De Belgische Illustratie. Jaargang 8

Van een arm kindeken.
(Sapphische strofen.)

't Was zoo snerpend koud, en de koude winden
Bliezen buldrend door de besneeuwde straten.
Bibbrend boog een kind het verkleumd gezichtje

Over den boezem.

't Zat daar op den stoep van de trotsche woning.
't Kromp ineen van koude, en de honger, knagend
Aan zijn hart, verwrong zijn gelaat in aaklig

Foltrende krampen.

En daar binnen woelde en krioelde een bonte
Menigte aan den dans, en er werd gezongen,
En gejuicht, geraasd, en de bekers spatt'en

Schuimende wijnen.

Gloeiend stond de wang in den heeten dampkring;
De adem heeg naar lucht, en de brandende ader
Puilde omhoog; en toch zij krioelden rond in

Warlende kringen.

Buiten kreunde en kreet van de koû de kleine:
't Marmerkil gelaat en de kille handjes
Waren wit als sneeuw; en het bloed verstijfde

't Kind in de aadren.

Binnen schonk en dronk men, en braste en plaste;
Knallend sprong de kurk, en de schuimwijn siste;
Aan 't gerinkink van de gebroken romers

Mengde 't gevloek zich.

En het kindje zuchtte: ‘Ach ik heb zoo'n honger!
Ach, een stuksken brood!... maar een enkel stuksken!...
't Doet mij hier zoo zeer!...’ En het sloeg zijn handjes

Over zijn borstje.

En daar binnen was in de zaal een zangster.
En zij zong... Men zei, dat het godlik schoon was.
Razend werd gejuicht, wen het lied ten eind was:

‘Zingen! nog zingen!...’

En zij zong opnieuw... En ook buiten zongen
De englen om het kind: ‘Kom, o, sluit dijne oogskens;
Leg dijn hoofdje neêr, en wij dragen zacht dij

Op naar den hemel!’

't Liet zijn hoofdje neêr, en het sloot zijne oogskens,
En voorbij was koude, voorbij was honger;
En een glimlach straalde op het bleek gelaat, een

Hemelsche glimlach.

Dans, gezwelg en zang was gedaan. De brassers
Woelden zwijmlend uit de besmeurde feestzaal;
En zij vloekten woest, toen zij trapten over

't Lijkje des Engels.

Fr. S. Daems, der abdij van Tongerloo.