De Belgische Illustratie. Jaargang 5

Het groothertogelijk slot te Schwerin.

Daar waar bij 't oude Schwerin het Burg- en Schwerinermeer zich vereenigen, verheft zich op een eiland, 't welk met de stad door een brug is verbonden, het slot van den groothertog Frederik Frans van Mecklenburg.

Met zijn talrijke gevelpunten en spitsen, in noordschen Renaissancestijl, en zijn rijk vergulden, tweehonderd voet hoogen koepel prijkt het ernstig en statig hoog boven den waterspiegel der beide meren.

‘Geen schooner gebouw in 't hooge Noorden van ons vaderland,’ roept een duitsch schrijver in geestdriftige bewondering over den trotschen burcht uit.

't Is intusschen niet de eerbiedwaardige ouderdom, die den aanschouwer boeit, wanneer hij 't oog laat weiden over 't hoofdfront met zijn rijken bouwstijl, zijn kolossaal ruiterstandbeeld van den slavischen vorst Niklot, en talrijke inscripties; de pracht en weelde, die ons van 't uitwendige toespreekt, dagteekent van onze dagen.

Toch heeft het slot een historie, die verscheiden eeuwen omvat. Het oord zelve, waar 't oprijst, speelt een voorname rol in de geschiedenis der beschaving van Duitschland: daar woedde de strijd tusschen de Saksen en heidensche Wenden van den stam der Obotriten; daar zegepraalde eindelijk 't germaansche zwaard en 't kruis over de Slaven; van daar vond de beschaving een punt van uitgang naar de heidensche

[p. 87]

stammen. Op dezelfde plaats stond het oude slot Schwerin, waarin Niklot, de laatste vorst der Obotriten, woonde. Door de macht der Saksen bedreigd, verbrandde hij al zijne burchten, om 't gevaar eener belegering te ontgaan, dan trok hij met weinige getrouwen ten strijde en vond den dood op het slagveld. Schwerin werd een duitsche burcht, Saksen en Vlamingen vestigden zich in zijn nabijheid en zoo ontstond de stad, die denzelfden naam draagt.

Sinds dien tijd was het slot nog meermalen ter prooi aan brand en verwoesting; eindelijk omtrent vijf eeuwen later, in de eerste helft der XVII^e eeuw, vatte hertog Adolf Frederik het denkbeeld op om de verschillende deelen tot een trotsch monument van bouwkunst te vereenigen.

Een Nederlander, Ghert Evert Piloot genaamd, ontwierp het plan, waarvan slechts een klein gedeelte uitvoering erlangde. Toen evenwel hertog Frederik, die van 1756 tot 1785 regeerde, zich te Ludwigsburg een residentie deed bouwen, was 't vonnis van verval voor den alouden burcht geteekend.

Eerst in 't jaar 1842, toen de tegenwoordige groothertog aan de regeering kwam, brak een tijdperk van luisterrijk herstel aan. Hij zag de heerlijke ligging van 't slot, aan alle zijden door water omgeven, en reeds twee jaren later begon de restauratie, die onder de leiding van bekwame architecten volvoerd werd.

In 1857 was 't gebouw voltrokken, dat in schoonheid van uitvoering en pracht met de meest gevierde monumenten van lateren tijd kan wedijveren en door de Mecklenburgers met recht als 't pronkjuweel van hun land wordt geprezen.