De Belgische Illustratie. Jaargang 7

Goed geborgen.
(Uit de Kempen.)
door Dr. J. Renier Snieders (Turnhout).
(Vervolg en slot.)

- En dat krijgt gij van uw ouden knecht, wien gij voorheen met zooveel goedheid hebt behandeld, zei Faab, terwijl hij Dremmel driemaal in de hand sloeg; de boerderij komt te koop, en wie ze koopt, zal Faab Knokkel wezen, al ging ze dan ook duizend gulden te duur!

- Dat is te veel! antwoordde Dremmel, en veegde met zijnen mouw een paar tranen uit zijn oogen.

- En nu aan uwe beurt, Goolke, hernam Faab Knokkel.

- Och, kan ik dat zoo zeggen? meende het meisje, terwijl zij door het venster naar de maan keek.

- Waarom niet? Zeg maar, viel haar vader er tusschen; vraag dan maar om heel uw leven bij vader te blijven.

- Dan krijgt gij uw steê niet, lachte Faab; neen, dan loop ik morgen terug naar het goudland.

- Zeg dan wat gij wilt, Goolke, zeide Dremmel.

- Wil ik voor haar wenschen? vroeg Faab; welnu, dat zij moge trouwen met den ouden knecht van haar vader.

- Och, ik weet wel dat dit onmogelijk is geworden; waarom plaagt gij mij? zei Goolke, weenend achter haar voorschoot.

- Een man een man, een woord een woord! zei Faab, terwijl hij de eene hand aan Dremmel, de andere aan het weenende Goolke toestak.

- Overheerlijk! juichte Sanna.

En de oude hoefsmid sloeg van uitgelaten vreugde, zijne twee zwarte handen tegen elkander.

De deur ging open, de oude dorpspastoor trad binnen.

- Ja, overheerlijk! juichte hij, de woorden van Sanna herhalend; en evenals de smid klapte hij vroolijk in de handen. Hij ging zitten en vervolgde:

- Vergeeft mij dezen avond een echten keukenmeiden-streek te hebben begaan; ik heb aan de deur alles afgeluisterd, hoe gij voortaan de zaken wilt aanleggen. Uwe wenschen heb ik allen gehoord, mogen dezelve ook allen voldaan worden!

Lezer, herinnert gij u, hoe bij het sterfbed van Simon Knokkel de biddende buurlieden, met den rozenkrans in de hand, zich rondom den dorpsherder schaarden, terwijl hij den armen zieke sprak over leven, dood en wederom over een ander leven? Zoo ook stonden nu Faab en Sanna, de oude smid, Walt Dremmel en Goolke rond den priester, die hen allen in hunne slechte dagen zoo dikwijls had getroost en met zijne spaarpenningen bijgestaan.

- Ja, uwe wenschen zullen verhoord worden, zoo vervolgde de geestelijke; dat is verdiend loon. Jaren lang waart gij diep ongelukkig, maar met geduld droegt gij al uw leed en armoê. Dat geduld heeft uw lijden verzacht en uwe deugd op de proef gesteld. Veel, oneindig veel grootheid van ziel moet gij allen bezitten, om in al uwen tegenspoed de deugd ongeschonden te bewaren; want een deel van uw leven bracht gij door in honger, onrust, ellende - alles hadt gij verloren, wat de mensch kan verliezen, en toch liet geen uwer zich nederdrukken; is dat niet de heldenmoed der deugd? Maar ook daarom stelde de Heer een einde aan al dat lijden, beloonde Faab en Sanna met hun weêr te geven, wat hun zoo schandig werd onttrokken en maakte door Simons brave kinderen, Dremmel en Goolke en ook den braven smid wederom gelukkig. Doch indien gij allen de beproevingen met geduld hebt gedragen en zelfs in den tegenspoed dankbaar opwaarts bleeft blikken, was het zoo niet gelegen met Marc Munter. Jarenlang heeft de huichelaar van Gods goedheid het schandigste misbruik gemaakt en de geheimzinnige stem niet willen hooren, welke ons allen gestadig toeroept: ‘Aan mij de wraak, en op tijd zal die opdagen!’ Marc hoorde die stem eigenlijk wel, doch bekommerde er zich niet om. Hij leefde steeds in klimmenden voorspoed en niets deed voorzien dat de menschen daaraan ooit een beletsel zouden stellen; doch wist hij dan niet dat de opperste Rechter eens een einde zoude maken aan al die schurkerij en huichelstreken? De tijd der kastijding kwam onverwachts en vergeving kon niet meer plaats hebben.

- Amen, zeide stil de smid, toen de geestelijke zijne kleine zedeles eindigde.

- En nu gij allen hebt gewenscht, wat gij gaarne zoudt bezitten, mag ik op mijne beurt ook wel iets vragen.

Allen luisterden nieuwsgierig.

- Gaarne wilde ik nog zoo lang leven dat ik het huwelijk van Faab

[p. 296]

en Goolke kan inzegenen, Dremmel wederom op zijne voorouderlijke steê zie werken en den smid als een rentenier door de straat zie wandelen.

- Indien ik niet meer den blaasbalg mag trekken en heel den dag hameren, zal ik niet lang meer leven, wierp de smid op.

- Wij zullen zorg dragen dat gij een genoegelijk leven hebt, lachte Faab.

- Indien ik maar in mijne smids blijf, laat ik u heer en meester, antwoordde de smid, die waarlijk meende, dat er buiten zijn zwart werkhuis geen heil in de wereld te vinden was.

- Nu, dat alles zal terecht komen, zeide Faab, hem goedhartig op den schouder kloppend.

- Dat vertrouw ik ook, zeide de geestelijke heengaande; en verder moge de Heer u geleiden, mijne kinderen.

- U ook, heer pastoor, klonk het uit één mond.

- Lezer, nu kan ik mijn verhaal eindigen, dewijl gij u in uwen geest gemakkelijk kunt voorstellen, wat er op het dorp verder voorviel.

- Liever hoorde ik den schrijver zelf dat vertellen, want alles valt in dergelijke verhalen somtijds geheel anders uit dan men had gedacht.

- Ja, maar wat er van mijn verhaal nog overblijft, is voor u geen raadsel meer; misschien hebt gij reeds aan anderen medegedeeld wat er verder nog moest gebeuren. Mag ik eens raden?

- Zeer gaarne.

- Hebt gij niet gedacht, dat Walt Dremmel reeds weêr op zijne oude boerderij zit?

- Geraden; de schrijver zelf had immers reeds gezegd dat Faab Knokkel de steê wilde koopen?

DE JONGE KUNSTENARES.

- Nu, dat is reeds gebeurd; Dremmel zit fiks in zijne boerderij zooals voorheen. Laat mij nog eens raden: Hebt gij ook niet gedacht, dat hij des zondags, fier als een koning, langs het beruchte kerkpad, dat hem zooveel dol had aangedaan, naar de kerk ging?

- Ook geraden.

- En dat Dremmel voortaan wat minder stijfhoofdig zoude wezen dan vroeger?

- Ook al geraden.

- Nu hebt gij ook nog gedacht, dat heel het dorp met mastboompjes, gekleurd papier, klatergoud en opschriften was getooid, toen Faab met Goolke huwde?

- Ook al geraden.

- Dat de herbergen heel den dag opgepropt waren met boeren, dat al de oude stroopersgeweren voor den dag werden gehaald en er aanhoudend een schot losbrandde ter eere van het nieuwe paar.

- Nog eens juist geraden.

- En dat Faab Knokkel, eigenaar geworden der Moersteê, daar met zijne bruid en zijne zuster zijn intrek nam?

- Neen, nu raadt gij mis, schrijver; hoe kon de lezer weten dat dit moest gebeuren?

- Nu, dat gebeurde zoo; en nu raad ik nog eens: wat hebt gij gedacht van den ouden hoefsmid?

- Dat hij volgens zijn verlangen tot zijnen dood in zijne zwarte smids bleef vijlen en hameren.

- Ja, dat heb ik gedacht.

- Op uwe beurt hebt gij ook mis geraden; Knokkel wilde volstrekt niet dat de brave smid, die toch ook oud en versleten was, nog een slag werkte. Neen, met de arme wees, Sanna, die hij zoovele jaren als zijn eigen kind behandelde, nam hij zijnen intrek op de Moersteê en leefde daar, in den kring van wezens, welke hem lief waren, zoo gelukkig dat hij zijne zwarte smids, zijn zuchtenden blaasbalg, zijn donderenden hamer en zijn bliksemend ijzer op het aambeeld, geheel vergat.