De Belgische Illustratie. Jaargang 5

Maximiliaan op de Maartensrots.

Het jachtvuur blaakt in 't eedle hart

Van Max, den koenen vorst;

Niet één streeft hem in moed op zij,
Geen jager zoo geroemd als hij,

Geen fierder, stouter borst.

Waar 't vlammend oog het wild bespiedt,

Acht hij gevaren licht,

En 't rappe gemsdier, eens bespeurd,
Wordt wis de aamechte borst verscheurd

Door wel gerichte schicht.

Doch minde 't hart het jachtvermaak, -

In 't opzien naar zijn God,

In godsdienstplicht, in christen deugd,
In bidden vond het nimmer vreugd, -

In spotternij genot.

Maar God sloeg met bezorgden blik

Den afgedwaalde gâ.

Blijft lang het harte doof voor Hem,
Eens keert de zoon op 's Vaders stem,

De stem van Gods genâ.

Daar galmt de jachthoorn weer in 't rond

Van 't eeuwenoud kasteel;

't Geblaf der honden schalt in 't oor,
De speren klettren 't slotplein door

Langs wallen en kasteel.

Een koene jager vliegt vooruit

Met speer en pijl en boog;

Bestijgt de steile Maartensrots,
Die 't luchtruim boort met fieren trots,

Onzichtbaar voor het oog.

Hij snelt, zoo snel het wezen kon,

Een vlugge gems op 't spoor;

Hij rent al verder, verder voort:
Geen hondgeblaf wordt meer gehoord,

Geen waldhoorn treft zijn oor.

De jachtlust gloeit hem van 't gelaat,

Zijn moed is onvervaard;

Ginds gaapt een afgrond bodemloos;
Doch Max, hoe mat, hoe ademloos,

Springt toe in dolle vaart.

Helaas! daar stort hij bliksemsnel

In 't peilloos diep ter neer;

Maar zie . . . . . een puntig scherpe steen
Scheurt hand en kleederen vaneen,

Doch . . . . . gaat den val te keer.

Zijn oog bespeurt een enge nis,

Gewrocht door de natuur;

De jager klautert moeitevol
Langs kloof en spleet - bereikt het hol,

Gegraven in den muur.

Doch grijnsde straks de dood hem aan

Bij 't tuimlen naar beneen -

Thans dreigt een vreeselijker ramp;
Vergeefs en roemloos is de kamp,

Met hongerplaag gestreên!

Hij schouwt met scherpe blikken rond;

Geen uitkomst - waar hij ziet;

De rotswand steigert steil omhoog,
Den afgrond peilt het vorschend oog,

En redding daagt er niet!

De nacht breekt aan. Vertwijfling daalt

In 't harte van den held,

Terwijl de stormwind huilt en tiert,
Het nachtgevogelt krast en giert,

En alles onheil spelt.

De dag verschijnt. Een herder drijft

Zijn kudde naar het oord,

Waarboven Max naar uitkomst smacht,
En, pijnlijk zuchtend, op zijn klacht

Slechts de echo klagen hoort.

Op niets bedacht en zorgeloos,

Steeds schouwend naar rondom,

Ontmoet het herdersoog de nis:
‘Mijn God,’ roept hij, ‘een mensch! Gewis,

Hij komt van honger om!’

Nu werpt de vorst naar 't peilloos diep

Een vluchtig blad papier;

Hij schreef: ‘Mijn vrienden, is mijn dood
Zoo zeker? Klom zoo hoog de nood?

Treft hongerdood mij hier?’

Slechts 't weenen van den herdersknaap

Geeft antwoord op zijn beê,

En Max . . . . . nu knielt hij smeekend neer,
Nu heft hij 't harte tot den Heer,

En bidt om zielevreê.

Een vloed van tranen wischt de schuld

Van lange jaren uit;

Maar . . . . . redde God deez' fiere ziel . . . . . .
Hij wou niet, dat het lichaam viel

Den hongerdood ten buit!

Want zie, een jongling hemelschoon

Staat eensklaps aan zijn zij;

Zacht klinkt het uit een Englenmond:
‘Sta op! Ik red u! Volg terstond,

Heer keizer, ga met mij!’

Hij sprak. o wonder! - Zie daar splijt

De rotswand zich vaneen!

En aan de hand zijns redders treedt
De vorst door gang en kloof en spleet,

Bij liefde- en dankgeween.

't Geween verkeert ook in gejuich

Bij 't volk door 't gansche land:

Een blijde kreet ontstijgt de borst,
‘Lang leve Max, de dierbre vorst,

Gered door Englenhand!’

Nog heden toont de Maartensrots

Een needrig houten kruis: -

Dat tuigt van Gods barmhartigheid,
Die wondervol den zondaar leidt

Naar 't vaderlijke huis.

H. Ermann.