De Belgische Illustratie. Jaargang 3

Van het oorlogsveld.

't Laatst vaarwel.

Hoevelen leefden nog korten tijd geleden stil en gelukkig voor gade en kroost, wat bleef er over van zooveel huiselijke weelde en vreedzaam genot? Wilt gij de verschrikkingen van den orkaan begrijpen, telt dan de nedergeslagen planten, de afgebroken takken, de gekneusde bladeren en bloemen, de ontwortelde boomen.

De bijgaande gravure herinnert ons een treffend voorbeeld. Met werken en zorgen bracht een braaf kantoorschrijver uit Kehl het zoover, dat hij zich eene onafhankelijke positie en zijn geluk voor de toekomst verzekerd achtte. De volkslievende oorlog breekt uit. De man drukt vrouw en moeder aan den boezem. ‘Lieb Vaterland, kannst ruhig sein!’ zoo zou hij bij 't afscheid zoo gaarne neuriën, onrust echter en een droeve beklemdheid spreekt luide in zijn hart. ‘Marie’ zegt hij stamelend, ‘indien dit eens ons laatst vaarwel zou zijn!’ - ‘Ons laatst vaarwel!’ antwoordt zij bemoedigend, ‘'t is om te lachen, neen dat zal anders wezen!’

Het bombardement van Kehl vangt aan. Een der eerste houwitsers legt de woning der achtergebleven vrouw in de asch. Haar moeder wordt onder de puinen begraven. Schier vertwijfelend van droefheid, verlaat de vrouw het stadje, en neemt het besluit, om nu zij alles verloren heeft, haar eenige toevlucht op te zoeken welke zij nog op de wereld bezit.

Twee dagen tart zij vermoeienis en uitputting, trotseert de kogels, welke in dichte hagelbuien op de belegeraars van Straatsburg neêrstorten, want onder deze, zij weet het, bevindt zich haar echtgenoot. Zij vindt hem;... begraven onder een berg van lijken ligt de badensche soldaat der landweer. Geen traan ontrolt haar oog, ‘'k heb 't u wel gezegd,’ gilt zij, ‘ons laatst vaarwel moest anders zijn. 't is om te lachen!’ Zij legt zijne verstijfde hand in de hare en barst in een schaterend gelach uit..... De arme vrouw is krankzinnig. Men voert haar naar het krankzinnigengesticht te Mannheim; zij doet er een goed werk, zij maakt er.... decoraties en eerelintjes voor de helden en bewerkers des oorlogs.

Ontmoeting van twee Engelschen te Holsheim.

Om aan de belangstelling van het publiek te voldoen zonden verschillende dagbladen en tijdschriften hunne correspondenten en artisten naar het oorlogstooneel, doch menigeen dezer weetgierigen moest zijn bezoek met de eene of andere minder aangename ontmoeting, sommigen met gevangenschap, eenigen zelfs met den dood bekoopen.

De achterstaande gravure biedt een schets der kleine episode, die de teekenaar der beroemde engelsche illustratie: The Graphic, in de nabijheid van Holsheim onderging, door hem zelven geteekend.

De kunstenaar had eenige dagen te Molsheim doorgebracht en meende goed en wel met een zijner vrienden, een engelsch doktoor, een uitstapje naar Holsheim te kunnen ondernemen. Als vreedzame burgers eener onzijdige mogendheid begaven zij zich naar het in de nabijheid dier plaats gevestigde pruisische hoofdkwartier.

Weldra ontmoetten zij een schildwacht, die hen aanhield. Aan een

[p. 80]

officier, welke hen vervolgens naderde, maakten zij zich bekend en stelden hem het verzoek voor, om of naar Straatsburg te mogen vertrekken tot het vervaardigen van teekeningen, ofwel, indien dit niet toegestaan kon worden, de vergunning te erlangen van als artisten op eene of andere wijze het duitsche leger te mogen volgen.

TWEE ENGELSCHEN TE MOLSHEIM.

De officier ging zonder verder te spreken naar den generaal, welke in zijn tent zijn middagmaal zat te gebruiken en liet de engelsche gasten onthutst en verlegen staan wachten.

Teruggekeerd zegde hij op norschen toon: ‘je moet terstond voort. Geen oogenblik langer hier gestaan!’ Vervolgens wenkte hij een cavalerist, welke zijn paard besteeg en zijn geweer laadde en beval hem die twee man achterna naar Molsheim te rijden. ‘Ik nam mijn hoed af,’ schrijft de artist en groette den officier heel eerbiedig, doch deze vergat op mijne beleefdheidsbetuiging de minste acht te slaan.’

De teekenaar strompelde bedremmeld en ter neêrgeslagen over het weinig gastvrije onthaal, gelijk hij zelf getuigt, met zijn portefeuille in de hand over den weg voort. De doktoor voelde zich integendeel zoo pleizierig als ooit in zijn leven. Hij zette zijnen hoed op één oor, nam zijn rok op den arm, stak de handen in de broekzakken, vroeg den dragonder of hij niet een borreltje zou lusten, en eindelijk van meening zijnde dat de promenade te langzaam naar den zin van den dragonder ging, zette hij het op een drafje. Natuurlijk zat in een ommezien de dragonder met zijn paard hem weêr op de hielen.

Zoo ging de komische reis der twee engelschen voort, welke intusschen blijde waren, toen zij weder Molsheim bereikt en hunnen garde d'honneur een aangenamen terugrit hadden toegewenscht.