De Belgische Illustratie. Jaargang 3

[p. 376]

Allerlei.

Een biddende vrouw in de kerk van Subiaco.

De devotie der italiaansche vrouwen voor de Madonna is algemeen bekend; nimmer treedt men in Italië eene kerk binnen of men vindt er vrouwen, vaak in grooten getale, biddende voor het beeld der Madonna, welke zij met de schoonste, de zoetste namen begroeten. Zulk eene vrome vrouw, eerst nog een oogenblik biddende voor een Madonnabeeld, vóór zij de kerk verlaat, wordt in bijgaande houtsneê voorgesteld.

Subiaco is een klein stadje in den Pauselijken Staat met ruim 6000 inwoners. Het is dicht aan de napelsche grenzen in eene zeer schilderachtige landstreek gelegen, en dus een oord dat door talrijke toeristen bezocht wordt. Subiaco ligt op de plaats van het oude Sublaqueum, aan den Anio, waar eens eene villa lag van keizer Nero, die er de Via Sublacensis, (den subiacaanschen weg) aanlegde. Het stadje is grootendeels gebouwd uit de puinhoopen van het oude keizerlijke zomerverblijf.

EENE BIDDENDE VROUW IN DE KERK VAN SUBIACO.

Taalverwarring in een apotheek.

‘Mijnheer, kunt u mij niet voor vijf centen ‘troost der armen’ (een heelmiddel tegen kwetsuren) geven?’

‘Jawel, vriend, hebt ge u bezeerd?’

‘Ja, mijnheer, ik ben gevallen en ze zegden, dat was zoo goed; ik heb er geweldige pijn aan; maar er is toch niets gebroken, ik heb er den ganschen nacht niet van kunnen slapen en ze zegden dat was er zoo goed voor.’

Het moederoog.

In Amerika hield men in Februari dezes jaars eene tentoonstelling van jonge kinderen, waarvan het schoonste eene premie zou bekomen. Er verschenen drie en zestig moeders met hunne kinderen. Men deelde de moeders op plechtige wijze mede, dat zij als de beste deskundigen met gesloten briefjes hare stem zouden uitbrengen, aan welk der kinderen de premie moest worden toegekend. Er werd gestemd en de keuze viel op - drie en zestig kinderen. Iedere moeder had haar kind voor het schoonste gehouden. De tentoonstelling werd onder algemeen gelach gesloten als kunnende geen resultaat opleveren.

Eksteroogen.

De last, welken men niet zelden van eksteroogen heeft, is van dien aard, dat men gretig naar elk middel uitziet, om er zich van te bevrijden. Talrijke middelen worden opgesomd, doch ook talrijke keeren blijven zij zonder uitwerking. Als een probaat middel om ze kwijt te raken kan echter het volgende worden aangewend: men neme een klimopblad, hetwelk men even boven eene vlam houdt om de onreine stoffen te verwijderen, welke zich aan het blad zouden kunnen bevinden. Daarna legge men het op het eksteroog en omwinde het gedeelte van den voet, waar zich dit bevindt, met een draadje lampkatoen, zóó dat het blad op de plaats blijve zitten en men nogtans geen hinder hebbe van het binden. Weinig tijds daarop wordt de eigenlijke doorn geel en verdwijnt allengs.

Zacht en hard water, met betrekking tot de gezondheid.

De kalkaardige stof welke zich meer in hard, dan in zacht water bevindt, moet naar de bevinding van Dr. Letheby, die zich tot dit onderzoek veel moeite heeft gegeven, zeer gunstig zijn voor de vorming der weefsels in het lichaam. Van daar, zegt hij, dat voor de loting in Frankrijk meer jongelieden worden afgekeurd uit zacht-, dan uit hardwater-streken en hij deelt als zijne bevinding mede dat ook de sterfte in Engeland grooter is in plaatsen waar men zacht, dan in die waar men hard water aantreft. De versterkende eigenschappen moet men hoofdzakelijk zoeken in de grootere hoeveelheid koolzuur welke in hard water te vinden is en in de omstandigheid dat kalk als geneesmiddel dikwijls heilzaam voor den mensch werkt.

Ter geruststelling.

Onlangs werd aan den oever eener rivier door een gehuwd paar de volgende samenspraak gehouden:

‘Ach beste man, stap toch niet in dat bootje. Ge zoudt u in gevaar stellen.’

‘Toch niet, mijn waarde.’

‘Groote God, wat zou ik ongelukkig zijn als ge eens verdronkt. Gij zijt zoo onhandig!’.

‘Laat me maar begaan, ik ken dat spelletje.’

‘Nu dan, maar laat me ten minste uw horlogie en ketting hier.’

Voorteekenen van hagel en sneeuw.

Wolken welke geelachtig wit zijn en ondanks een hevigen wind zich slechts langzaam voortbewegen; een hemel die vóór het opgaan der zon bleek is in het Oosten; grijs-witte wolken in den Zomer zijn allen teekenen van hagel; witte wolken, vooral in den Winter, bij eene min of meer zachte temperatuur zijn voorboden van sneeuw.