Het koornveld.
Een hof, waer in gestaêgh de boomen sullen bloeyen,
En des al niettemin gestage fruyten groeyen.
Een hof, daer aerdigh koorn sal wesen over-al,
En daer noyt dorren halm het oogh bedroeven sal.
Een hof, daer even staêgh de vogels sullen singen,
Daer met een suyver nat de beecken sullen springen.
Een hof, daer menigh dier sal heulen met den mensch,
En dienen al het volck tot vollen herten-wensch.
Des is hier ons besluyt: dat, waermen menschen vint,
De beste van het volck het koren is gesint.
Zoo spreekt de nederlandsche dichter, aan wiens woorden te twijfelen 't eertijds in ons vaderland niemand zou gewaagd hebben. Die de tweede gravure van dit nommer bezie, moge 't ook thans met hem eens zijn.
Auteursrechtvrij