De Belgische Illustratie. Jaargang 3

Allerlei.

Het nut der velocipèden.

Onlangs werd in eene der straten van Londen eene dame overvallen door een persoon, die haar hare juweelen ontrukte en zich toen in allerijl met zijn schat verwijderde. Dit zag een jongeling, die zich in de nabijheid bevond. Hij begaf zich zoo spoedig mogelijk in een in de buurt aanwezigen winkel, waar velocipèden werden verkocht, spoedde op een tweewieler den roover achterna, en hem weder in het oog krijgende, schreeuwde hij uit alle macht het ‘Houdt den dief.’ Deze liep wat hij loopen kon, om zich aan de handen van zijn vervolger te onttrekken. Nadat dit tooneel eenige oogenblikken had voortgeduurd en er een oploop van volk door ontstond, werd de dief door twee gentlemen's opgevangen en aan de politie overgeleverd, terwijl de galante velocipèdist naar de dame terugreed, om haar de gelukkige boodschap te brengen, dat zijne poging, om den roover harer juweelen te achterhalen, volkomen was gelukt. Het bevreemdde hem echter niet weinig reeds door een glimlach door haar te worden ontvangen. Zij beet hem in het oor: ‘Het was der moeite niet waard, het waren maar valsche.’

Ieder zijn deel.

In den dierentuin te Antwerpen stond een heer met een uiterst grooten neus voor de kooi van eene wilde kat; na ze aandachtig achter hare traliën beschouwd te hebben, trad hij op eens terug en zegde tot eene dame, die zich naast hem bevond: ‘Madame, als zoo'n diertje me eens bij den neus kreeg, zou ik goed mijn deel krijgen.’ - ‘Jawel, mijnheer, maar de kat toch ook,’ was het antwoord.

Waar naar geld.

In eene restauratie bediende zich een reiziger van de menu, en wees daarop eene portie soep aan, die aan tien cents stond genoteerd. Bij den eersten lepel vischte hij iets op, dat hem bij nadere beschouwing een stuk katoen-fluweel bleek te zijn. Hij riep den bediende en zegde: ‘Zie eens, een stuk katoen-fluweel in mijn soep.’ Deze antwoordde heel onnoozel: ‘Wel, zou meneer er voor tien cents nog gaarne zijden fluweel in hebben, kijk, kijk!’

Een gevaarlijk reisgezel.

In de dagen van weleer toen het vervoer nog per postwagen geschiedde, zat een uiterst dikke heer naast een officier, waardoor deze, daar de wagen het vereischte getal passagiers geladen had, zeer in het nauw kwam. Dit verveelde den officier en hij begon te hoesten en met handen en voeten te trekken, zoodat hij zijn buurman telkens hinderde. Deze vroeg wat hem scheelde. ‘O het kan nog geen kwaad, het is nog zoo erg niet,’ antwoordde de officier. - ‘Maar waaraan lijdt ge dan.’ - ‘Dat zal ik u zeggen: ik heb soms hevige aanvallen van razernij, doch zeg er niets van aan de overige heeren en dames, ik zal, als het noodig wordt, wel bij tijds waarschuwen.’ De dikke heer bezon zich een oogenblik, liet daarop den conducteur stilhouden en steeg, onder voorwendsel, dat hij om het prachtige weêr liever wandelde, uit het rijtuig. Hierop plaatste zich de officier op zijn gemak en deelde aan de overige reizigers de list mede, waarover deze niet weinig vroolijk waren.