De Belgische Illustratie. Jaargang 9

Anne Dieu-le-Veut.
Een verhaal uit de XVII^e eeuw
Door August Snieders.
(Vervolg.)

‘Ik zie,’ morde zij, ‘dat gij onder de gelukssterre geboren zijt; zij glimde boven het stroo uwer wieg; zij zal slechts bij uw graf ondergaan. Nu eens verdween zij achter de donkere onweerswolken, dan weêr verscheen zij en verlichtte helder uw pad. Nu is uw baan vol kronkelingen. Machtigen zullen oprijzen en uwen weg belemmeren. Levenden zullen dreigende armen, uit de muren, langs uwe baan gelegen, tegen u opsteken. Dooden zullen hunne knokkelige beenderen uit de graven tegen u willen opheffen. De levenden zullen u met gloeiende brandnetels in het aangezicht geesselen; de dooden zullen u met hun ijskoud doodlaken in het heete wezen slaan, om u tegen te houden.’

Taurel beefde; hij vond die beelden recht akelig.

‘Kunt gij dat alles niet in meer begrijpelijke taal zeggen?’ vroeg hij.

Dorica antwoordde niet.

‘Doch gij zult een gids vinden op iederen kruisweg, en zoo dikwijls die gids verschijnt, zal ook de gelukssterre, achter de zwarte wolken te voorschijn komen..... Hier loopt de groote lijn, zij is rood gekleurd.....'t kan bloed,'t kunnen ook roozen zijn...... Roozen zou gemakkelijk wezen, maar van bloed gruwt Taurel niet: het lekt hem immers reeds van de vingertoppen!.... De roode lijn loopt in eene blauwkleurige ader verloren. Dat is de zee. Daar komt de roode lijn weêr te voorschijnen looptin het duistere weg. Ga in vrede; gij zult gelukken: Dorica zegt het u zoo waar als......’

Dan mompelde zij weêr een soort van abracadabra, draaide op de teenen rond en zakte op de bank neêr.

De marskramer was bevredigd; hij verliet de taveerne. Dorica was wel is waar bezitster van zijn geheim - die duivelsche tong had hij nooit, bij die verwenschte tooverkol, kunnen snoeren! - doch hij zou haar zoo lang hij in veiligheid was aan 't lijntjen houden en daarna haar overboord werpen. Hij was nu overtuigd dat hij gelukken zou in zijne onderneming, en dàt was hem alles waard. Vooruit nu!

VI.
De netten worden gespannen.

Een half uur later, trad de man in den bruinen kazak en den zwarten lap op het oog, de herberg het Koninklijk Hof binnen, en vroeg of men den markies d'Ambrelle wilde verwittigen, dat een bode hem verlangde te spreken.

De markies was juist op de binnenplaats en vermaakte zich met eenige heersn op de kegelbaan. Naast deze en onder de lommerrijke linden, stonden tafels vol kroezen en bekers, roemers en kruiken Rijnwijn, ten bewijze dat de heeren voor een ruim verteer speelden.

Toen Henri d' Ambrelle van verre den bruinen man ontdekte, verliet hij, onder eenig voorwendsel, zijne vrienden en trad in het spreekkamerke naast de poort, waar Korrel zich reeds bevond.

De gezantschaps-secretaris was blijkbaar niet in zijn schik over het bezoek van den speurhond.

‘Welnu?’ ving de markies wrevelig aan.

De man trok een memorieboekske uit, met grauwlinnen omslag en met een vettig grauw lint toegebonden. Langzaam maakte hij het lint los en opende het boekske, terwijl hij de punt van het potlood tusschen de lippen stak.

‘Graaf en gravin De Vertigneul bewonen de voorkamers in de herberg de Gouden Ster.’

‘Gekend, gekend! Voorwaarts!’

‘De gravin is Anne Dieu-le-Veut.....’

‘Voor den drommel, dat weet ik maar al te goed.

‘De graaf komt in het land voor familiezaken, die hier hangende zijn, en waarvan de stukken gedeponeerd zijn bij een notaris, wiens naam ik later weten zal.’

Korrel loog zonder haperen.

‘Het vertrek van de twee grafelijke personen is op handen; de graaf keert naar Frankrijk terug; hij reist met de gravin dezer ouden vader te gemoet.’

‘Hoe, hij weet dat graaf Raoul herwaarts komt?’

‘'t Blijkt wel.’

‘Alzoo zou het schaap in de kooi terugkeeren!’ mompelde de graaf meer tot zich zelven dan wel tot Korrel. ‘In dat geval zou uwe zending ten einde zijn, doch ik denk dat ik uwe diensten nog niet missen kan. Graaf De Vertigneul is Franschman.’

Korrel knikte toestemmend ten teeken van antwoord op het laatste gezegde.

‘Er zijn opzichtens hem gansch andere geruchten in omloop.’

‘Graaf De Vertigneul is wel degelijk de afstammeling van eene fransche familie, die sedert lange jaren uitlandig is geweest.’

‘'t Zij zoo; doch een geval in het koffiehuis zal zonder twijfel de oogen op hem doen vestigen. De gouverneur is erg gebeten op hem, en heeft zich in verstandhouding gezet met den amman, om den graaf, in gegeven oogenblikken, hier den voet dwars te zetten.’

Korrel luisterde zonder teeken van leven te geven.

‘De graaf,’ hervatte de markies, ‘zou zich in die moeilijkheid op het gezantschap van den hertog De Chantilly kunnen beroepen, ep in dit geval wil ik in geweten overtuigd zijn, dat ik mijne diensten aan geen onbekende bewijs. Op welken dag is de afreis bepaald?’

‘Ik zal den heer markies daaromtrent verwittigen; doch dit zal waarschijnlijk per brief plaats hebben, aangezien ik mijne personen op den voet moet volgen.’

‘Het zij zoo!’

De markies ging naar de deur, ten teeken dat hij van Korrel's aanwezigheid verlangde verlost te zijn; zonder nog het hoofd om te wenden, keerde hij naar de kegelbaan terug.

Een spottende glimlach speelde om Korrel's lippen, toen hij de herberg verliet, en mompelend: ‘nu naar den amman!’ in de straat voortstapte.

't Werd reeds schemeravond; Korrel stapte snel voort. De burgers zaten op hunne banken onder de luifels en hielden een buurpraatje in de zoele avondlucht; doch de man in den bruinen kazak trok hunne aandacht niet.

Korrel verdween in het donkere steegje, stiet eene lage deur open, strompelde een steenen trap op en bevond zich weldra in eene kamer met rood steenen vloer en hooge zoldering, aan welke een ijzeren kroonkandelaar met drie oliebekken hing.

Aan de tafel met zware, ronde olifantspooten, zat de oude hellebardier te dutten. De man

[p. 184]

werd wakker en wreef zich rekkend en geeuwend de oogen.

‘Zijt gij het, sinjeur Korrel?’ zeide hij in brusselschen tongval. ‘Nu, de heer luitenant heeft reeds tweemaal naar u laten vragen. Goed dat gij hier zijt.’

Juist toen die woorden uitgesproken waren, ging de deur andermaal open; de magere griffier stak het hoofd binnen, en zeide op misnoegden toon:

‘Is Korrel nog niet daar?’

‘Om u te dienen, heer griffier!’ luidde het antwoord, en na den hoed afgenomen te hebben, sloop de gevraagde binnen.

De luitenant van den amman was in het kabinet; het licht was nog niet ontstoken; de schemering liet, ten gevolge der hooge vensters, nog toe de personen te onderscheiden.

‘Lupus in fabula,’⁽¹⁾ morde meester Renunkel.

Korrel gaf verslag in den zin als hij deed bij den markies d' Ambrelle; de luitenant was niet tevreden.

‘Gij hebt niet veel opgespoord, Korrel,’ zeide de magistraat. ‘Fama volat⁽²⁾ in Parijs, en men heeft er ons bericht van gezonden, dat graaf De Vertigneul een verdacht persoon is. Gij moet morgen weten wie hij is. Pas op dat gij u niet, zooals sommigen uwer konfrators, laat omkoopen.’

‘Indien Uedele mij wantrouwt.....’

‘Zwijg, of gij zoudt wel eens gaan logeeren waar gij liever niet logeert. Doe uw plicht. Ik ben zoo'n onvolledige en onbeduidende inlichtingen van u niet gewoon, Korrel.’

‘De zaak is uiterst moeilijk.....’ waagde de spion te zeggen.

‘Ik zal u een paar guldens op voorschot geven en die van den markies d' Ambrelle terugvorderen. Ziedaar.’

‘Uedele zal tevreden Zijn,’ was het deemoedige antwoord, terwijl Korrel de geldstukken opnam.

‘Ook Zijne Exellentie de gouverneur dringt op inlichtingen aan. Dezen morgen heeft er in het koffiehuis een verdacht gesprek, ik zal zeggen; een zeer oproerig gesprek plaats gehad, waarin de graaf De Vertigneul zich bitsig over de eer der wapens van den genadigen koning van Spanje uitliet; daarna een tweegevecht.... hm! hm! Caveant consules.’⁽¹⁾

Korrel trok, na nog eenige vermaningen en bedreigingen, af. In de wachtkamer teruggekomen, meende hij den luitenant van den amman nog te hooren grommen. Hij wenschte den ouden hellebardier, een ‘Brisseleer’ in den volsten zin des woords, ‘goên avond’ en spoedde zich den trap af.

de emysaurus

't Was reeds donker in de straten; deze laatste hadden geene andere verlichting dan de lantaarn voor het Heiligenbeeld op den hoek van eenige huizen, het licht dat hier en daar door de reet van een vensterluik drong, of daar, waar de winkel nog open was, het vlammeke van het blikken olielampke, dat men, over de gesloten onderdeur heen, op de toonbank branden zag.

Hoeveel spoed Korrel ook maakte, toch dacht hij, en hij had de overtuiging, dat het er voor het grafelijke paar niet zeer rooskleurig uitzag. Ook niet voor hem: want indien men het dubbele spel, dat hij aanving, ontdekte, zou de luitenant van den amman hem ongetwijfeld eene goede geeseling en een brandmerk doen toedienen - als er nog plaats was op het schouderblad.

Eene reiskoets met drie paarden bespannen, verscheen, toen het nog donker was, voor de Hallepoort; de koetsier wilde blijkbaar vóór de opening naar buiten; doch de beëedigde poortwachter, die het benedengedeelte der poort bewoonde, en op het gedommel van den wagen, het geklop en geroep van den koetsier, met sleutelbos en lantaarn buitel: trad, wilde aan het verlangen niet toegeven.

Toen echter een der gordijntjes van de koets werd opgeheven en eene geganteerde vrouwenhand te voorschijn kwam, om den poortwachter een briefke en een geldstuk toe te reiken, scheen de man toegevender te worden.

Na het papier bij het lantaarnlicht onderzocht te hebben, gaf hij de toelating terug, aangezien er eene tweede toelating in begrepen was, namelijk die, van andermaal na poortsluiting in de stad terug te keeren.

De zware sleutel kraste inliet breede en soliede slot; de poort sjierpte op hare hengsels; de koets reed onder het donker gewelf door en rommelde over de ophaalbrug.

(Wordt vervolgd.)

(1) Als men van den wolf spreekt is hij niet verre.

(2) Het gerucht loopt.

(1) Opgepast.