De Belgische Illustratie. Jaargang 6

Gezichten uit Atchin.

De oorlog, dien Nederland in de Oost-Indiën, en wel op Atchin voert, trekt meer en meer de aandacht en dit hoofdzakelijk in de laatste dagen, omdat de tijdingen juist niet gunstig voor onze Noorderburen zijn geweest.

Volgens dezen was de oorlog op Atchin ten einde, volgens anderen was dit het geval niet en zou wellicht eene derde expeditie noodzakelijk worden. Zonder juist dit laatste aan te nemen, blijkt ook het eerste niet gansch waarheid te wezen. De Atchineezen zijn nog niet onderworpen, ofschoon zij wel zwaar in hunnen trots geknakt zijn.

Vandaar dat, toen onlangs de oude generaal Van Swieten naar Batavia terugkeerde en men hem als overwinnaar huldigde, de Bataviaansche bladen, door tamelijk scherpe artikels, de geestdrift aanzienlijk verkoelden en verlangden geene lauweren aan te bieden voor dat de zaak haar volledig beslag bekomen hadde.

Zeker is het, dat de Nederlandsche troepen veel beleid en dapperheid aan den dag legden en toonden het bewustzijn te hebben ‘Nederlanders’

[p. 332]

te zijn. Wij hebben echter geene voldoende inlichtingen over den oorlog en het land, om ten dezen opzichte uit te weiden en moeten daaromtrent het oogenblik afwachten, waarop diegenen zullen gesproken hebben, welke aan de expeditie deel namen.

Bepalen wij ons nu met de aandacht in te roepen op de vier gravuren, welke wij verder meêdeelen en aan de Illustratie geleverd werden door den heer Mason, die deel maakt van de expeditie. Die gezichten zijn ter plaatse en naar de natuur geteekend.

Het eerste stelt soldaten en kettinggangers (veroordeelden) voor, die een groot bronzen kanon voorttrekken, hetwelk zij uit den Kraton naar de rivier overbrengen, om vandaar met nog een aantal anderen ingescheept en naar het vaderland overgevoerd te worden. Dit kanon is 23 voet lang en in den mond 7 duim in doorsnede.

Het tweede vertoont een inlandschen tempel met andere gebouwen op den rechteroever der Atchinrivier. Deze tempel is door de Nederlanders gespaard gebleven en twee zwarte priesters en een kleine jongen, van omstreeks vijf jaar oud, hebben verlof bekomen om op die plaars te blijven en den tempel te bewaken.

de muziek van het geld (naar poudel).

De volgende gravure geeft eene afbeelding van het inwendige fort van den Kraton, waarin een reusachtige boom staat, op welks top thans de Nederlandsche vlag waait.

De Kraton is een groot vierkant fort, zijne wallen zijn omstreeks 25 voet hoog, de buitenste wal is van onderen 16 voet dik en klaarblijkelijk van een zeer hoogen ouderdom. Hij is omringd door eene gracht en aan de binnenzijde begrensd door een groene ruimte, beplant met hooge boomen. Op deze ruimte volgt een tweede wal, insgelijks met een open ruimte en daarachter nog een derde wal van denzelfden vorm, allen even hecht en sterk gebouwd.

[p. 333]

In het binnenste vierkant, dat ongeveer vier hektaren groot is, stonden het paleis van den sultan, dat van de sultanes, zijne vrouwen, de begraafplaatsen van de vroegere sultans en een groot vierkant gebouw in het midden, dat thans voor kruitmagazijn gebruikt wordt. De graven staan midden in een half open gebouw en zijn zeer schoon gebeiteld, terwijl dat van den laatsten sultan behangen was met karmozijnroode en zwarte draparieën.

De laatste gravure vertoont den ingang van den Kraton, benevens de bressen, welke door de kogels in de wallen geschoten zijn en in de verte den grooten boom van de binnenste versterking. Boven op den wal ziet men een wachthuis der Nederlandsche soldaten. In onderscheidene deelen van den Kraton vond men een twintigtal kanonnen van verschillende soort die bruikbaar waren; sommigen zijn van den tegenwoordigen tijd, anderen daarentegen koperen stukken van een vreemd model en bovenmate versierd.

de schoenlapper en de goudzoeker.

Doch de kanonnen, welke aan de buitenwallen zulk een dreigend

[p. 334]

aanzien gaven, waren als zoo vele nagels in de muren gedreven en gericht met een hoek van ongeveer 35 graden. Er waren geen affuiten hoegenaamd van aanwezig, het waren eenvoudig oude scheepskanonnen en anderen, die voor een derde gedeelte het sterke metselwerk uitstaken en hun achtereinden waren, gelijk van zelf spreekt, zoo diep in den muur gevestigd, dat zij hoegenaamd van geen nut konden wezen.

De muren moesten letterlijk door de soldaten uitgebroken worden, om er de kanonnen te kunnen uithalen.