De Belgische Illustratie. Jaargang 9

Anne Dieu-le-Veut.
Een verhaal uit de XVII^e eeuw,
Door August Snieders.
(Vervolg.)

Hij liet met een zekere statigheid, zooals de amman altijd deed, den elleboog op tafel, de kin op de hand en den wijsvinger lijnrecht in de hoogte tegen de bolle wang rusten. ‘Eene aanhouding ab hoc et ab hac⁽¹⁾ is, volgens 's lands costuymen hier geheel onmogelijk.’

‘Ik wacht mij ook wel, heer luitenant,’ antwoordde de markies met een hoffelijken glimlach, ‘iets dergelijks te vragen. Ik wilde enkel uwe aandacht inroepen op den toestand dien ik deed kennen, en u verzoeken een oog in 't zeil te houden, totdat graaf Raoul Dieule-Veut van zich zal hebben doen hooren. Heeft de vader geene aanmerkingen te maken, dan vervalt natuurlijk alle werldng; doch heeft de graaf integendeel rechten te doen gelden, dan zal de zaak u des te gemakkelijker vallen, ten gevolge der reeds gedane nasporingen.’

‘Indien er een bepaald corpus delicti⁽²⁾ bestond.....’

‘Ik kan mij daaromtrent niet uitlaten.’

‘Dat is aldus teluminbello sine ictu⁽³⁾,’ hervatte de luitenant, diegewis, om den vreemdeling een groot denkbeeld van zijne rechtskennis te geven, al zijn aangeleerd Latijn - evenals de amman deed - uitkraamde. ‘Maar,’ ging hij voort, ‘iemand in “suspicie” brengen.....’

‘Ook dat verlang ik niet,’ onderbrak de markies, wiens toon eenigszins ongeduldig werd.

‘.....Hem het leven ondragelijk maken,’ zeide meester Renunkel, zonder op de bemerking van den markies acht te geven, ‘hem in al zijne bewegingen bespieden, terwijl onze costuymen, en wij schatten de daarin geschreven vrijheden zeer hoog, tot den rustigen en vreedzamen vreemdeling zeggen: vade in pace⁽⁴⁾, dat....U zegt, griffier?’

‘Niets, sinjeur Renunkel.’

‘Mij dacht.....’

‘Indien UEd. mij echter eene opmerking veroorlooft....’

‘Spreek, griffier.’

‘Op het vade in pace zou ik echter antwoorden, si vis pacem, para belium⁽⁵⁾.

Meester Renunkel was eenigszins uit zijn lood geslagen, hij vreesde altijd eene worsteling in het Latijn met dien duivelschen griffier.

‘Verklaar u, griffier.’

‘In het feit, dat de heer markies ter tafel brengt, schijnt mij de mogelijkheid van het een of ander strafbaar feit, een geval, in strijd met de costuymen van Brabant, te kunnen bestaan, en daarom zou het niet onnoodig zijn de handeling der beide vreemdelingen gade te slaan, zonder daarom de minste achterdocht te doen blijken.’

De markies knikte.

De griffier was een lang, mager man met grooten arendsneus, diep liggende oogen en zwarte lange wenkbrauwen: een echt policiegezicht.

Het bleek wel, hoe, is moeielijk te zeggen, dat de twee personen nu elkander verstaan hadden; een en ander begreep, dat er een ronden stuiver uit die zaak zou kunnen geklopt worden.

De luitenant zweeg echter nog een oogenblik; hij nam uit den breeden vestzak eene zilveren snuifdoos, stak er nadenkend duim en wijsvinger in, en scheen in het Jean Nicots kruid nieuwe bewijsredenen in deze moeielijke zaak te willen zoeken.

‘Wij zullen,’ zeide hij ten slotte, ‘de vraag van den heer markies in ernstige overweging nemen; echter ben ik verplicht aan UEd. op te merken,’ en de man aarzelde, ‘dat de daarop loopende kosten.....’

‘Natuurlijk,’ luidde onmiddellijk het antwoord. ‘Graaf Raoul Dieule-Veut is een man van eer, een milddadig man en de diensten, hem bewezen bij het terugvinden zijner dochter, zal hij niet onvergoed laten.’

Alle moeielijkheid was nu weggenomen, de knoop was doorgehakt; de luitenant wendde zich nu andermaal tot den griffier en vroeg:

‘Wien zouden wij het best met dat werk belasten?’

De griffier wendde zich halverwege om en knabbelend aan de veer zijner pen, doorliep hij blijkbaar in gedachten het legio verspieders, die de amman in dienst had.

‘Mij dunkt dat Korrel.....’

‘Ja, Korrel is de man, die in dergelijke zaken het mens divinior⁽¹⁾ heeft; hij is slim, doorzichtig en voorzichtig - en schurk in de ziel,’ wilde hij er bij voegen, doch hij deed het niet.

‘Ik geloof, dat de persoon in quaestie zoo even is aangekomen.’

‘Laat Korrel binnenkomen.’

‘Ik denk,’ zeide de markies, ‘dat mijne zending ten einde is.’

‘Nog een oogenblik, als ik u verzoeken mag,’ luidde het antwoord van meester Renunkel.

De griffier opende eene deur, waar men niet.zou vermoed hebben dat eene deur was, stak het hoofd binnen en fluisterde eenige woorden.

Op het oogenblik dat de scribent in het vertrek terugkeerde, verscheen ook eene andere gestalte, die als een eenvoudig burgerman in een bruin sergiën vest en een breede broek, aan de knieën vastgestrikt, gekleed was; hij droeg een halskraag en zijn hoed, dien hij in de hand hield, was zonder veer.

Had de kleeding van den binnengetredene niets opmerkelijks, dan toch trok zijn donker gezicht meer de aandacht.

Korrel had een tamelijk zwaar hoofd, met borstelig geknipte haren; het gelaat was onregelmatig, de neus beneden breed, de mond eenigszins scheef en wat het kenmerkendste was, Korrel had maar één, klein, diep weggezonken maar scherp oog; het andere was door een rond

(1) Kost wat kost.

(2) Overtuigend bewijs.

(3) Een pijl zonder kracht.

(4) Ga in vrede.

(5) Wilt gij den vrede, bereid den oorlog.

(1) De ingeving van hoogerhand.

[p. 128]

de visscher.

zwart lapke, dat met twee zwarte linten om het hoofd gebonden was, bedekt.

‘Korrel,’ ving meester Renunkel in het Fransch aan, opdat de markies alles verstaan zon; ‘uw dienst wordt tot latere orde op eene andere zaak overgebracht.’

‘Ik denk, heer amman,’ onderbrak de markies, ‘dat ik hier verder niets te maken heb.’

Het kwetste hem in kennis en gemeenschap gebracht te worden, met dien leelijken speurhond der policie.

De ambtenaar verzocht hem echter nog een oogenblik te vertoeven, ten einde eenige nadere inlichtingen te geven.

Wat Korrel betreft, deze stond stijf als een paal, geen spier verroerde zich in zijn donker, onheilspellend gezicht.

‘Gij kent,’ zoo sprak de luitenant, zich tot den verspieder richtende, ‘gij kent de herberg de Gouden Ster. Er zijn daar in die afspanning verschillende vreemdelingen gelogeerd.’

De policie-ambtenaar nam eene groote portefeuille uit den zak en doorbladerde de daarin neêrgelegde papieren.

‘Onder deze bevinden zich..... Hoe is de naam ook, mijnheer de markies?’

‘De Vertigneul,’ antwoordde hij met blijkbaren tegenzin, en als op gloeiende kolen staande.

‘Juist zoo. Magister dixit⁽¹⁾. De graaf en de gravin De Vertigneul zijn van franschen oorsprong; zij zijn nu ongeveer drie weken geleden langs Bergen in het land gekomen, en per wagen van die stad naar Brussel gereisd.’

Die bijzonderheden werden slechts gegeven om den markies te overtuigen, dat er voor meester Renunkel geen geheimen waren.

‘Houd deze twee personen in het oog, weet waar zij gaan en staan, wie zij ontvangen, welke de reden is van hun verblijf alhier, hoelang zij denken te blijven en waarheen zij zich willen begeven. Begrepen?’

Korrel knikte.

‘Gij ziet hier den heer markies d'Ambrelle.’

de boodschapper.

De markies fronste de wenkbrauwen en voelde dat het schaamrood naar boven klom.

een oudevodden-magazijn.

de appelenvrouw.

‘Ik begrijp niet, heer amman.....’ waagde hij andermaal te zeggen, doch eene beweging met de hand, vanwege den ambtenaar, beduidde hem, dat deze nog niet uitgesproken had.

‘Indien de edele heer markies u, Korrel, opzichtens gemelde vreemdelingen inlichtingen vraagt, zult gij die trouw en eerlijk geven en tevens diegenen van hem ontvangen, welke a dienstig kunnen zijn. Vooral wees voorzichtig en bescheiden.’

Het geduld van den markies was ten einde; den luitenant groetende, zeide hij:

‘Mijn tijd is kostbaar, ik moet heengaan.’

De ambtenaar liet echter den markies nog niet los; hij stond met eenige drift op, vergezelde hem tot buiten de kamer en had misschien de hoop, dat hem daar, buiten iemands weten, voorloopig eenige carolusguldens zouden Worden toegestoken.

de cab.

De man werd echter met een beleefd compliment afgeschipperd.

(Wordt vervolgd.)

(1) Da meester heeft hat gezegd.