De Belgische Illustratie. Jaargang 8

Antwerpen in brand.
Tafereelen uit den jare 1576,
door August Snieders.
(Vervolg.)

Graaf von Eberstein vond den koopman Sedgraves in gezelschap van zijnen neef den jongen verloofde, een flink jongman met blond gek oezeld haar en een dito korten opkomenden baard om de kin; zijne gestalte was gezet en duidde eenigszins aan, dat hij geen vijand was van goeden sier. In zijn donker blauw oog lag iets krachtigs, in zijne hand, hoe eêl ook gevormd, iets gespierds.

Vader Sedgraves speelde, in den hoek der kamer, met zijn toekomstigen schoonzoon, op de schuiftafel - eene tafel van kostbaar hout vervaardigd, en op welker uiteinde een blinkenden koperen ring en koperen pinnen geplaatst waren. Beurtelings stiet de oude Sedgraves of wel Hugo met een stok of queue, de koperen ‘plombeeten’ of schijven over de tafel heen.

Het ging er tamelijk driftig toe; want de oude man juichte als een schooljongen, wanneer zijne tegenpartij een ongelukkigen stoot deed; maar ook Hugo lachte op zijne beurt als dit bij Sedgraves het geval was, en Gertruda, die in de vensternis aan eene zijden tapisserie werkte, deelde in de vreugde.

Geen wonder! Vader en toekomstige schoonzoon speelden, voor geld? Neen, voor een gouden gordel

‘Ja,’ had Sedgraves geroepen, ‘voor een gouden gordel met kostbare steenen bezet.’

‘En met een gouden buidel daaraan,’ voegde Hugo er bij, al wist hij op dat oogenblik niet waar hij de groote som halen zou, om zoo'n koninklijk geschenk te betalen.

‘Top!’ antwoordde Sedgraves. ‘Ik wil evenals gij dat uwe bruid, op haren huwelijksdag, als eene vorstin schittere.’

‘Speel op!’ riep de andere.

Is het niet begrijpelijk dat Gertruda een levendig belang in het spel stelde? Hugo mocht wel eens een slechten stoot doen, doch hij was een goed speler, en deed de ‘plombeeten’ van den ouden heer, als bij betoovering, uit de baan vliegen, totdat de heer Sedgraves eindelijk zijnen stok wegwierp en lachend verklaarde, dat hij den gouden gordel met steenen en buidel, verloren had, en zijne dochter de keus van het prachtvoorwerp overliet - echter nog altijd verklarende dat Hugo een kruk van een speler en den uitslag aan het toeval te danken was.

Op dat oogenblik trad von Eberstein binnen; de wolk die over zijn voorhoofd hing, werd door de goede stemming, waarin de drie personen zich bevonden, welhaast uitgewischt. Het scheen hem duidelijk, dat de Sedgraves den onaangenamen indruk van des morgens hadden verdreven. Hij had dan eindelijk menschen gevonden, die hem ten minste voor het eerste oogenblik niet, van de duitsche kolonels, van spions, van het kasteel en verdere lastige dingen zouden spreken!

De kolonel was, zooals men reeds gezien heeft, een vroolijk en zelfs loszinnig, doch in den grond, een goed man. Hij bezat het talent van alles wat hem omringde, ten slotte in eene goede luim te brengen. Ook was hij bij velen, ook bij den heer Sedgraves, een altijd welkomen gast. Het uur des maaltijds gekomen zijnde, noodigde de koopman hem uit bij te schuiven, en dat deed de overste ook op het eerste woord.

Voorwaar, er werd bij den heer Sedgraves beter getafeld, dan wel in de taveerne!

De kolonel at dapper en deed weldra weêr zijne oude aardigheid hooren ‘wir haben die Ehre zu zeichnen,’ zoo dikwijls hij een roemer met keurigen claret of rijnschen wijn, aan de lippen bracht.

Men tafelde lang en men dronk nog langer. Goed eten en drinken waren altijd eigenschappen onzer voorzaten. Het gesprek over de tijdsomstandigheden bleef lang achterwege, doch de heer Sedgraves was te diep in alles wat deze betrof, gewikkeld om de dagelijksche gebeurtenissen over het hoofd te blijven zien, en toen eindelijk het moeilijke en netelige vraagpunt van het kasteel andermaal op het tapijt kwam, bulderde de kolonel eenen stroom van scheldwoorden tegen het Maranennest uit. Hij noemde de Roda, Sancho d'Avila, de duitsche kolonels en del Torro, Hunden, vervloekte Raubvögeln.

De twee verloofden hadden zich tot dan toe weinig met het gesprek der oudjes bezig gehouden; doch toen Gertruda die laatste woorden opving, verliet zij het venster, waar zij zich met Hugo bevond, en naderde andermaal de tafel.

‘En nu wil ik onze lieve Gertruda ter eere drinken!’ zegde de kolonel toen zijn oog op het meisje viel. ‘Of zou zij nog boos zijn zooals dezen morgen?’

‘Wie weet!’ antwoordde het meisje, en er lag in haar oog eene mengeling van ernst en jokkernij, in welke het schalksche echter de overhand behaalde.

‘Hoe, zou het lieve Gimpelken weigeren?’

‘Wie weet!’ herhaalde zij andermaal.

‘Dan zou ze mij, den kolonel der duitsche regimenten, den oorlog durven verklaren?’

‘Wie weet!’ zegde nogmaals het geestige meisje.

‘Hugo, beste jongen, indien uwe toekomstige vrouw den Hauptman van gansch een regiment durft weêrstaan, wat al regimenten zult gij dan te been moeten brengen, om haar te doen gehoorzamen. Hugo!...’

Hugo was juist uitgegaan, dewijl de dienstmaagd hem teeken had ge[d]aan eens even buiten te komen.

‘Welnu, mijne kleine ruziemaakster,’ hervatte de kolonel op vroolijken toon, ‘ik heb vandaag geen lust om te velde te trekken; ik wil kapituliren.

‘Des te beter,’ zegde Gertruda.

‘En welke zijn de voorwaarden van het böse ding?’

‘Wees moeilijk, kind-lief!’ stookte Sedgraves lachend op, zonder te weten wat dit tooneel beduidde.

[p. 55]

‘Wat eischt ge? Juweelen, goud, zijde?’ riep de welgemutste kolonel.

Het meisje schudde zacht het hoof!.

‘Inderdaad, dat is een gekke voorslag van mijne zijde, heer Sedgraves. Het staat gelijk met water naar de zee te willen dragen! Komaan, Gertruda, stel zelf de voor waarden der kapitulatie.’

‘Ik vrees den heer graaf von Eberstein kwalijk gezind te zullen maken!’ waagde Gertruda te zeggen.

‘Mij? Geloof me, ik heb vandaag geen lust om mij zelven hartzeer aan te doen. noch om mij het bloed naar het hoofd te jagen!’

‘Heel zeker?’

‘Overigens, wat zou ik van mijne lieve Gertruda kwalijk kunnen nemen?’

‘Wie weet!’

‘Heraus!’ kommandeerde lachend de kolonel.

‘Kolonel, ik stem toe mijner ter eere te drinken, wanneer ik u den datum herinneren mag, die in uwen zegelring gegriffeld staat.’

Graaf von Eberstein sprong recht als hadde hij op tafel, tusschen het najaarsfruit en het groen, op het ammelaken verspreid, plotseling eene giftige adder ontdekt. Het gelaat, anders tamelijk rood, kreeg eene vale kleur, zijne lippen trilden en zijne hand beefde.

‘Wat weet gij van den Allerzielendag?’ riep hij Gertruda toe, en de oude Sedgraves drong vooruit om zich tusschen zijne onthutste dochter en den graaf te plaatsen. Het meisje had gewis niet gedacht, dat dit enkele woord, dat die dagteekening een zoo groot uitwerksel zou hebben te weeg gebracht. Slechts een oogenblik was zij echter ontsteld; zij herwon onmiddellijk hare tegenwoordigheid van geest, en antwoordde op die laatste vraag zeer zoetaardig:

‘Ik weet, heer graaf, dat de Allerzielendag u dierbaar is en gij, in aandenken van dien dag, niets weigeren zult.’

‘Gij hebt gelijk.....’ morde de kolonel meer tusschen de tanden dan wel luid; hij hernam zijne plaats aan tafel, zette den elleboog op deze, liet het hoofd in den palm der hand rusten en zag, alsof hij mokte, naar het ammelaken. ‘Gij hebt gelijk,’ herhaalde hij. ‘Ik vraag niet wie u die familiegeschiedenis geopenbaard heeft; ik begrijp zulks. Verloofden verzwijgen elkander niets. Neen, ik zal u niets weigeren in aandenken van den tweeden novemberdag.....’

‘Vergeef mij, heer kolonel, dat ik op dit oogenblik al die smartelijke herinneringen heb opgewekt!’

‘Ik vergeef u dit volgaarne, lief kind, en ook aan Hugo..... Waar is Hugo?’

De jongeling was zoo even binnen getreden en bleef aan de deur den storm, die losbersten zou, afwachten; de toon der woorden van graaf von Eberstein was echter gansch veranderd. Het was inderdaad de loszinnige, altijd wat brutale, kortom wat krijgsknechtachtige toon niet meer, die in zijne spreekwijze den bovenklank had; integendeel, de kolonel sprak zacht, ietwat neerslachtig, vol welwillend- en goedhartigheid. Op de woorden: ‘waar is Hugo?’ schoot de jongeling vooruit en boog den knie voor den oom doch deze richtte den neef op en zegde:

‘Gekheid, jongen, gij hebt mij niets misdaan. Het doet mij eigenlijk goed dat mij die datum nog eens wordt te binnen g[e]bracht; ik was hem in het woelige soldatenleven zoo wat vergeten en mijn zegelring, men wordt aan alles gewoon, bracht mij maar schaarsch den Allerzielendag te binnen.’

De oude heer Sedgraves stond sprakeloos en met jagend hart, gansch dit tooneel aan te staren.

‘Welnu,’ hervatte de kolonel en die te vergeefs den gullen toon van tien minuten vroeger trachtte te hernemen, ‘welnu, wat belofte moet ik der schöne Gertruda doen, in aandenken van den 2. november?’

‘Mijn geluk te verzekeren, heer oom,’ zegde Hugo.

‘Ben ik daar ooit aan te kort gebleven?’ vroeg de graaf eenigszins verwijtend.

‘Neen, maar dat geluk zou kunnen vernietigd worden.’

‘Ik kan toch de toekomst niet verzekeren.’

‘Dat kan niemand, neen! maar men kan door voorzorgen te nemen, niet zelden rampen voorkomen.’

‘Maar, Donnerwetter, ik word ongeduldig en het lam zal weêr leeuw worden! Heraus - voorwaarts met die verborgene achterhoede.’

‘Herinnert gij u, heer graaf, ons gesprek van dezen morgen?’ hervatte Gertruda. Zij naderde den kolonel en zag hem vleiend in het oog, terwijl zij zich op hare knieën voor hem neêrzette.

‘Altijd die historie van het kasteel?....’

‘Altijd dezelfde.’

‘Welnu?’

‘Beloof getrouw te zijn aan het ons dezen morgen gegeven woord, en dit in aandenken van den 2. november. Beloof ons het verbond, in den nacht van 29 october gesloten, niet gestand te zullen zijn en trouw te blijven aan de stad.’

De kolonel was bewogen; zijn oog werd vochtig. Wie toch had ooit gedacht dat onder dat soldatenkleed, een zoo gevoelig hart klopte! Ja, ja, men had ditmaal de ware snaar bij den krijgsman getroffen!

‘Maar, kind-lief, ik had het reeds den gouverneur verklaard, dat ik het mij afgedwongen handteeken niet gestand zijn zou!’ antwoordde de kolonel en nam de handjes van het meisje vaderlijk in de zijne.

‘O ja.....’ mompelde het kind ve legen.

‘Maar gij hebt nog geen vertrouwen in den ouden soldaat, niet waar? O, ik ben daarom niet gebelgd jegens u. Ik ken mijn vijand...’ en opstaande, greep hij den beker met wijn gevuld, en slingerde dezen driftig door de kamer. ‘Mijn hart is goed, mijn hoofd is sterk, indien mijn vijand mij slechts niet benadert. Ik beloof het u, Gertruda, ik drink geen wijn meer vóór dat wij vrede hebben met de bezetting van het kasteel.’

Een drievoudige kreet ontsnapte aan den mond der aanwezigen; Sedgraves greep de linkerhand des kolonels, terwijl deze de rechterhand in de hoogte stak en met eene ontroerde stem zegde:

‘Dat zweer ik bij de nagedachtenis van den Allerzielendag!... Ik begrijp zeer goed dat de dochter van een Sedgraves de hand niet reiken kan aan eene familie, die aan haren plicht opzichtens Antwerpen te kort bleef. Wees gerust, beste vrienden, de oude soldaat is zoo'n losbol niet als men het wellicht denkt.’

De aanwezigen waren ontroerd; er was inderdaad iets plechtigs in dit tooneel, en Gertruda, die den kolonel dankbaar de hand wilde kussen, voelde zich integendeel in zijne armen geklemd en zijne koude lippen raakten haar voorhoofd aan.

Plotseling rukte de kolonel zich los, wipte met den wijsvinger der rechterhand een traan uit het oog, en zich tot den ouden Sedgraves wendende, riep hij half lachend uit:

‘Vader Sedgraves, ik geloof waarachtig dat ik kindsch wordt! Hoe dat jonge volkje de fijne, gevoel ge snaar onder een ijzeren borstkuras vinden kan!’

Gertruda had den straks weggeworpen beker opgeraapt en nu vleiend gevraagd:

‘En wanneer zal nu de heer kolonel mijner ter eere drinken?’

‘Geduld, kind, als het vrede zal zijn met het kasteel, als uwe vader tad niets meer van het Maranennest za[l] te duchten heb[l] en. De oude soldaat wil in alles stipt zijn woord gestand zijn.’

Men zette zich aan het houtvuurtje; Gertruda speelde op de clavecimbel en Hugo zo[n]g een duitsch refrein, doch de vingers, de stem, aller zinnen kortom, waren in verwarring en er heerschte eene be[d]rukte stemming in het gezelschap; het gesprek werd sleepend voortgezet en niemand [r]epte nog een woord, toen de kolonel eindelijk meende nogmaals op den straks aangehaalden datum, op den Allerzielendag, te moeten neêrkomen en eenige uitlegging daaromtrent geven. Dat was hij zoo dacht hij, aan de Sedgraves verplicht; want hij hield zum Henker! niet van het heimlich.

‘Kent gij die geschiedenis van Allerzielendag, heer Sedgraves?’ vroeg de kolonel.

‘Ik ken er het eerste woord niet van,’ was het antwoord.

‘'t Is eene droevige geschiedenis..... Zie, daar staat Hugo al op uit vrees ze te hooren,’ en inderdaad, de jongeling lanterfantte naar het venster en vandaar naar de deur. ‘Da[a]r, nu schuift Gertruda ook al heen! Nu, het zij zoo.’

‘Ik moet toch bekennen dat de nieuwsgierigheid mij aanzet te luisteren.’

‘O, de geschiedenis is kort, zeer kort. Overigens, ik ben een vijand van lange predikatiën. Mijn vader, de graaf von Eberstein, had drie zonen, waarvan de oudste even wild, even ruw geaard en gebaard was als de vader: evenals hij, jagende, vechtende, den duivel uitdagende en goeden sier makende. Onze moeder was gansch anders, zij was een engel van een vrouw, vroom, goed, heilig zelfs. De brave ziel heeft misschien een dozijn rozenkransen versleten met bidden, om den woesten knaap te doen bedaren.

‘Het hielp echter weinig; want ten tijde dat de oude graaf nog leefde, ging deze den jongen voor, en als deze goed gejaagd, gerend en soms dapper koppen gekliefd had, werd er ook dapper op het ouderlijke kasteel gedronken. Eric was de oudste, Hatto de tweede en ik, Otto de jongste zoon.

‘Eric zette zijne zinnen op een meisje, en beminde haar met al den hartstocht zijner onstuimige ziel; maar toen hij eens bij een helder maanlicht te paard over de heide naar huis reed, werd hem plotseling de weg door Hatto versperd, die hem verklaarde dat hij Eric's verloofde tot zijne bruid wilde maken. Dat was, zoo het scheen, een verpletterend nieuws voor Eric.

‘Met den storm in zijn binnenste, wendde hij den teugel, reed naar het kasteel zijner verloofde terug en stelde haar de keus tusschen hem en zijn broeder voor, en zij, zij erkende dat zij niet hem, maar Hatto tot bruidegom verkoos. Nu, dat was eene geschiedenis, waarvan ik nooit juist den rechten draad heb gekend. Trouwens, ik ben geen heks in het ontleden van vrouwenharten.

‘Eric keerde in den nacht, en over de heide, naar het voorvaderlijke kasteel terug; in razende wanhoop joeg hij zijn paard over de vlakte, alsof hij de wilde jager der spookvertelling was geweest, en hijgend en mestnat hield zijn ros voor den hoefstal van den smid stil, die alleen aan het boschpad woonde. Die hoefsmid was de duivel, God zegen ons, in persoon, of wel zijn knecht: de kerel besloeg paarden en verkocht minnedranken; legde de kaart voor de jonkvrouwen en stak oude rossen af; fidelde voor een huwelijkspaar en goot voor een zilverstuk vergif in den feestbeker; 't was zoo'n kerel om alles te doen.’

Sedgraves sidderde onwillens; maar Otto von Eberstein vertelde die laatste kontrasten op luchtigen toon en schier lachend. Allengs verging echter die toon en naarmate de graaf in zijn verhaal vorderde, werd ook de toon zijner stem doffer De gewoonte van naar den roemer te grijpen had, terwijl hij sprak, hem reeds drie of vier malen het oog naar de tafel doen wenden, en zelfs min of meer den arm uitsteken, als zocht deze kroes of coppetas. Nu, men leert eene gewoonte van een geheel leven in geen half uur af!

Met eene zucht wendde von Eberstein oog en hand af, en sprak voort:

‘Wat Eric bij dien kerel deed, weet de drommel; na er een deel van dien nacht vertoefd en gedronken te hebben, sprong hij andermaal te paard en reed de heide over, doch juist in de tegenovergestelde richting van het kasteel zijns vaders. Waar vertoefde hij een rond jaar? Niemand weet het; mijn vader wist er gewis meer van, want hij vloekte zijn oudsten zoon, en op zijn sterfbed gaf hij het eerstgeboorterecht aan Hatto, die zijne bruid als gade in het ouderlijk kasteel voerde.

‘Ik was destijds in het cleefsche en in Holland, en leerde daar het rapier hanteeren. Een jaar nadat Hatto getrouwd was, keerde Eric terug, niet in het slot zijns vaders, maar bij dien satanschen smid aan het boschpad. Hij vond dien schavuit, God zegen ons, met schootsvel en opgestroopte hemdsmouwen, lachend, dronken en met bloemen omkroond. De knaap was op het slot geweest en had feestelijk gedronken op de geboorte van een stamhouder: en deze was Hugo.....’

Hoewel Sedgraves een man was in den vollen zin des woords, en geenszins bijgeloovig, vond hij de geschiedenis, in den schemeravond, in 't geheel niet pleizierig. Hij besefte dat de booze geest eene zekere rol in die gebeurtenis moest gespeeld hebben, en dat die wonderlijke smid inderdaad moest geweest zijn, wat graaf

[p. 56]

Otto meende; dit lag in den geest des tijds, en dit zelfs bij de meest beschaafden.

‘Toen Eric de smidse binnentrad,’ hervatte de kolonel, ‘en den toestand vernam, waarin de smeder zich bevond, verweet hij hem, zoo vertelt de traditie, dat hij zijn woord niet gestand was geweest. Welk woord? Men vermoedt eene verschrikkelijke overeenkomst tusschen beiden. De dronken smeder fluisterde Eric al lachende iets in het oor, en liet er een lallend refrein op volgen. Toen Eric aan het slot kwam, heerschte daar eene ijselijke verwarring: Hatto was een uur geleden gezond en reeds een lijk, zegde men; de vreugdebeker, dien hij oplichtte ter eere van zijn zoon, bevatte den dood; het feestgelui werd doodsgeklep; de feestbloemen werden grafkransen.’

Op dit oogenblik werd de deur der kamer, waar de twee personen zich bevonden, sjierpend geopend en onwillens huiverde de koopman; slechts de stem der dienstmaagd, welke vroeg ‘of mijnheer niet verlangde dat men licht zou opsteken?’ bracht hem tot bezinning, en toen het licht op den kroonkandelaar, die boven de tafel hing, zich in de kamer verspreidde, hervatte graaf Otto zijn echt duitsch en middeleeuwsch verhaal.

ANTWERPEN IN BRAND. - En opstaande greep hij den beker met wijn gevuld, en slingerde dezen driftig door de kamer.

‘Wie was de moordenaar? Wie anders, zoo denk ik, dan die vermaledijde smid! Eric had gezworen den voet niet meer in het voorvaderlijke slot te zetten, zoolang Hatto leefde, Hij hield woord. Nog woester dan vroeger was hij nu, en mijne moeder, die weenend met de hand des dooden in de hare geklemd zat, sidderde voor haren oudsten zoon, die de rechten, hem door zijnen vader ontnomen, terug eischte.

‘Eric joeg tegen den wil mijner moeder den slotkapelaan de deur uit; hij deed integendeel dag in dag uit fijfers, zangers en danseressen, poetsenmakers van allen aard komen, en trachtte door vroolijke oogenblikken, de zware gemoedsstemming, welke in het oude slot heerschte, op te beuren. Toch bleven de moeder en de weduwe even somber en biddende; zij huiverden voor dien smid, die zich naast Eric op de burcht gevestigd had en zijn deelgenoot in alle braspartijen werd.

‘Stellig was Eric in de handen van den booze gevallen, en het moet ook van hem gekomen zijn, toen hij in een vlaag van dronkenschap het denkbeeld opwierp de jonge weduwe mijns broeders te zullen trouwen. Hij ving aan met te eischen; want hij deed de arme vrouw de rouwkleêren uit- en de feestkleêren aantrekken, en de duivelsche smid, in priestergewaad gekleed, wachtte, met een helschen lach op de lippen, zijnen meester en het slachtoffer aan den voet van het altaar af.’

‘Dat is eene akelige geschiedenis, kolonel,’ onderbrak Sedgraves, die nu volkomen begreep waarom de twee verloofden waren heengegaan.

‘Gekke geschiedenis eerder!’ mompelde de kolonel. ‘Mijne moeder smeekte te vergeefs die heiligschennis niet te plegen, toen Eric de als bruid getooide weduwe door den slotgang, naar de kapel, voorttrok. De jonge weduwe weigerde en bood een weêrstand die bovennatuurlijk was. Eindelijk ontschoot haar een gil en zij zakte aan den ingang der kapel neêr. Tegenstand bood zij niet meer; zij liet zich voortsleepen, doch toen Eric aan den voet des altaars gekomen was, stond hij bij een lijk - en dat ontnuchterde Eric, maar den smid deed het gevalletje lachen.’

‘Vreeselijk, kolonel!’

‘Den volgenden dag laadde Eric vele kostbaarheden op eenen wagen en trok met zijnen gezel heen, men zegt naar het zwabische. De smidse aan het boschpad brandde 's nachts af, en het landvolk plantte een kruis op de puinen. Ik keerde, korten tijd nadien, naar het slot terug. Alles was er veranderd; mijne moeder was stokoud en sneeuwwit van haar geworden. Iedereen droeg den rouw op het slot en dat deed mij denken aan eene vlucht raven en kraaien daags na een bloedigen rapierdans met kanonnenmuziek. Ja, er moest iets akeligs voorgevallen zijn.

‘Mijne moeder nam mij zwijgend bij de hand, toen ik naar Hatto en zijne jonge vrouw vroeg; zij opende de deur die naar den grafkelder leidde. Daaruit walmde mij eene lucht tegen, die mij onaangenaam aandeed. Ik volgde haar gedwongen en zij bracht mij voor den steen waarop de lichamen van Hatto en zijne vrouw, het eerste in wapenrok, het tweede in bruidstooi, beiden gebalsemd, lagen. De vrome hand mijner moeder onderhield het licht, dat dag en nacht boven de hoofden harer kinderen hing.

‘Het was juist Allerzielendag; de priester kwam in den grafkelder, aan den steenen autaar de Mis lezen. Al de bedienden waren aanwezig en voor den autaartrap stond de wieg, waarin Hugo lag. Wanneer de priester zegde: sursum corda, en de koorknaap antwoordde: habemus ad Dominum, zwoer ik,’ - en de stem van den kolonel beefde - ‘met de hand op de wieg uitgestrekt, dat ik mij nooit... Och, Sedgraves,’ - en hij greep de hand van den koopman - ‘ik heb wel eens aan dien eed te kort gedaan. Ik heb soms gedronken, gedronken zooals mijn broeder, en de booze deed mij ook dikwijls misdrijven plegen.’

Graaf Otto zweeg; de oude soldaat was bleek en zijne hand beefde.

‘Ik ging ieder jaar naar het slot terug om den Allerzielendag te vieren, toen ik eens vernam dat mijne moeder dood en de burcht door de oorlogen verwoest was. Het zwervend leven, de gedurige omgang met ruwe knechten, het najagen van verwoesting, moord en buit, deden mij eindelijk den Allerzielendag vergeten, al stond de dagteekening dan ook in mijn zegelring gesneden.

‘Gertruda heeft hem mij te binnen gebracht. Ik ben van avond veertig jaar in mijn leven terug gekeerd. Ik zal mijn woord gestand zijn, Sedgraves! De wijn, mij door den henker geschonken, zai ik afslaan..... Doch, wat ik heden avond zegde, blijft een geheim.....’

De koopman had geen lust om het gesprek over de spookhistorie nog langer voort te zetten; zij had hem letterlijk in eene onaangename stemming gebracht, die slechts getemperd werd door het denkbeeld, dat eindelijk de gevoelige snaar bij den wispelturigen en licht meê te sleepen soldaat, gevonden was. De kolonel trachtte blijkbaar den indruk van een oogenblik te voren af te schudden en dat zou ook wel gelukt zijn, indien men hem slechts een goeden roemer wijn had kunnen schenken; maar hoe dikwijls hij ook werktuigelijk de hand uitstak, om den beker te grijpen, hij greep over de ledige tafel heen.

Hugo en Gertruda waren binnen getreden; doch de gemoedsstemming bleef bezwaard, zelfs toen de dienstmaagd in sierlijke porceleinen tassen, aan de huisgenoten en gasten den lekkeren mexikaanschen drank chocollatle bracht.

‘Zogollate!’ riep graaf Otto lachend. ‘Drank voor kinderen en zoete lieven! Komaan, niet waar, mein lieber Herr Sedgraves, wij zijn vandaag in het leven van rozengeur en maneschijn terug gekeerd!’

Gelukkig bracht het dienstmeisje kort nadien, op een zilveren bord, een brief voor graaf Otto, die haar door eenen bode, aan de deur overhandigd werd. De kolonel brak den brief open en hem werd bericht dat de troepen der Staten, onder bevel van den markies van Havrech, in aantocht waren, om het garnizoen van Antwerpen tegen den militairen oproer van het kasteel te ondersteunen.

Die tijding - ofschoon de kolonel den kommandant en zijne luitenants: Philips van Egmont, de Heze, de Capres en anderen, voor melkbaarden hield - die tijding bracht hem toch weêr eenigszins in zijn eigenlijk militair humeur terug. 't Was in alle geval, eene goede tijding en, zonder de gedane belofte, had de kolonel feestelijk zijn wir haben die Ehre zu zeichnen kunnen herhalen.

(Wordt vervolgd.)