitgelezen?’

‘Nog niet, mevrouw!’

‘Ik vreos, dat ge weinig lust hebt in die heerlijke studie; ge zult het nooit leeren. Hoe laat is het? Nog geen vier uur. Wel me dunkt dat het 't beste was, wanneer wij, voordat de baron wakker is, eens even een wandeling maakten door het bosch, dan zijn wij er in een kwartier.’

‘En vreest ge geen te groote vermoeidheid?’

‘Ik ben bijzonder wel; ik moet er gebruik van maken, als ik zoo sterk ben. Maar ik heb van middag bijna niets gegeten, hebt ge dat niet opgemerkt, Louise? Alleen om mijn man genoegen te doen, bediende ik mij tweemaal van de soep.’

‘Als u van avond dan maar niet benauwd wordt.’

‘In 's Hemels naam! Ik zal dan ten minste mijn Deuthera hebben.’

‘Zal ik onze hoeden maar halen?’

Wanneer ge zoo lief wilt zijn!’

‘Een engel van een meisje!’ dacht zij. ‘Altijd even gewillig, even vriendelijk. Wat een verschil met Adriana, en Dorothea, en Pauline!’ Louise kwam terug; beide dames zetten de hoeden op, trokken de handschoenen aan en gingen 't bosch in.

De wandeling duurde langer dan een kwartier.

Telkens meende mevrouw Ten Berghe, dat zij de gezochte plant gevonden, maar even dikwijls bleek het dat zij zich vergist had; eindelijk vond zij 't lang gewenschte, maar nu waren ze ook zeer dicht bij de vlakte, waarop de grieksche kapel met hare koepels staat.

‘Ik zou wel eens willen weten of de kerk open is; ik zou ze gaarne op mijn gemak zien, en dan moest ge mij alles uitleggen, Louise,’ zeide de barones. ‘Ge zijt een russische en zult dus alles wel nauwkeurig weten.’

‘Vergeef mij, mevrouw, ik ben een poolsche.’

‘'t Is waar ook; ik verbeeld me altijd, dat Polen en Rusland zoowat tegenover elkaar staan als Gelderland tegenover Holland.’

‘In ons oog niet, mevrouw; maar ik zal u alles wel zooveel mogelijk verklaren.’

Louise was doodmoê, maar de barones, die haar plant vol zorg in haar Baedeker had gelegd, was te verheugd om afmatting te voelen. Zij stapte door en bleef voor de kunstig uitgesneden bronzen deur staan.

‘Kom eens hier, Louise,’ zeide zij; ‘er liggen tapijten op de trappen en een soort van koster loopt driftig onder het portaal op en neêr. Zou er iets bijzonders op handen zijn?’

‘Ik zal 't eens vragen,’ antwoordde Louise. Spoedig kon zij vertellen, dat een huwelijk zou ingezegend worden.

‘Een russisch huwelijk! dat zou ik gaarne willen zien; zeg, Louiselief, zou er geen middel zijn om binnen te komen?’

‘Zeker wel, mevrouw; er is iets dat alles mogelijk maakt,’ en zij deed een beweging met den duim en den voorsten vinger.

‘Daar hebt ge mijn beurs, kindlief; zorg dat ik er in kom, kost wat kost.’

Louise ging weêr naar den koster en 't gelukte haar na eenige onderhandelingen de bronzen deur te doen openen.

Er bevonden zich nog slechts weinigen in de keurig ingerichte kapel, met haar prachtige muurschilderingen, gekleurde glazen, marmeren graf, enz., doch waarin men geen enkel gesneden beeld vond, behalve dat op 't monument der vorstin, haar zelve voorstellend, den doodslaap slapend.

Nieuwsgierig zag mevrouw Ten Berghe, die protestant was, rond.

‘Wat een schoone kerk, Louise; dat is toch zeker een kerk zooals die, waar gij altijd naar toe gaat. Als ik u was, zou ik liever 's morgens hierheen wandelen, dat is een heerlijke wandelingen veel dichterbij dan de stadskerk.’

‘Het is een grieksche kapel, mevrouw!’

‘En gij zijt roomsch, dat is waar ook. Ge moet mij eens vertellen, waar het verschil eigenlijk in bestaat. Ik heb me nooit erg met theologie ingelaten.’

(Wordt vervolgd.)