De Belgische Illustratie. Jaargang 4

Een zeemanshuisgezin
Zedenschets door Hendrik Conscience.

I.

In eene benedenkamer van een huisje der Winkelstraat, te Antwerpen, zat Anne-Mie, de arme weduwe van den schipbreukeling Jan Boots, te arbeiden aan het vermaken en lappen van beschadigde graanzakken.

Het kamerken getuigde, door zijne droeve ledigheid, van de ellende der bewoners. Het gansche huisraad bestond er uit een paar kreupele stoelen, eene houten bank en eene tafel. In een der hoeken bevond zich eene alkove of ingemaakte bedstede, die met blauwgestreepte gordijnen was gesloten. Eenige ontkleurde of versleten kleedingstukken, hier en daar aan den wand hangende, lieten vermoeden dat deze alkove de gewone slaapstede van kinderen moest zijn.

Anne-Mie was gedurende zes weken zeer ziek geweest. Zij had nauwelijks kracht genoeg terugbekomen om op hare beenen te staan; en de doorschijnendheid harer uitgemergelde wangen, en de waterachtige glinstering harer diepgezonken oogen konden doen vreezen, dat de dood haar nog beloerde.

Zij moest in wegvoerende gedachten verslonden zijn, want terwijl zij arbeiddeschudde zij dikwijls het hoofd, of slaakte een diepen zucht. Soms zwom haar oog in teruggehouden tranen, soms vonkelde in haren blik een genster van liefde of van geestdrift. Maar wat haar zelve scheen te verrassen, was eene zenuwachtige ontsteltenis, welke haar bijwijlen eensklaps het hoofd deed omkeeren en haar verbaasd rondom de kamer deed kijken, als meende zij iemand te hooren.

Voor de derde maal werd zij dus in hare mijmering gestoord door geheimzinnige klanken, die ongetwijfeld uit haar eigen hart ontstonden.

Zij sloeg zich de handen aan de slapen, en morde verschrikt:

‘Zijne stem! Mijn naam! Anneken-lief! Ach, zoo noemde hij mij telkens als hij vroolijk was.... en hij was het schier altijd, de goede.... Barmhartige God, bescherm mij: mijne hersens zijn nog zoo ziek!’

Dezelfde ontroering trof haar voor de vierde maal.

‘Alweder!’ mompelde zij met klimmenden angst. ‘Bid voor mijne ziel, zucht zijne stem! Zou zijn geest onzichtbaar nevens mij staan? Wie weet? Op dezen dag!’

Zij stond op, ging traag en wankelend naar eenen hoek en opende de deur, die ingang gaf tot een tweede, nog kleiner kamerken.

Hier insgelijks was eene ingemaakte alkove. Aan den wand, boven een knielbankje, hing een kruisbeeld van zwart hout, en daarnevens, naar den kant van het bed, aan eenen nagel, een matroozenhoed of zuidwester van geteerd zeildoek.

[p. 4]

DE KERK VAN ONZE LIEVE VROUW VAN FOURVIERES (LYON).

[p. 5]

GRAAF BOUDEWIJN VAN VLAANDEREN BEKLIMT DE MUREN VAN CONSTANTINOPEL.

[p. 6]

De vrouw liet zich op het bankje nederzakken, hief de armen tot een kruisgebed in de hoogte, verroerde de lippen en prevelde stil, terwijl zij den smeekenden blik ten hemel hield gericht.

Zoo opstrevend tot God en met het vuur der begeestering in de oogen, scheen de arme weduwe nog begaafd met zekere schoonheid. De dalende zon, door het venster dringende, schoot roode avondstralen op hare bleeke wangen en sierde haar met den frisschen blos der maagdelijke levenslente; de tengerheid harer leden, de dunheid harer kleeding, de opgeschotenheid harer gestalte: alles in haar werkte mede, om haar het voorkomen der jeugd en de verloren bevalligheid terug te geven. Ja, ja, Anne-Mie moest vroeger een lief meisje geweest zijn!....

Terwijl zij, sedert eene lange wijl, in vergetelheid zat te bidden, verscheen er iemand in de deur van het kamertje, die, het hoofd schudde en haar medelijdend beschouwde, doch haar niet in haar gebed stoorde.

Het was een klein oud vrouwtje, gansch krom gegroeid en met eenen hoogen schouder; maar hare oogen waren nog levendig en op hare lippen stond als een glim van innige goedheid ingedrukt. Zij hield eenen draagkorf aan den arm.

De weduwe moest haar gebed geëindigd hebben; want zij maakte een kruis, stond op en keerde zich om. Hare oogen stonden nog vol tranen.

‘Anne-Mie, Anne-Mie, gij doet niet wel,’ zeide het oud vrouwtje berispend. ‘Daar gaat gij nu, zoo gansch alleen, voor het kruis zitten krijschen. Zeker, kind, bidden is zalig; maar gij kunt zulke ontsteltenis niet verdragen. Wilt gij weder ziek worden.... sterven misschien? Denk toch aan uwe arme kinderen!’

‘Ach, Trientje-lief, wees toch niet verstoord op mij,’ smeekte de weduwe, terwijl zij in de voorkamer ging. ‘Ik kan er niet aandoen; er gebeurt iets in mij, dat onbegrijpelijk is. Elk oogenblik hoor ik zijne stem mij roepen bij mijnen naam; daar straks zelfs smeekte hij mij, voor zijne arme ziel te bidden....’

‘Zwijg toch, Anne-Mie, met die bijgeloovigheden; want terwijl gij zoo spreekt, siddert alles aan uw lijf. Het zijn de zenuwen, omdat gij nog zoo zwak zijt van die leelijke koortsen. Maar zit neder. Ik heb hier iets voor u, dat u niet weinig zal versterken.’

Zij haalde een steenen potje uit den korf en zette het op de tafel.

‘Zie, dit zal uwe zenuwen stillen’ ging zij voort. ‘Warme soep, met een stuk vleesch er in. Ik heb ze voor mij gekregen bij Mr. Joris, den koopman; maar gij begrijpt wel, Anne-Mie, voor wie ik ze vroeg.’

‘Wel, wel, gij goedhartig Trientje, hoe zal ik van mijn leven uwe liefde kunnen erkennen!’ zuchtte de weduwe. ‘Zonder u, zonder uwe hulp, was ik al weken dood en begraven.’

‘Toe, toe, zoovele woorden niet; hier is een lepel, begin maar eens gauw te eten!’

De weduwe nuttigde een gedeelte der soep, zij hijgde, en de lach der genieting blonk op haar gelaat, als zonk haar inderdaad met het voedsel nieuwe levenskracht in den boezem.

Eensklaps hield zij op met eten, en zeide:

‘Ik heb genoeg, Trientje; laat mij nu het potteken wegzetten tot den avond.’

‘Neen, neen’ riep de oude vrouw. ‘Zoo niet! Gij wilt mij weder bedriegen, en de soep voor uwe kinderen besparen? Zij hebben het niet noodig; zij zijn gezond en hunne maag kan zwaarderen kost verdragen.’

‘Och, als 't u belieft, Trientje! Ons arm Mieken wordt bleek, en Rozeken is flauw van den honger.’

‘Grillen zijn het, die ge verkoopt, Anne-Mie; uwe kinderen blozen gelijk appelen. Wilt ge mij doen gelooven, dat ge genoeg hebt aan vijf of zes lepels soep? Gij zult ze uiteten, geheel en al, of ik word kwaad op u en ik loop er mede weg. Begint gij te eten, of niet’

‘Als gij het dan toch zoo wilt!’ zuchtte de weduwe, den lepel grijpende.

Toen zij de soep en het vleesch had genuttigd, zeide zij, met stralende oogen en de hand over hare borst wrijvende:

‘Hemel, Trientje-lief, dat is toch goed, zulke krachtige soep! Mij dunkt dat ik zoo maar seffens zou kunnen uitgaan en eene gansche vracht mosselen voeren. Dank, dank, God zal het u loonen, Trientje. Nu ga ik haastig voort aan het vermaken van die zakken; ik win er maar eenige centen daags mede; maar alle baten helpen, niet waar? Zit gij ook nog een oogenblikje. U te zien alleen maakt mij gelukkig.’

‘Gij spreekt van mosselen, Anne-Mie?’ riep de oude vrouw juichend. ‘Welnu, ik heb goed nieuws voor u. Jufvrouw Dooms heeft mij beloofd, dat ze mij drie gulden zal voorschieten op de kant, die ik verleden week op mijn kussen heb gezet. Zoohaast gij kunt uitgaan, zal ik de drie gulden gaan halen, en daarmede zult gij weder mosselen en garnalen kunnen koopen, en geld winnen voor u en uwe kinderen, evenals te voren. Nelis, de wagenmaker, zal u eenen kruiwagen verhuren tegen vijf centen daags.’

‘Ach, engel-lief, dat ge mijne eigene moeder waart, ge zoudt mij niet meer liefde kunnen bewijzen. Hoe heb ik het toch aan u verdiend?’

‘Kom, kom, wij zijn immers altemaal christen menschen, Anne-Mie? en de eene moet de andere helpen. Wanneer denkt gij sterk genoeg te zijn, om uit leuren te gaan, al was het in den eerste maar des avonds met garnaat?’

‘Binnen vijf of zes dagen misschien. Indien de huisbaas mij nog eene week of twee uitstel wil geven; anders zal het slecht vergaan met ons....’

‘Hij zal wachten, nu hij ziet dat gij geneest; wees daar zeker van.’

‘Hij is zelf schier arm, Trientje. De man heeft het ook bitter noodig en gij weet het wel, Zaterdag laatst heeft hij nog gedreigd, ons met geweld op straat te doen zetten. Hadde ik nog iets te verkoopen of te verpanden; maar alles wat eenige waarde had is weg.’

‘Ik zal baas Nasselman morgen eens gaan spreken. Wees gerust, van dien kant hebt gij niets te vreezen.... Maar, zeg eens, Anne-Mie, waar zijn uwe kinderen?’

‘Onze Jan is op zijnen winkel, bij Mr. Joos, den zeilmaker, gij weet het immers wel?....’

‘Ja, maar Mieken en Rozeken?’

Ik heb de kinderen naar de Predikheerenkerk gezonden, om daar voor het Heilig Graf te bidden. Trientje, het is vandaag de verjaardag van zijn vertrek - 15 April. - Zie daar, op den dorpel dier deur, gaf hij mij den afscheidskus, en hij drukte mij zoo geweldig en zoo koortsig in de armen, alsof hij toen reeds in zijn hart gevoelde dat het voor eeuwig zou zijn...... voor eeuwig, eilaas!.... Ik volgde hem in stilte en buiten zijn weten... Uren lang was hij reeds vertrokken en nog zat ik, met mijn kind aan de borst gedrukt, hem na te staren...

‘Alweder tranen in uwe oogen!’ riep de oude vrouw.

‘Neen, het is gedaan, Trientje; ik gevoel mij nu veel sterker. Het was Gods wil en wij moeten ons onderwerpen’.

‘Het is nu zeven jaar geleden, niet waar?’

‘Acht jaar, Trientje - lief, - van 1860. - Mij dunkt het was gisteren!’

‘En zijt gij zeker dat hij verdronken is?’

‘Geheel zeker, Trientje. Het heeft in al de gazetten gestaan, dat de engelsche driemaster Milton met man en muis is vergaan, aan een eiland dat Borneo heet.’

‘Welk gedacht van uwen man, zoo maar in eens op de groote zee naar het ander einde der wereld te varen! Ik begrijp het niet, Anne-Mie. Zijt gij wel overtuigd dat hij u gaarne zag.’

‘Och, er was geene bravere ziel, geen beter hart, twintig uren in het ronde! Zijne vrouw en zijne kinderen waren zijn lust en zijn leven. Het is voor ons, dat hij is op zee gegaan, en ik ben er de onschuldige oorzaak van. Toen ons huisgezin zoo spoedig aangroeide en ik begon te zien, dat de daghuur, welke mijn man op de scheepstimmerwerf verdiende, niet toereikend was om mijne kinderen behoorlijk groot te brengen, wenschte ik in de buurt een ander huis te huren en daar een winkeltje van kruidenierswaren en groentens te houden; maar hoe wij poogden te sparen, wij verloren de hoop, ooit geld genoeg bijeen te krijgen om een winkeltje te kunnen oprichten. Het gebeurde dan, dat mijn man op eenen engelschen driemaster aan het timmeren was en met den kapitein sprak; - want Jan Boots had aan de werf wat Engelsch geleerd. De kapitein, die haast naar Londen zou vertrekken, om van daar voor maanden lang in zee te steken, deed mijnen man het voorstel, om als matroos-timmerman de reis op zijn schip te doen. De huur, welke hem werd aangeboden, was zoo hoog, dat ik en de kinderen van de vooraf betaalbare helft konden leven totdat hij zou wederkomen, en de andere helft zou voldoende zijn tot het openen van het winkeltje, waarvan wij zoo lang droomden. Geloof mij, Trientje, ik heb alles gedaan wat ik kon, om hem te wederhouden; maar de overtuiging dat hij het geluk zijner kinderen ging verzekeren, maakte hem onoverwinnelijk. Och mijn arme, mijn goede Jan, hij heeft zijne liefde betaald met zijn leven!..... Geef geene acht op mijne tranen..... Het is alweder gedaan.’

‘En er heeft in de gazetten gestaan, dat uw man verongelukt is?’ vroeg de oude vrouw.

‘Ja, in al de gazetten. Mathijs de loods heeft mij een gazet voorgelezen en daarin stond dat het schip vergaan was met man en muis.’

‘En gij twijfelt niet aan zijnen dood?’ morde het oude vrouwtje op zonderlingen toon.

‘Maar, o hemel, Trientje-lief, waarom vraagt gij mij dat zoo vreemd?’ riep de weduwe verwonderd.

‘Het is onbegrijpelijk, Anne-Mie. Dezen nacht heb ik, uren lang, van uwen man gedroomd, en hij heeft levend voor mijne oogen gestaan?’

‘Och, sukkel, gij hebt hem nooit gezien. Hoe zoudt gij hem kunnen kennen?’

‘Ja, gij hebt gelijk, Anne-Mie, en toch heb ik hem dezen nacht gezien en gesproken.’

‘Ach, Trientje, spot met zulke dingen niet!’

‘Gij zult er misschien mede lachen, Anne-Mie; maar uw man was koning bij de zwarte mannekens, op een eiland, en hij droeg eene gouden kroon, en aan zijne armen en beenen glinsterden breede banden, ook van goud, en op zijne bloote borst hing eene groote ketting van diamant..... maar de anderen hadden hem ook zwart gemaakt, opdat hij niet te veel tegen hen zoude afsteken. Toen hij mij zag - hoe hij mij kende, dat weet ik niet - zeide hij: Trientje Spas, als ge mijne Anne-Mie ziet, zeg haar dat ze nog wat geduld moet hebben, want eer het jaar om is, ben ik te huis Vindt ge dat niet wonderlijk?’

De weduwe aanschouwde eene wijl met opgespalkte oogen hare oude gezellin; maar dan schudde zij, droef glimlachend, het hoofd en morde:

‘Wel, Trientje, gij zijt nog lichtgelooviger dan ik! Bemerkt gij niet, dat uw droom niets anders is dan het vertelsel, dat onze Jan gisteren in uwe tegenwoordigheid aan zijne zusterkens heeft verteld? Daar kwam insgelijks een matroos in, dien de zwarte mannekens koning van een eiland hadden gemaakt.’

[p. 7]

‘Zie, zie toch! Inderdaad, ik was het vergeten!’ zuchtte Trientje half beschaamd. ‘De sukkelachtigheid van den ouderdom. Alles verslijt door den duur van tijd; de mensch ook, en ik gevoel wel, Anne-Mie, dat Trientje Spas al verre sleet is; maar wat wilt ge er aan doen? Er is niets eeuwig dan God alleen..... Nu loop ik gauw naar boven; de avond valt; ik ga mijn lampken aansteken en mijn kantje voortwerken. Hou maar goeden moed; het zal nog beter gaan dan wij meenen.’

‘Dag, Trientje-lief, dag, gij goede engelbewaarder!’ riep de weduwe haar achterna, terwijl zij eenen nieuwen zak greep, om haar naaiwerk voort te zetten.

Anne-Mie gevoelde zich versterkt niet alleen door het genoten voedsel, maar meer nog door de aanmoedigende vooruitzichten, welke het oude Trientje in haar had opgewekt.

Gedurende hare erge ziekte had haar liefderijk moederhart zoo dikwijls gebloed bij de angstwekkende gedachte, dat zij sterven zou en dat hare hulpelooze kinderen dan in de diepste ellende zouden vervallen. Ja, zij had ze, in hare ijlkoorts, zien dolen als verloren schapen en haar de handen zien uitsteken om een stukje brood! Nu toch - meende zij - had de barmhartige God dien smartkelk van hare lippen weggenomen. Hare krachten herstelden, Trientje zou voor haar drie gulden ontleenen..... Ach, zij zou weder als te voren met mosselen en garnaat leuren, en zoo genoeg winnen om met hare kinderen door het leven te sukkelen!’

Twee kleine meisjes traden op dat oogenblik, hand aan hand, in de kamer en liepen met open armen tot de weduwe.

‘Ha, daar zijt ge, deugenietjes!’ riep zij vroolijk. ‘Gij hebt u zeker de oogen uit den kop gekeken naar al de schoone dingen, die er op den Calvarie-berg staan?’

‘Neen, moeder-lief’, zeide het oudste meisje ‘wij zijn altijd op de knieën blijven zitten voor het Heilig Graf.’

‘Ja, en voor de zieltjes, die daar in het vagevuur staan te branden, och arme!’ zuchtte het jongste kind.

‘En hebt gij goed gebeden, kinderen?’

‘Ja, moeder, wel honderd Vader-Onzen.’

‘Ach, moederken-lief, geef mij eenen boterham’! smeekte het kleinste meisje ‘ik heb zulken honger’!

‘Maar, Rozeken, waarom blijft gij ook zoo lang weg? Ik geloof het wel, dat gij honger hebt..... Zit neêr, kinderen, gij gaat uw avondeten krijgen.’

Zij trad in de andere kamer en keerde evenras weder met een roggebrood en een groen potje.

Terwijl gretige blikken en bevende handen tot haar opgeheven waren, sneed zij van het brood twee zware kanten, bestreek deze met een weinig gesmolten vet, strooide er eenige korrels zout over, en reikte ze den kinderen toe.

Met den glans van het innigste genot in de oogen, begonnen de meisjes het zwarte brood te verslinden. Zij schenen de gansche wereld te hebben vergeten; want hoe hunne moeder ook poogde hunne drift te matigen en hen waarschuwde dat zij zich zouden verslikken, zij hoorden haar in den eerste niet. Slechts toen hun honger een weinig was gestild, vertraagden hunne bewegingen en aten zij wat rustiger.

Daar het bijna donker was geworden, ontstak de weduwe een klein petrolielampken en hernam haren arbeid, onderwijl met zelfvoldoening op hare twee meisjes starende. Mieken, het oudste, was blond als hare moeder; Rozeken was een zwarte krullebol, als haar vader-zaliger. Op beider gelaat was de armoede onmachtig gebleven; zij bloosden frisch, en warm bloed sierde hunne lipjes met het koraal der gezondheid.

Nauwelijks hadden de kinderen hun avondmaal genuttigd, of Mieken haalde uit eenen hoek eenige einden touw, en begon deze uiteen te trekken, om tot pluk (werk) voor de kalfateraars te dienen. Daarmede kon men ook al eenige centen in de week verdienen.

Rozeken hielp haar aan het werk; maar van tijd tot tijd nam zij iets, als eene vormelooze pop, van den grond en drukte deze gedaante, onder het murmelen van stille liefdewoorden, menigen kus op het voorhoofd.

Eensklaps rees er een twist tusschen de kinderen op; maar dewijl zij zeer zacht spraken, verstond hunne moeder niet, waarover zij dus aan het krakeelen waren.

‘Nu, nu, wat beteekent dit? gij gaat toch niet boos op elkander worden’ zeide de weduwe. ‘Zusterkens moeten elkander altijd gaarne zien.’

‘Het is niet waar, moeder!’ riep Rozeken met verontwaardiging.

‘Wat is er niet waar, kind?’

‘Wel, moeder, Mieken zegt dat vader in het vagevuur zou kunnen zijn. De menschen, die daar zoo leelijk branden, hebben kwaad gedaan..... en vader heeft immers nooit kwaad gedaan, moeder?’

‘Kwaad’? mompelde de weduwe, de schouders ophalende. ‘Alle menschen zondigen nu en dan. God alleen weet het, kind.’

‘Ja, maar, moeder, zoo moogt ge niet spreken!’ riep Rozeken verstoord. ‘Vader is in den hemel; gij hebt het zelf wel honderdmaal gezegd.’

‘Zeker, ik geloof het ook, kind; want hij was toch zoo goed van harte en hij beminde ons als het licht zijner oogen; maar.....’

‘Daar hoor ik onzen Jan’! zeide Mieken.

‘Ha, hij zal weer vertelsels vertellen!’ juichte Rozeken. ‘Van den Kabauterberg en van het betooverd schip!’

In den gang weerklonken de galmen van een lied, en men kon tot in de kamer de woorden er van verstaan:

‘Onvermoeibaar sterk,

Altijd moedig aan 't werk,

't Zij op zee of aan wal,

Vroolijk overal,

En drinkend een glaasje jenever of bier,

Vol plezier,

Dat zijn de jongens van 't schippers-kwartier!’

Een jongen van ongeveer vijftien jaar, maar tamelijk struisch voor zijnen ouderdom, kwam juichend in de kamer getreden. Hij had eene schotsche muts op, droeg een blauw vest met koperen knoopen en eene zeildoeken broek vol vlekken van teer en pik; zoodat hij geheel het voorkomen had van een jongen matroos.

‘Moeder, moeder, gauw een boterham!’ riep hij ‘want indien gij wist hoe mijn beer danst! Ik had bijkans goesting om in de kasseien te bijten; nondekeu!’

‘Foei, Jan, wat is dit nu? Gij vloekt!’ morde de weduwe, terwijl zij het brood bergde.

‘Neen, moeder’ bemerkte de jongen ‘dit is niet gevloekt; het is zoo een woord om al iets te zeggen.’

‘Neen, neen, ik wil zulke leelijke woorden niet hooren. Gij moet die slechte gewoonte afleeren, Jan.’

‘Nu, moeder-lief, als het u plezier kan doen; gij weet wel, eh? het is mij genoeg.’

Hij kreeg zijnen kant roggebrood en bekeek hem half treurig.

‘Moeder, moeder’ gromde hij ‘gij hebt mijnen boterham weder van buiten tegen den vetpot gestreken, eh?..... maar, in Gods naam, gij hebt het zelf niet breed. Ik zal mijne oogen toenijpen en droomen dat er een vinger dik boter op ligt.’

‘Jan, jongen, heb nog wat geduld: binnen eenige dagen ga ik weder uit leuren met mosselen en garnaat.’

‘Zie, zie, dit ging ik nog vergeten!’ riep de jongen, iets uit den zak van zijn vest halende. ‘Ik heb een tente-zeil naar de engelsche stoomboot moeten dragen, en de hofmeester, de kok, gij weet wel, Adriaan van den Kauwenberg, heeft mij eene zeebeschuit gegeven. Zie eens hoe wit! Van zuivere tarwe..... Och, dit is zoo goed, moeder!’

‘Welnu, gij zegt dat gij vergingt van honger, waarom hebt ge de beschuit niet opgegeten?’

‘Ik? Hola! Ik was zoo blij als een kermisduivel toen ik ze kreeg, omdat ik wist, moeder, dat gij, die ziek zijt..... Daar, neem ze; eet er van en leg de rest voor u weg tot morgen.’

‘Ach, moeder, geef mij een stukje!’ smeekten de meisjes.

Met eenen traan van ontroering in de oogen, brak de weduwe de beschuit in vier deelen, gaf er een aan elk der meisjes en reikte er insgelijks een tot Jan. Maar deze weigerde volstrekt.

‘Die slok-oppen!’ morde hij, de meisjes verstoord beziende. ‘Dat bloost gelijk krieken, en dat neemt onze arme moeder het stuksken beschuit uit den mond!’

‘Neen, Jan, beschuldig uwe onnoozele zusterkens niet’ zeide de weduwe, ‘zij hebben van den ganschen dag nog niets gekregen dan wat roggebrood. Mijne ziekte heeft ons wel diep verarmd; maar het zal beter gaan, zoohaast ik sterk genoeg ben om mosselen te voeren.

‘Mosselen voeren? Ach, moeder, gij kunt u nauwelijks recht houden. Waarom laat gij mij niet op de stoomboot gaan? Dan zou ik wel viermaal meer trekken, dan ik nu als zeilmakers-leerjongen verdien.’

‘Op zee? Gij, Jan, op zee? o Kind, kind, spreek daar niet meer van!’

‘Het is maar van hier tot Londen.’

‘Neen, zwijg, gij doet mij beven.’

‘Ja, moeder, ik begrijp het wel; het is omdat mijn vader op zee is verongelukt; maar weet ge wat de kok van de stoomboot daarop antwoordt. Hij zegt dat men veel vervaarder zou moeten zijn van op een bed te slapen, aangezien dat er veel meer menschen op hun bed sterven dan op zee. Adriaan heeft mij van daag al weder gevraagd, of ik bijkok op zijne stoomboot wil worden. Hij ziet mij gaarne; hij is de beste vriend van mijnen vader geweest. Buiten een goed maandgeld, zegt hij, valt er nog drinkgeld af, en van tijd tot tijd wat overschot van de tafel, dat ik dan zou medebrengen voor u en voor mijne zusters. Het is toch wel schoon, moeder.... en op de zee, o dat is zulk vermakelijk leven!’

‘Jan, kind-lief, zie gij doet mij de tranen in de oogen komen’ klaagde de weduwe. ‘De gedachte alleen, dat gij van uw leven met een schip zoudt kunnen vertrekken, doet mij sidderen en maakt mij ziek. Ach, zwijg toch, om Gods wil, van zulke schrikkelijke dingen!’

‘Als u dit plezier kan doen, moeder, gij weet wel, eh? Het is mij genoeg; ik spreek er niet meer van.... Maar dat ik vervaard ben van het water, geloof dit niet. Ik vervaard, vervaard, sapermille!’

‘Foei, alweêr zulk leelijk woord!’ berispte de weduwe.

‘Hola, het is mij ontsnapt; ik kon er niet aandoen.... Maar, moeder, Tist Snoeck van onzen winkel zegt dat het liedje van het schipperskwartier geheel lang is. Als vader-zaliger mij op zijne knieën liet rijden zong hij er immers niet meer van dan ik er van ken?’

‘Ja wel, kind, maar ik heb er ook niet meer van onthouden.’

‘Kom, Jan, zit hier wat neder bij ons, en vertel ons van het betooverd schip!’ smeekte Mieken.

‘Ja, Jan-lief, of van het spook uit de Krabbenstraat. Och, ik zal u zoo gaarne zien!’ riep Rozeken.

(Wordt vervolgd.)