De Belgische Illustratie. Jaargang 8

Een kale juffer.
Novelle van A.V. Bultynck.

(Vervolg.)
IV.

- Arme vriendin, sprak Elisa, met tranen van medelijden in de oogen, wat moet gij verschrikkelijk geleden hebben! Het verwondert mij, hoe gij de kracht vondt om op uwen jeugdigen ouderdom onder zoovele rampen niet te bezwijken.

- Ook zou ik er ongetwijfeld onder bezweken zijn, mejuffer, hadden de gevoelens, welke mij de goede zusters in de kostschool hebben ingeplant, mij niet aangedreven om moed te putten in de vertroostingen van de godsdienst, die in dergelijke gevallen alleen in staat zijn den mensch te ondersteunen. Dagelijks bad ik vurig om hulp en troost van den Hemel af te smeeken en telkens, na mijn gebed geëindigd te hebben, scheen het mij toe alsof de stem mijner goede moeder mij van uit den hemel toeriep: Schep moed, Maria! en gedenk dat gij leven moet voor uwen vader, die u nog eens gansch genezen zal teruggeschonken worden.

- En voedt gij waarlijk die hoop, Maria?

- Ja, mejuffer. Vóór mijn vertrek heb ik den vriend mijns vaders gesmeekt, dat hij mij van tijd tot tijd nieuws van den armen krankzinnige zou schrijven. De eerste brieven, welke ik daarover ontving, gaven mij weinig hoop, doch later....

- Later kreegt ge betere tijdingen over zijnen toestand?

- Goddank, mejuffer, doch laat mij totmijn verhaal terugkeeren:

Bij den heer P. aangekomen, trad ik aanstonds in mijne nieuwe bediening. Het huisgezin bestond behalve den meester des huizes uit zijne vrouw en drie kinderen, een meisje van twaalf, een van zes en een knaapje van tien jaren. De heer P. was een dier gunstelingen van het lot, die uit den nederigen werkmansstand (hij was vroeger metser geweest) zoo hoog geklommen was dat hij thans in het bezit was eener aanzienlijke fortuin. Van de zeden en gewoonten uit hoogeren stand maakte hij weinig werk; hij was gewoon te zeggen dat men geene schitterende opvoeding noodig had om door de wereld te geraken en wees daarbij met zekeren hoogmoed op zijn eigen. Zijne woning was, buiten een paar rijk gemeubelde zalen, die zonderling bij de overige plaatsen afstaken, het evenbeeld van de boerenwoningen der streek. Ook hij stond aan het hoofd van de grootste boerderij van den omtrek en in zijn huis krielde het van dienstboden van beide geslachten, die gemeenzaam met de overige leden des huisgezins, tot zelfs met de kinderen omgingen. Dit huis, waar ik thans mijne dagen zou overbrengen, bevond zich verre van alle verkeer met beschaafde menschen, op een groot uur afstand van het naaste dorp, en de landerijen, welke M.P. bebouwde, waren langs alle kanten door bosschen omringd.

Weldra won ik de genegenheid van M.P., en daar hij, benevens zijne boerderij, ook een uitgebreiden houthandel dreef, kwam mijne vaardigheid in het schrijven hem wondergoed te pas en tot zijn groot genoegen voegde ik bij mijne bediening van onderwijzeres nog die van kantoorbediende.

Zijne vrouw was mij echter minder vriendelijk. Zij was van een buitengewoon trotsch karakter en had hoegenaamd geene opvoeding genoten, hetgeen haar bijna op denzelfden voet stelde met hare dienstboden, met welke zij, ofschoon niet altijd vriendelijk, toch zeer gemeenzaam omging. Een gevoel van afgunst maakte zich van haar meester, wanneer zij bemerkte dat ik, die, volgens hare uitdrukking, minder dan niets was in de wereld, er in gelukte de ruwe wezens die mij omringden, een soort van eerbied af te dwingen, en dat ik hen niet toeliet mij zoo vrij aan te spreken als zij het dagelijks met haar deden. Zij besloot zich daarover te wreken en het middel, dat zij daartoe gebruikte, moest onfeilbaar gelukken.

Op zekeren morgen had ik bij het ontbijt minder eetlust gehad dan gewoonlijk en nauwelijks de spijzen aangeraakt, welke op de tafel stonden. Nauwelijks had ik mij van de tafel verwijderd, of de meesteres van den huize ving een gesprek aan met de keukenmeid.

- Zou men niet zeggen, Anna, sprak zij, dat ons juffertje uit de stad, de spijzen uit de bosschen te gemeen vindt? Zij gewaardigt zich bijna niet dezelve aan te raken.

- Gij moet daar geen acht op nemen, mevrouw, antwoordde de meid. Wij ook hebben niet alle dagen evenveel eetlust.

- Eetlust! Alsof ik niet wist dat daar wat anders achter schuilt. Die soort van menschen doen alles met inzicht. Haar gedrag aan tafel beteekent voor mij zooveel alsof zij zeggen wilde: Ik heb een walg van uwe keuken.

- Maar, mevrouw, gij moogt dat zoo niet opnemen. Mejuffer Maria kan immers wel onpasselijk zijn.

- Gelooft gij dat, Anna? Als het zoo is, dan moet zij wel dikwijls onpasselijk zijn. Verdedig haar niet, Anna, ik ben zeker dat zij dit alles doet om ons te plagen en om te doen gelooven dat zij meer gewoon is. Dat kan vroeger wel eens zoo geweest zijn, maar die tijd moet lang voorbij zijn. Hare ouders hebben het ook ver gebracht met haar als een suikerkind op te voeden, en zij zou beter doen te denken, dat zij gelukkig is aan onze tafel te mogen zitten. Weet gij wel wie en wat zij is, Anna?

- Hoe zou ik dat weten, mevrouw? Ik ben immers zoo onbeleefd niet u naar zulke dingen te vragen.

- Welnu, ik wil het u zeggen: haar vader was vroeger een rijk man. Hoe rijk hij eigenlijk was, is zoo juist niet geweten, doch wat men wel weet, is dat hij op eenen voet leefde alsof hij een millioen te verteren had. Onze juffer werd van in de wieg getroeteld en gevleid als eene prinses. Grooter geworden, werd zij naar eene kostschool gezonden, waar niets dan dochters van de rijkste lieden des lands kwamen, kortom, zij had, zooals men hier zegt, een hemelsch leven. Maar.....

- Wat dan, mevrouw?

- Schoone dingen duren niet lang, zegt een spreekwoord, en wie verder springen wil dan zijn stok lang is.....

- Welnu, mevrouw? ge maakt mij nieuwsgierig.

- Welnu, Anna, de vader van ons juffertje had het zoo breed aan boord gelegd dat hij, eenige maanden geleden, bankroet ging en aanzienlijke schulden had, welke hij niet kon betalen.....

- Wel, wel, mevrouw! En is dat altemaal de waarheid?

- Of het de waarheid is. Ziet gij wel, Anna, dat ik gelijk had te zeggen dat zij niets, ja nog minder dan niets is. En dat durft hier den neus komen opsteken! Indien mijn man maar niet zooveel van haar hield, of liever indien hij haar niet zoo noodig had voor zijne boeken, ik zou haar met blijdschap zien vertrekken, die kale juffer!

Het was er uit, en nog denzelfden dag wisten al de dienstboden mijn geheim, want Anna kon niet gauw genoeg iemand aantreffen, om, wel is waar op zekeren toon van medelijden, alles wat zij van hare meesteres over mij gehoord had, voort te vertellen.

Zoo bereikte de boosaardige vrouw haar inzicht. Weldra was er geen levend wezen in het huis of op de boerderij van M.P. dat mij niet verachtend ontweek en weldra noemde men mij achter den rug niet anders meer dan met den spotnaam de kale juffer.

Geen wonder dus dat ik mij allengs meer en meer afzonderde en mij zooveel mogelijk, wanneer mijne bezigheden het toelieten, in het gezelschap der kinderen bevond. Zooveel het in mijne macht was, trachtte ik ten minste die onschuldige harten voor mij te winnen, doch te vergeefs. Hunne moeder deed haar best om hun al den mogelijken afkeer voor mij in te boezemen. Wat zij ook misdreven, hoe ongehoorzaam en onoplettend zij ook waren, geene de minste berisping mocht ik mij veroorloven. Zij gingen zich bij moeder over mij beklagen en in hunne tegenwoordigheid snauwde deze mij toe, dat ze maar niet kon begrijpen hoe het mogelijk was die arme kinderen aldus te behandelen. Weldre kwam het zoover dat de kleinen tegenover mij zelfs den gebiedenden toon aansloegen en mij vernederingen deden ondérgaan welke ik verplicht was in mijnen boezem te verkroppen. De dienstboden, hierin door hunne meesteres aangemoedigd, legden er zich met het beste gevolg op toe om mij den kinderen vijandig te maken en weldra was het mij, met den besten wil, onmogelijk nog iets goeds voor hunne opvoeding te doen.

Toen ik mij daarover beklaagde bij mijnheer P., die mij nog immer genegen, maar ongelukkig bijna gestadig voor zijnen koophandel van huis was, antwoordde hij:

- Och, dat is niets! De kinderen zijn jong genoeg om te leeren. Laat ze maar begaan en stoor u niet aan hunne grillen. Het voornaamste is dat gij mijne boeken goed oppast; wij zullen voor de kleinen later wel zorgen.

Mijn hart nochtans had vriendschap noodig. Misschien zou ik die aantreffen onder de lieden die van tijd tot tijd, hetzij uit vriendschap voor mijne meesters, hetzij voor hunne zaken, het huis van mijnheer P. kwamen bezoeken. Een stond had ik dit gehoopt, doch weldra vond ik mij bitter teleurgesteld.

De lieden van fortuin die zich soms aldaar bevonden en wier gelijke, om niet te zeggen wier meerdere ik eens geweest was, zagen met verachting op mij neêr en gewaardigden zich niet het woord tot mij te richten. Ik was in hunne oogen, ondanks mijne opvoeding, niets anders dan eene arme dienstbode. Er kwamen daar ook wel lieden uit lagere standen, maar hoe zou er tusschen deze laatste en mij eenige samenneiging kunnen bestaan hebben? Voor die eenvoudige lieden moet immers al wie eene hoogere opvoeding heeft genoten, al wie meer kennissen dan zij heeft opgedaan, dezelve door zijne fortuin kunnen doen gelden. Anders aanzien zij opvoeding en geleerdheid als iets onnuttigs, zelfs als iets schadelijks. De spotnaam kale juffer, mij door de vrouw van mijnen meester zoo vriendelijk gegeven, was volgens hen mijne echte benaming.

V.

Zoo had ik daar reeds vier lange jaren in de grootste en vervelendste eenzaamheid gesleten, want geene eenzaamheid is ondragelijker dan

[p. 191]

die welke ons door de minachting onzer medemenschen wordt opgelegd. De kinderen waren allengs grooter geworden en ik had mij alle mogelijke moeite gegeven om ze niet geheel en al onwetend te laten. De uitslagen welke ik bekwam waren in 't geheel niet schitterend en dit was voor mijne meesteres eene reden te meer om mij aan al wie haar omringde voor te stellen als een onnuttig wezen.

Het was een gelukkig oogenblik voor mij toen ik vernam dat mijnheer P. besloten had de kinderen naar de kostschool te zenden en dat ik, van dien last ontslagen, mij voortaan geheel en al aan zijn bureel zou mogen toewijden.

Gedurende die vier jaren bleef ik, zooals ik reeds gezegd heb, in drukke briefwisseling met den vriend, die zich steeds met de grootste genegenheid om het lot mijns armen vaders bekommerde en mij in elk zijner brieven nieuws over zijnen toestand liet geworden.

In den beginne gaven die tijdingen mij weinig hoop. Eene sombere neêrslachtigheid had zich van den vroeger krachtvollen man meester gemaakt en het minste woord, dat men tot hem over zijn vroeger leven sprak, deed hem uit zijnen slaperigen toestand oprijzen en met de razernij der wanhoop zich de haren uit het hoofd rukken. Allengs nochtans verbeterde die toestand. De vriend, die hem dikwijls gaat bezoeken, had, nu eenige maanden geleden, het nogmaals gewaagd hem van vroegere dagen te spreken, en zie! de kranke bleef kalm. Aangemoedigd door die zichtbare beternis sprak de brave vriend verder, hij noemde mijnen naam en..... vader had geglimlacht!

O, hoe gelukkig was ik, toen ik die goede tijding kreeg. Ik liep naar mijne kamer, waar ik mij opsloot, en mij op de knieën werpende, dankte ik vurig den Hemel voor dien straal van hoop, die mij door de sombere wolken der toekomst tegenglansde. Ik bad met vertrouwen en hoopte meer dan ooit dat mijn vader mij zou teruggeschonken worden en ik mij nog weêr aan zijne zijde zou bevinden, om de laatste dagen van zijn leven gelukkig te maken!

Latere brieven van den goeden vriend mijns vaders deden mijne hoop meer en meer aangroeien. Die troostende tijdingen sterkten mijnen moed zoozeer, dat ik, hoe verlaten en verstooten ik mij in het huis van M.P. ook bevond, vast besloot daar te blijven, totdat mijn plicht mij terug bij mijnen vader roepen zou. Een onvoorzien voorval deed mij echter weldra van besluit veranderen.

Reeds sedert eenigen tijd kwam een jongeling met zeer onderscheiden manieren, die met mijnen meester handel in hout dreef, van tijd tot tijd ten huize van mijnheer P. Daar ik er reeds aan gewoon was door iedereen met koude onverschilligheid behandeld te worden, had ik het, bij de eerste bezoeken van den vreemdeling, niet der moeite waard geacht hem mijne aandacht te schenken. Doch op zekeren dag, dat hij mijn meester niet tehuis vond en zekere inlichtingen nopens eene zaak noodig had, was hij genoodzaakt zich daarvoor tot mij te wenden. Hij naderde mij met eerbled en ik, aan die handelwijze weinig gewoon, beschouwde hem met belangstelling. Hij sprak mij aan..... en eene hevige ontroering maakte zich van mij meester! Zijne spraak verried dat hij van Antwerpen was; misschien kende hij mij, mijne familie, den toestand van mijnen vader!....

Met de grootste beleefdheid vroeg hij mij de inlichtingen welke hij verlangde en na dezelve bekomen te hebben, vertrok hij onmiddellijk. Doch hij deed hoe langer hoe meer zaken met mijnheer P., zijne bezoeken werden menigvuldiger en meer dan eens vernieuwde zich de gelegenheid dat wij elkander moesten ontmoeten. Weldra waren wij goede kennissen en zonder hem te bekennen dat ik, evenals hij, van Antwerpen was, wist ik het gesprek zoover te brengen, dat ik van hem alles vernam wat hij wist, over mijnen vader en over het algemeen gevoelen onder de antwerpsche kooplieden ten zijnen opzichte.

Langzamerhand voelde ik mij aangetrokken tot Hendrik, zoo heette die nieuwe vriend, die mij als eene zuster behandelde. Goedheid en rechtschapenheid stonden op zijn gelaat te lezen en ik kon niet langer weêrstaan aan de zucht om hem, die zulks ten volle waardig was, den vertrouweling te maken van den toestand waarin ik mij bevond.

Met groote deelneming nam hij kennis van mijne wederwaardigheden en met de goedheid van eenen broeder troostte hij mij, toen ik mij beklaagde over de moeielijkheden van mijn leven in het midden van lieden, die niets dan verachting voor mij over hadden.

Op zekeren namiddag, dat mijne meesters samen waren uitgegaan en dat ik, niet overlast zijnde van schrijfwerk, aan het venster zat te breien, zag ik Hendrik van verre aankomen, langs de dreef die naar onze woning geleidde. Ik voelde mij als geneigd om hem te gemoet te snellen, doch een gevoel van schaamte voor de aanwezige dienstboden hield mij terug. Ik bleef dan op mijnen stoel en weldra stapte Hendrik welgemoed het huis binnen. Na mij volgens gewoonte beleefd gegroet te hebben en nadat ik hem een zacht ‘welkom’ had toegefluisterd, sprak hij:

- Mejuffer, is mijnheer P. tehuis? Ik wensch hem voor dringende zaken te spreken.

- Het spijt mij, mijnheer, antwoordde ik, u te moeten melden dat mijnheer P. eerst tegen den avond zal tehuis komen; doch misschien kan ik u van dienst zijn.

- Ik hoop het, mejuffer, hernam hij, het betreft onze wederzijdsche rekening.

- Zeer wel, mijnheer, wees zoo goed mij naar het kantoor te volgen.

Met zichtbaar genoegen verwijderde Hendrik zich met mij uit de tegenwoordigheid der dienstboden en nauwelijks waren wij alleen, of hij sprak mij aldus aan:

- Maria! wat ik daar zoo even zegde, was alleen om de dienstboden geen argwaan te doen opvatten. Het was niet uw meester, maar u die ik wenschte te spreken.

- Mij, Hendrik! gij komt dus niet voor zaken?

- Voor handelszaken, neen, maar voor eene zaak van uiterst gewichtiger belang.

- En die mij betreft? Maar ik begrijp u niet, Hendrik, in Gods naam verklaar u.

- Welnu, zooals gij wenscht, Maria, ik zal mij verklaren. Sedert langen tijd grieft het mij oneindig, u hier alleen, verlaten en ongelukkig te zien. Sedert lang ben ik er op bedacht geweest u eene plaats te bezorgen die beter dan deze voor u geschikt is. Welnu, indien gij wilt, die plaats is thans gevonden.

- Heb dank, goede vriend, voor het belang dat gij in mij stelt. Maar ik ben bang voor het onzekere. Zijt gij wel verzekerd dat de plaats welke gij mij aanbiedt beter dan deze voor mij geschikt is?

- Of ik het zeker ben, Maria! Hier zijt gij slavin, in uwe nieuwe plaats zult gij gebiedster zijn. Hier ziet men met verachting op u neêr, daar zal men u eerbiedigen en aan uwe minste wenschen gehoorzamen. Want, Maria, ik aarzel niet langer het u te verklaren, de plaats welke ik u aanbied, is niet bij vreemde meesters, maar aan mijne zijde, in een woord ik wensch van u mijne echtgenoot te maken.

Met een gil van vreugde vloog ik hem in de armen. O, ik had niet noodig hem te bekennen hoe juist hij de gevoelens mijns harten geraden had! Doch op eens kreeg ik het ijskoude bewustzijn van mijnen toestand terug. Ik wrong mij los uit de armen van den verwonderden Hendrik, een tranenvloed ontviel mijne oogen en ik stamelde:

- O neen, Hendrik, laat mij... waarom hebt gij mij dat schoone droombeeld voor het oog getooverd? Gij wist immers ook wel dat het niet kan verwezenlijkt worden.

- En waarom niet? sprak hij.

- Waarom niet! Weet gij dan niet, Hendrik, dat ik de dochter van eenen bankroetier ben; dat op mijnen naam eene vlek kleeft, waarmede ik den uwen niet kan, niet mag bevuilen?

- Maar wat schuld hebt gij daaraan, Maria? Ik vraag u immers naar geen fortuin.

- Neen, vriend, dat weet ik. Maar ik ben ik dan niet verplicht mijn leven te wijden aan het uitwisschen der vlek welke op mijnen naam kleeft? Mag ik wel iets in de wereld bezitten, zoolang de schulden mijns vaders onbetaald zijn. Ik zou dus moeten eischen dat gij niet alleen uwe tegenwoordige fortuin maar gansch uwe toekomst in dien grondeloozen kolk wierpt. Gij ziet dus wel dat een huwelijk tusschen ons onmogelijk is.

- Neen, Maria, ik bemin u, en ik zie niets dan mijne liefde voor u. Niets kan mij weêrhouden het voornemen uit te voeren dat ik heb opgevat, u tot mijne vrouw te maken. Gij kent nu mijn besluit, ik wil alles voor u opofferen. Daar gij echter te zeer ontroerd zijt, schenk ik u veertien dagen ter overweging.

- Hendrik! neen, duizend maal neen! riep ik uit. Zooveel opoffering zal ik nooit aannemen.

Hendrik drong niet verder aan. Tijd zou raad geven, zegde hij, en ofschoon zichtbaar uit zijne baan geslagen door de onverwachte wending van ons gesprek, stelde hij alles in 't werk om mij op te vrolijken. Eindelijk nam hij afscheid en vertrok met een ‘spoedig weêrzien.’

Nauwelijks was hij vertrokken, of eene smart waaronder ik meende te zullen bezwijken overviel mij. Al dat geluk dat ik slechts had mogen droomen was dan voor mij misschien voor altijd verdwenen. O, mijn vader, riep ik uit, wat hebt gij uw kind ongelukkig gemaakt!

En Hendrik? Hij zou terugkeeren binnen veertien dagen. En zou ik altijd zooals heden kunnen weêrstaan? O neen, ik mocht hem niet meer wederzien!....

- Arme vriendin! zuchtte Elisa. En dat was de reden waaraan ik het geluk van uw bezit te danken heb.

- Helaas! ja, mejuffer. Veertien dagen later verliet ik het huis van M.P. en begaf mij naar de stad B., waar ik het geluk had uw heer vader te ontmoeten, die mij in zijne dienst nam.

Maria's verhaal was geëindigd.

Elisa, door zooveel ongeluk tot in het diepste harer ziel getroffen, trok hare gezellin tot zich en omhelsde haar met tranen in de oogen.

- Ongelukkige vriendin, sprak zij, wat heb ik medelijden met zooveel doorgestane smarten! Thans zijt gij, Godlof, door uwe heldhaftige vlucht in goede handen gevallen. Mijne vriendschap blijft u voor het leven toegezegd, en ondervindt gij wel eens aan de handelwijze van sommigen, ten uwen opzichte, dat gij in dienst van anderen zijt, van mij toch hebt gij geene andere behandeling te verwachten, dan de genegenheid welke een meisje van mijne jaren hare oudere zuster kan toedragen.

Zoo troostte Elisa hare vriendin, die het goede meisje met dankbare blikken aanschouwde. Op eens herinnerde zich Maria, dat zij nog aan den vriend haars vaders hare verandering van woonplaats niet had bekend gemaakt.

- Dat is inderdaad eene plichtige vergetelheid, zegde Elisa, en die wellicht tot onaangenaamheden zou kunnen aanleiding geven Kom dan, lieve Maria, spoedig uw ongelijk herstellen.

En de beide meisjes stonden op van de bank en wandelden door den hof terug naar de adellijke woning des barons van Lommerdale.

VI.

Ging het Maria waarlijk wel op het kasteel van Lommerdale? Die vraag was met ja en neen te beantwoorden. Wel is waar, was zij hier niet, zooals bij haren vroegeren meester, omringd van wezens die haar met verachting bejegenden. Wel is waar, was zij gelukkig, ontslagen te zijn van het afgunstige karakter van mevrouw P. en kende hier niemand, buiten hare jonge meesteres, het geheim harer vroegere lotgevallen. In Elisa had zij eene goede, trouwe vriendin gevonden, die haar troostte in al hare bekommeringen en alles daartoe in het werk stelde.

Maar de baron en de barones waren trotsche menschen. Zij behandelden haar, niet zooals Elisa, als hunne gelijke, maar op denzelfden voet als de geringste hunner dienstboden. Wat gaf het hun dat het meisje in haren omgang, bij al wat zij deed eene opvoeding en hoedanigheden verried, welke voor die hunner dochter niet moesten onderdoen? Was zij niet reeds gelukkig, in hare hoedanigheid van gezelschapsjuffer, slechts met licht werk belast te zijn en hare meesteres, op al hare wandelingen, werke loos te mogen vergezellen?

Daarover ook beklaagde zich de arme weeze niet. Alleen had zij gewild dat men haar zoo niet uit de hoogte bezag en haar wat vriendelijker toesprak. De duizende middelen, welke zij aanwendde om de vriendschap, het vertrouwen

[p. 192]

harer meesters te winnen had zij met een beteren uitslag willen bekroond zien; doch vruchteloos: men bleef koel en droog tegenover haar; kort en gebiedend klonken de bevelen, welke men haar gaf, en bij de minste vergetelheid of misgreep werden de bittere berispingen haar niet gespaard.

Elisa had het in den eerste wel eens gewaagd voor Maria tusschen te komen, doch weldra bemerkte zij dat zulks tot niets diende en daarom ook zag zij er spoedig van af. Doch het goede meisje werd zoodanig met hare vriendin ingenomen dat zij zichtbaar leed, wanneer aan deze het minste ongelijk werd aangedaan. Zoodra zij alsdan met Maria alleen was, overlaadde zij haar met liefkozingen, totdat een dankbare glimlach op de lippen der arme weeze haar aankondigde, dat zij er in gelukt was de nare droefgeestigheid uit haar hart te verjagen.

Maria was dus betrekkelijk tevreden en zou voor niets ter wereld het huis verlaten hebben, waar zij eene zoo goede zuster gevonden had. Allengs werd zij opgeruimder en kon zich soms recht hartelijk met hare jeugdige meesteres vermaken. Dit was wel het meest het geval wanneer zij een brief ontvangen had van den goeden vriend haars vaders, die niet naliet haar dikwijls te schrijven, en wanneer zij daarin weêr de een of andere tijding over den dierbare gelezen had, die hare standvastige hoop, hem eenmaal genezen te zien, nieuw voedsel gaf.

Op zekeren morgen bevonden de meisjes zich samen op de kamer van Elisa. Zij zaten voor het venster en hielden zich met borduurwerk onledig. Het was in de maand juni; de zon stond lachend aan den helderen hemel en blijmoedig sloegen de beide vriendinnen van tijd tot tijd een blik door het venster in den uitgestrekten hof. De bloemperken schitterden met hunne veelkleurige bloemen in het glanzende licht der zon en in het bladerrijk geboomte kweelden de talrijke vogelen als om prijs.

Op het met wit zand bestrooide pad kwam de postbode te voorschijn, met de brieventesch onder den arm en de brieven, welke voor het kasteel bestemd waren, in de hand.

- Nieuws, Maria! misschien voor u! lachte Elisa.

- Misschien ook wel voor u, mejuffer, antwoordde Maria, of voor geen van ons beiden, zooals meest het geval is, want uw vader ontvangt toch dagelijks zooveel brieven.

- En wij zoo zelden, niet waar? Welnu, een voorgevoel zegt mij, dat er ditmaal ten minste voor een van ons tweeën iets bij is. Ik wil gaan zien of ik mij niet bedrieg.

- Blijf, mejuffer, en laat mij gaan. Wat zouden uwe ouders denken, indien zij zagen dat ik hier gerust blijf zitten, terwijl u.....

- Zwijg, Maria, zij weten immers dat ik in alles mijne grillen volg.

En het levendige meisje huppelde lachend naar beneden. Spoedig was zij bij hare vriendin terug en riep uit:

- Ja, Maria, gij hadt gelijk. De brief was voor mij.

TREKDUIVEN.

Eene wolk van treurnis overtrok het gelaat van Maria. Het scheen of zij hare meesteres het geluk van eenen brief te ontvangen benijdde. Elisa, dit bemerkende, haalde een tweeden brief te voorschijn en zegde:

- Wees maar niet jaloersch, lieve, de eerste was voor mij, maar deze is voor u.

- Voor mij! nieuws van mijnen vader, o geef, mejuffer, geef, opdat ik spoedig wete, hoe het met mijnen dierbaren vader gaat.

Nauwelijks had Maria den brief, die inderdaad van den vriend haars vaders kwam, uit de hand harer meesteres ontvangen, of spoedig was hij opengebroken en met koor sige haast begon zij de lezing. Elisa stoorde haar niet in die lezing, maar zette zich bedaard ter zijde en las op hare beurt den brief, die aan haar adres gebracht was. Er heerschte eenige oogenblikken een plechtige stilte, die echter eensklaps onderbroken werd door eenen vreugdekreet van Maria.

- O Hemel! riep zij uit. Mijne hoop zal zich dan toch eindelijk verwezenlijken! Mijn vader, mijn goede vader!

- Uw vader, Maria? zegde Elisa, tot haar komende. Maar gij ziet er zoo verheugd uit. Mag ik weten?....

- O, mijne goede meesteres! welk geluk! Mijn vader zal genezen, de dokter heeft het verzekerd. Eerst waren het zeldzame oogenblikken, waarop zijn geest helder was, later werden het uren, thans zijn het reeds gansche dagen geworden. Langzaam verdunt de wolk, die zijnen geest benevelde en weldra, zoo schrijft zijn vriend, zal mij het geluk vergund worden hem te gaan bezoeken. Vooralsnu ware zulks nog gevaarlijk, zegt de dokter, want eene al te plotselinge herinnering aan zijn vroeger geluk en aan de ramp, welke het hem ontnomen heeft, zou hem noodlottig kunnen zijn.

- Wat ben ik blijde, Maria. Kom, dat ik u omhelze ten teeken mijner deelneming in uwe vreugde.

Vol aandoening snelden zij in elkanders armen en het geluk der eene werd het geluk van beiden.

Toen beide weêr op hare plaats gezeten waren, hernam Elisa:

- Maria, de belangrijkheid van uwen brief had mij bijna doen vergeten, van den mijnen te spreken. Niets mag echter tusschen vriendinnen geheim blijven en daarom ook wil ik u meêdeelen, welke tijdingen ik ontvangen heb. Zij komen van eene vriendin, welke ik in de kostschool heb leeren kennen, waar wij malkander innig liefhadden. Sinds twee jaren verbleef zij met hare ouders in den vreemde en is thans met hen teruggekeerd op hun buitengoed te X., drie uren van hier waar zij mij verzoekt haar te komen bezoeken en er eenige dagen met haar over te brengen.

- Hoe verheugt het mij, mejuffer, dat ook gij goed nieuws ontvangen hebt. En gij zult ongetwijfeld het voorstel uwer vriendin aannemen?

- Ik zal er mijne ouders over spreken, Maria. Ik verlang vurig mijne vriendin, na eene zoo lange afwezigheid, terug te zien en hoop wel dat men er niets zal tegen hebben om mijn verlangen te bevredigen. Kom, Maria, ik heb geen lust om ons onderbroken werk te hervatten en nu wij beide verheugend nieuws ontvangen hebben, mag er wel eene wandeling op af.

- Zooals gij verkiest, mejuffer.

En de beide meisjes gingen in den hof wandelen, waar zij nog lang over de ontvangen brieven en hunnen inhoud spraken.

(Slot volgt.)