De Belgische Illustratie. Jaargang 7

Goed geborgen.
(Uit de Kempen.)
door Dr. J. Renier Snieders (Turnhout).
(Vervolg.)

Waarom zou Munter, indien hij wezenlijk den diefstal had begaan, die arme Westphaalsche kruik, waarom de procureur zoo oneindig veel beweging heeft gemaakt, niet in duizend stukken geslagen en vernietigd hebben?

Neen, die kruik kwam voort van Braam Solm, zijn schoonvader; meer dan een bewijs zullen zij daarvan leveren, en het beruchte houten doosje met het kruis en het horlogie, is hem door zijn oom ten geschenke gegeven; niets zoo eenvoudig dan dit klaar en duidelijk te bewijzen.

En wat zullen zij zeggen van het baardbranderke met het koperen dopje, dat men onder de vier plavuizen vond?

Och, dat dopje werd gegeven, niet aan Marc Munter, maar aan Knokkel zelven; er zijn getuigen, die onder eed zullen bevestigen den koperen mijter op Simons pijp gezien te hebben. En dit feit eenmaal bewezen, zal men vooronderstellen dat Simon zijn baardbranderke neven de kruik liet vallen, het met zand en assche bedekte, en daarna de vier blauwe plavuizen op hare plaats legde.

Alles is volgens die heeren zoo klaar als de zon, en zelfs al die beschuldigingen aangaande Panck en de Moerstee, steunen op geen den minsten grond; iedereen weet immers dat de jager een man was, die al zijn geld in sterken drank verteerde, en volgens de voorzegging van allén, die hem gekend hebben, veroordeeld was om doodarm te sterven.

Wij zullen den lezer al dat harrewarren in de gerechtszaal niet laten bijwonen, en hem liever kort af met den uitslag van het rechtsgeding bekend maken.

Marc Munter werd veroordeeld tot tien jaren gevangenis, tot de wedergave van twaalf duizend gulden benevens den verloopen intrest aan de kinderen van Simon Knokkel, alsook tot de uitbetaling eener groote som aan de erfgenamen van Panck Pelman.

Kom, laat ons den eerloozen Munter maar achter de grendels zetten; hij heeft tien jaren tijd om al zijne gepleegde schurkerijen te overdenken, en zich elken dag, die er in zijne gevangenis zal verloopen, te overtuigen, dat, indien bij nog levend er uitkomt, hij toch altijd als een doodarm man in de gemeente zal terugkeeren.

XIII.
Het slot van rekening.

Het is nog niet lang geleden dat het rechtsgeding van den eerloozen Marc Munter is afgeloopen.

Wij treden op een avond het huis binnen van den ouden hoefsmid. Het is bijna, alsof hij sedert de terugkomst van Sanna's broeder tien jaren jonger is geworden.

Terwijl hij zijn blaasbalg op en neêr trekt, zingt hij al de liedjes zijner jeugd op rij af, en zoo lustig, zoo hard, dat hij met zijne stem het sissen van zijn koolvuur, het dof geklaag van zijn blaasbalg en het gedruisch dat een leerjongen maakt, met een kachelbuis rond te kloppen, ver overheerscht.

Wanneer zijn ijzer weêr gloeiend is geworden, begint hij op zijn aambeeld te hameren dat de slag door de heele buurt heen dreunt; dat de duizende gloeiende glensters door de deur en door het venster tot midden op de straat regenen.

Dat is het genoegen, dat is het leven van den ouden man, die den Hemel nooit andere wereldsche aangelegenheden heeft afgebeden, dan maar 's morgens vroeg en 's avonds laat in zijne zwarte smids hard te mogen werken.

- Nu zou ik toch maar een oogenblik uitrusten, sprak iemand door de spleet der deur, waarlangs men van de smids in huis ging; komt gij ons niet een oogenblik gezelschap houden?

- Zijt gij daar, Faab? vroeg de smid; hij liet de zware tang, waarmede hij een hoefijzer in het vuur ronddraaide, los, en kwam binnen.

- Zie dan! welk een goed gezelschap tref ik hier aan? zei de smid met blijde verrassing; Dremmel en Goolke, ik heb u in verscheidene dagen niet meer gezien.

- Kom hier even op de kist zitten, zeide Faab; het deksel van het oude familiemeubel is nu weêr hersteld.

- Indien er andermaal zooveel duizend guldens uitrollen, mag he nog eens of liever tweemaal in stukken breken, lachte de hoefsmid.

- Dat deksel met zijne verborgene lade heeft al menig bekijker gehad, zeide Dremmel.

- Geen wonder, meende de smid; dat oude ding bevatte in zijn donker ingewand ook het geluk van den eene, en den volslagen ondergang van den andere.

- Wat moet Marc Munter sedert eenigen tijd dikwijls aan dat oude huismeubel van zijnen oom gedacht hebben? meende Dremmel.

- Ik weet nog, zeide de smid, dat hij mij op den koopdag een schoone winst bood; ofschoon ik hem het geopend koffer van alle zijden heb zien doorzoeken, moest hij toch nog niet ten volle overtuigd zijn, dat er hier of daar niets in verborgen was. Ik zag hem met zijn klompen er tegen stampen, met de vuist er op slaan, maar toch vond hij de geheime lade niet, waarin het kerkboek lag geborgen.

- Reeds lang voor den koopdag moest hij de kist meer dan eens doorzocht hebben; want stellig wist hij van vader dat hij daarin het kerkboek moest vinden, voegde Faab er bij.

- De goede God heeft dat zoo gewild, zeide Sanna.

- Evenals hij gewild heeft, dat de Westphaalsche kruik, zoovele jaren na den eerloozen diefstal, nog als een getuige tegen Munter zoude optreden.

- Dat was nu eerst een domme streek van Munter, viel Dremmel in; ik heb altijd gemeend dat hij slim was; waarom die kruik, waarin hij het geld had gestoken, niet vernietigd? Geen haan had er misschien ooit in de wereld naar gekraaid.

- En waarom dan ook het doosje met het kruis en het horlogie niet beter geborgen? vroeg Goolke; dat allen waren ook nog dingen, die hem konden verraden.

- En die daar! zeide de smid, met den vinger naar boven wijzend; denkt gij dat de groote Rechter dan geen oog op ons houdt? De grootste schurken hebben nooit hunne wandaden zoo goed overlegd, dat zij hier of daar niet een of andere voorzorg vergaten.

- De kleine baardbrander alleen had hem toch ook verraden, meende Faab.

- Die kleine koperen mijter! lachte de smid; hoe die nog eens te

[p. 288]

pas kwam! Marc Munter heeft met dien baardbrander al een vuile pijp gerookt, want zonder dat baardbranderke was de zaak toch nog zoo klaar niet.

- Indien hij ooit hadde geweten dat zijn doorgerookt pijpke daar onder de vier plavuizen lag..... zeide Sanna.

- Daar heeft hij elders naar gezocht, meende Dremmel, maar nooit kunnen denken, dat het onder den vloer lag geborgen, en jaren en jaren later daaruit als een beschuldiger zoude verrijzen.

- Dat alles moest zoo, en niet anders gebeuren, meende de smid.

- Wat zoude Munter in zijne donkere gevangenis thans wel denken en wenschen? vroeg Goolke.

- Dat zou men al heel gemakkelijk raden, antwoordde haar vader; Marc moet thans denken: hier zit ik nu te kijken, en dat voor tien lange, eeuwigdurende jaren; ja, hier zit nu de ellendige gevangene, die, zoo kort geleden, nog een rijke boer, kerkmeester en burgemeester was. Ja, dat moet hij denken.

- En wat zou hij wel wenschen? herhaalde Goolke.

- Dat raad ik ook; vooreerst dat hij de Westphaalsche kruik tot poeder gestampt en het houten doosje met het kruis en het horlogie tien voeten diep onder den grond begraven hadde, en dan nog dat het koperen mijterke van den smid nooit in zijn bezit ware geweest, en.....

- Laat hem liever wenschen, onderbrak Goolke, dat hij steeds een eerlijk man ware gebleven, en zijne handen thuis hadde gehouden.

- Indien het met wenschen te doen ware..... zeide Dremmel.

HET HUISKE VAN LOUISE LATEAU.

- Dan deed ik ook meê, lachte de hoefsmid.

- Ik ook, lachte Sanna den smid achterna.

- En wat zoudt gij vragen, zuster, indien het met wenschen te doen ware? Vroeg haar broeder.

- Och, eigenlijk toch maar weinig, antwoordde het meisje; ik zoude mij best tevreden stellen, indien men mij verzekerde dat ik heel mijn leven bij mijn broeder konde blijven.

- En dat zal gebeuren, goede Sanna, zei Faab goedhartig, dewijl ik wel vast besloten ben, nooit meer van u weg te gaan; kom, dewijl wij toch aan 't wenschen zijn, laat ons eens voortwenschen; wat zoudt gij wel wenschen, smid?

- Ik? Antwoordde de oude man; ik zou wenschen zoo lang ik leef altijd sterk genoeg te blijven, om van den morgen tot den avond te werken, zoo hard te kunnen hameren dat de menschen zouden meenen dat het donderde, en des avonds zooveel gloeiende glensters van miju sissend ijzer te doen spatten, dat iedereen zoude vragen, of het in de smids niet had geweerlicht.

- Zulk een wensch toestaan ware niet gemakkelijk! lachten allen.

- En gij, baas Dremmel, wat zoudt gij vragen? zeide Faab.

- Wat ik zoude wenschen, kan mij door niemand worden gegeven, antwoordde Walt, terwijl hij zuchtend den schouder ophaalde.

- Wie kan dat weten? zeide Faab.

Ik zou maar vragen mijne stee terug te hebben, en daar wederom te boeren zooals voorheen.

(Slot volgt).