De Belgische Illustratie. Jaargang 9

Zingen om den broode.
Naar F. Defregger.

Ik ben vernoegd; op jubeltoon

Verkondigt dat mijn lied,

Want menig man met staf en kroon

Is 't nog op ver na niet;

En is hij 't ook? wel nu het zij!
Dan deelt hij 'tzeltde lot met mij.

Zoo zongen de middeleeuwsche reizende straatzangers, en wezenlijk, wat hun lied zeide, was de weêrklank hunner ziel. Later, toen de muziek meer algemeen werd, verdwenen de zangen wel langzamerhand, doch op de eenzame dorpen van elke streek was een zanger toch nog altijd een welkome gast. Dat het lied, door lieve kinderstemmen voorgedragen, in bekoorlijkheid moest winnen, begreep iedereen, waarom die kleinen in het zingen werden geoefend en reeds op zeer jeugdigen leeftijd onder de bescherming van een oudere de wereld doortrokken. Niet

[p. 379]

zelden was in die dagen het rooven van kinderen, om ze tot dat doel te gebruiken, en de schilder heeft ons een type van zulk een kinderroover geschetst: de schijnheilig neêrgeslagen oogen zeggen dit duidelijk. De verrassing en het genoegen van het landelijk huisgezin is met effect weêrgegeven en zoowel het kleine broerke, dat door zusterke tot bewondering wordt opgewekt, als de trouwe kettinghond toonen zich uitermate tevreden.