De Belgische Illustratie. Jaargang 3

[p. 288]

Allerlei.

De zelfbewegende wagen van Johan Hantsch.

Een voertuig te vinden dat zonder bewegingskracht van buiten, door eigen aandrang zich kan voortbewegen, was, lang vóór de uitvinding der stoomwagens en stoombooten, een vraagstuk waarmede velen zich bezig hielden. Wij hebben in onzen eersten jaargang (op bladz. 46 en volg.) reeds den zeilwagen van den wiskundige Stevin besproken; deze wagen werd door dien ingenieur uitgedacht voor prins Maurits van Oranje, die daarin met den graaf van Bossu ging spelevaren. Bij gunstigen wind legde hij een afstand van negen uren in twee uren af. Een vijftigtal jaren later vervaardigde de beroemde Newton er een welke door zich zelven liep. Maar nog vóór Newton had de Duitscher Johan Hantsch een dergelijk voertuig uitgedacht, waarvan wij hier de afbeelding, zooals een oude koper-gravure die te zien geeft, aanbieden.

Deze wagen had vier wielen; zijn voorhelft vertoonde het beeld van een draak welke water spuwde, wanneer nieuwsgierigen den weg versperden, terwijl aan de achterhelft twee engelen stonden, die, Zoodra de wagen in beweging was, de bazuin staken. Men zegt dat deze wagen zich door een vernuftig werk, gelijk ongeveer aan het raderwerk van een horologie, in beweging zette; natuurlijk moest het van tijd tot tijd worden opgewonden. Meester Hantsch reed met zijn wagen bergop, bergaf, op alle gebaande wegen.

Hoe nuttig een bril kan zijn.

Een oude Jood kocht voor een bagatel een zooitje kleine kersen. Te huis gekomen zijnde moest hij veel hooren over het ooft dat, naar men zegde, het eten niet waard was. De Jood glimlachte, zette zijn bril op en zegde: ‘'t Is alles maar idee! Met een verrekijker kan je een kip zoo groot maken als een struisvogel en zoo klein dat ie het plukken niet waard is. Wie zal me zeggen dat die kersen niet zoo groot zijn als ik ze door mijn bril zie, en waarom zullen ze niet net zoo goed smaken als anderen, welke met het bloote oog gegeten worden! 't Is alles idee! Als de boeren verstand hadden, lieten ze de koeien in den winter groene brillen dragen. Wat meen je, dat de beesten het hooi niet voor gras zouden aanzien? En wat zouden de boeren het gansche jaar een mazzel kunnen maken met heerlijke, malsche grasboter! 't Is alles idee! Drink wijn uit een kommetje, hij zal altijd zuur zijn; rook een fijne manilla als het stikdonker is, hij smaakt als een inlander, drink de vetste room met een blauwen bril op en het wordt gewone melk. 't Is alles idee!’

Een afdoende maatregel.

In sommige deelen van Duitschland werd vóór jaren eene wet uitgevaardigd, om te verhinderen dat er in de herbergen onder de kerkelijke diensten werd getapt. Zij luidde als volgt:

‘Een ieder die op Zon- of Feestdagen onder de kerkelijke diensten in eene herberg vertering maakt, is gerechtigd om heên te gaan zonder te betalen.’

De zoneclips en de afgevaardigde.

De 19^e Mei van het jaar 1780 was in Connecticut een merkwaardige dag door eene zoneclips, welke zoo sterk was, dat men zich verplicht zag in huis licht te ontsteken en dat de vogelen hun gezang staakten en in hunne nesten kropen. Men dacht algemeen, dat de wereld zou vergaan. De Kamers hielden alstoen zitting. De Kamer der Vertegenwoordigers werd verdaagd en men stelde hetzelfde voor omtrent den Raad. Toen men kolonel Davenport naar zijn oordeel dienaangaande vroeg, antwoordde hij: ‘Ik verzet mij tegen alle verdaging. De wereld vergaat of zij vergaat niet; in het laatste geval bestaat er niet de minste reden tot verdaging; loopt het daarentegen met de wereld op een einde, dan ben ik blijde dat ik bezig bevonden word met de vervulling van mijn plicht. Laat ons kaarsen ontbieden en voortgaan.’

Men moet zijne menschen kennen.

Bij het uitbarsten van den jongsten oorlog spoorde een pruisisch predikant des Zondags op den kansel de boeren zijner gemeente aan om zich aan de verdediging van het vaderland toe te wijden. Ten einde hun moed te prikkelen schilderde hij de Franschen als barbaren, die voornemens waren het schoone Duitschland te verwoesten. ‘Ik zie reeds de vijanden naderen,’ riep hij; ‘zij dringen het dorp binnen, zij steken uwe huizen in brand, zij slachten uwe vrouwen en kinderen! Ja, zij zijn in aantocht, zij komen.... ziet gij die vanen niet wapperen? hoort gij het geroffel der trommen niet?’ Bij deze woorden trommelde de predikant met de handen op den preêkstoel, ten einde den indruk nog te verhoogen.

Op hetzelfde oogenblik hoorde men achter den kansel den koster blazen: tetterètetè! tetterètetè!

De predikant keerde zich om en vroeg zacht: ‘wat doet gij daar, koster?’

‘Ik help u een handje, dominé,’ antwoordde deze. ‘Ik ken onze boeren door en door; om de infanterie alleen geven zij niets, er moet ook cavalerie aanrukken.’