De Belgische Illustratie. Jaargang 7

Het bloemenmeisje.

Wanneer een onzer lezers van een bloemenmeisje te Triest, te Rome, te Venetië, te Napels, kortom, uit het land der bloemen en blauwe hemelen hoort spreken, verbeeldt hij zich ontegenzeggelijk eene lieve schoonheid, iets herderlijks, iets dichterlijks.

Men mag het ons gelooven, dat is niet altijd het geval en menig bloemenmeisje in Italië wint het in schoonheid niet af van de arme, slonserige kinderen, die ons hier, in den beginne des jaars, met tuiltjes van viooltjes, om een aalmoes achterna loopen.

Men denkt ook wel eens, dat daar de bloemen meer zin hebben dan hier, en iedereen met Heinrich Heine zegt of droomt:

[p. 155]

 

Ik min een bloem, 'k weet niet welke ik bemin;

 

Dat baart mij smart,

 

En ik tuur de bloemkelken in

 

En zoek een hart.

 

 

 

De bloem ademt geur, door den avond verkoeld,

 

De nachtegaal slaat,

 

Ik zoek een hart dat met mij gevoelt,

 

Dat mij verstaat.

Dat zal wel evenmin waar zijn; bloemenmeisjes verkoopen daar, zoo als hier, voor een karig loon, en de poëzie van schoonheid en diepen zin verdampt, als men een en ander meer van nabij ziet.

Gelukkig echter voor die, welke de waarheid niet kennen, zijn de schilders en dichters menschen, die alles verfraaien; zij leveren ons veeleer datgene, wat zij wenschten te zien, dan hetgeen in de werkelijkheid bestaat. Zij verbeteren en veredelen, omdat hun hart ook beter en edeler gevoelt dan wel het gros der menschen.

Die schoonheidszijde zal ook in het tafereeltje van den verdienstelijken schilder Portaels zijne rol hebben vervuld. Het is gekozen uit het leven te Triest; doch als men in Italië reist, als men voor een hotel of op eene publieke plaats stilhoudt, als men voor een koffiehuis of in een openbaren tuin gezeten is, zult gij weldra een dier bloemenmeisjes zien opdagen.

Onder den lachenden hemel van Italië, is men als genegen zich met de frissche en kleurige bloemen te vereenzelvigen, er zijn knoopsgat meê te versieren of ze zijner reisgenoote aan te bieden.