De Belgische Illustratie. Jaargang 2

Een Winterreisje in Duitschland
door Victor de Veen.
(Vervolg.)

Weldra kwamen wij aan de kleine statie Friederichsburg, meen ik, waar de baan van Carlsruhe over Heidelberg, zich met die, welke wij thans bereden, (Mein- en Neckarbaan,) vereenigt. Hier hebben wij op den trein van Heidelberg wel twintig minuten gewacht: dit was zeer onaangenaam. Gelukkig dat het thans schoon weder en klare maneschijn was, zoodat wij nog al ver in het ronde konden uitkijken. Het landschap schap bood echter niets bijzonders aan; hier, gelijk gansch het groothertogdom Darmstadt door, heeft het veel gelijkenis met dat der provincie Brabant.

Een weinig verder reden wij over den Neckar, eene rivier zoo omtrent gelijk de Nethe, welke zich te Mannheim in den Rijn uitstort. Thans waren wij op de rechte baan en moesten nog slechts aan zeven of acht staties stilhouden, om eindelijk de zoo lang, en door Hendrik zoo zeer betrachte hoofdstad van het zoo even genoemde groot-hertogdom te bereiken.

Langzamerhand en als van zelf kwam ons gesprek op deze laatste plaats en voornamelijk op zekere lieden, die aldaar verbleven, en welke van tusschen vier en vijf uren in den middag op ons wachtten. Een persoon onder deze laatsten vooral gaf Hendrik veel bekommernis. - ‘Wat zou zij toch denken over ons lang wegblijven? Zou dit lang wachten haar geene hoofdpijn verwekt hebben? Zou zij in het herhaalde heen en weêr rijden naar en van de statie geene koude hebben gevat?’ Deze en meer andere vragen stelde hij voor, zonder dat ik er hem eenig antwoord konde opgeven, en zonder dat hij er toch van mij een antwoord op verwachtte. De persoon, de dame, welke hem verbeidde, was zijne moeder niet; echter, in geval zij zijne moeder geweest ware, hadde zij hem toch niet meer onrust kunnen geven!

Eindelijk vijf minuten na negen uren hield de trein voor de statie van Darmstadt stil; als herten zoo vlug sprongen wij uit ons rijtuig, en vielen... ik met mijne hand in de hand van zekeren grooten, dikken heer, en Hendrik met heel zijne borst tegen de borst en in de armen eener niet min groote, maar veel min dikke jufvrouw. Hurah! hurah! hurah! Wij waren aangekomen; nu was alles wel; teleurstellingen, rammenassen, sneeuw uit Ardenne, alles - alles was vergeten!...

Na de eerste inboezemingen van vriendschap en liefde, werden wij verzocht in een op ons wachtend rijtuig te stappen. Hier bood zich eene kleine zwarigheid aan: Hendrik en zijne toekomende bruid, want dit was de ontmoette jufvrouw - de reusachtige heer was haar beminde broeder - beide zeer lang gebeend zijnde, zoo moesten zij, zoowel als de heer Franz en ik, stijf rechtop zitten, wilden wij niet knie tegen knie rusten. Nu met een weinig oplettendheid wisten wij dit te vermijden, en deze algemeene langbeenigheid bracht niet de minste hindernis aan onze vriendelijke en vertrouwelijke uitboezemingen toe.

Weldra hielden wij voor de woning van onzen gastheer stil. Een klein, klein dametje, zij vergeve mij wat ik hier over haren physischen persoon zeg, indien dit geschrijf ooit onder hare oogen komt, kwam ons op den dorpel te gemoet en noemde ons gulhartig welkom in hare woonstede. Hendrik en ik antwoordden en omhelsden haar zooveel mogelijk naar behooren, en hiermede traden wij den heer Frans Hüfner's woning binnen.

Dien avond werd er met het Rijnsche nat kennis gemaakt. Nadat wij eerst ter dege eere aan de tafel van den gastheer hadden gedaan, dronken wij keur van Liebfrauenmilch, Hochheimer, Rüdesheimer en zelfs Johannisberger, en 't was gewis zooveel dank aan den wijn, als aan de vermoeinissen der reis, dat wij rustig en diep sliepen en wij bekwamen de overtuiging van de verklaring des gastheers, dat de duitsche Traube een jammersleep van hoofdpijn na zich trekt.

IV.

Ons eerste plan was den volgenden dag te benuttigen om Frankfortaan-den-Mein te bezoeken; ten gevolge onzer eigene vertraging, werd dat echter onmogelijk. Wij kwamen overeen liever naar Afschaffenburg bij de familie des gastheers en zijner zuster te gaan middagmalen, en dadelijk werd er een telegram naar deze stad afgezonden om Tante Kittel van ons besluit te onderrichten. De heer Franz zou ons op ons uitstapje niet vergezellen; hij zou te huis blijven om alles tegen des anderendaags voor de bruiloft in gereedheid te brengen.

Over ons tochtje van Darmstadt naar Assenschaffenburg heb ik weinig te melden: Hendrik en zijn toekomende hadden elkander duizende schoone dingen te vertellen en hielden zich dien tengevolge, met onze toestemming, een weinig aan eene zijde van den wagen. De kleine lieve dame, die ik reeds noemde, en ik, maakten intusschen nadere kennis en bevlijtigden ons, deze om wat fransch de andere om duitsch aan te leeren. Vrouwe Hüfner was drie jaar te Hanau in eene fransche kostschool geweest, zoodat zij het fransch verstond, en zelfs tamelijk goed sprak. Haar echtgenoot kan ook iets of wat fransch, doch zeer weinig. Tusschen al de personen met welke wij te Darmstadt en te Afschaffenburg in betrekking kwamen, was er geen die zooveel fransch verstond als vrouwe Hüfner; daarbij was haar de engelsche taal ook niet vreemd. Het engelsch staat hier omtrent op denzelfden voet als het fransch, dat is te zeggen, dat beide talen door een gering getal menschen aan geleerden bijna niet gesproken worden, tenzij met vreemdelingen.

Een kwartier uurs aan deze zijde van Afschaffenburg reden wij over de Mein, die rivier welke tijdens den laatsten duitschen oorlog zoo dikwijls genoemd werd. De Mein is hier niet breed, zoo ongeveer gelijk de Schelde, even boven Gent.

Afschaffenburg is eene oude, niet onaanzienlijke stad op Beiersch grondgebied gelegen. Zij is de zetel eens gerechtshofs, telt tien kerken, een protestantschen tempel en eene synagoge, verschillende kloosters, alsook een koninklijk slot. Dit laatste hebben wij bezocht; doch wij hebben er niets merkwaardigs aangetroffen. Het is door eene groote warande omgeven, uit welke men heerlijke vergezichten heeft op de Mein en op de omliggende landstreken. Nabij deze warande, op eene tamelijk hooge rots, bevinden zich de Pompeïsche gebouwen, dat wil zeggen, de kopie eener in hare volle grootte nagebootste woning, gelijk aan die welke men in Pompeï heeft ontgraven. Deze zonderlinge gebouwen, van binnen en van buiten, maar van binnen voornamelijk met heldere kleuren en allegorische muurschilderingen versierd zijn alleszins des reizigers aandacht waardig. Men zegt, dat zij aan koning Lodewijk I van Beieren, die de stichter van die gebouwen is, 1 millioen 100 duizend gulden hebben gekost. De tegenwoordige koning laat zich zelden in Afschaffenburg zien; zijn vader, koning Maximiliaan, kwam en verbleef er dikwijls, en werd daar zeer gevierd en bemind.

In de Stiftskirche, een oud en niet van belang ontbloot gebouw, hebben wij een merkwaardig in wit marmer gebeeldhouwd gedenkstuk bewonderd; het verbeeldt, als ik mij niet bedrieg: de scheiding onder geestelijk opzicht, der stad Mentz van die van Afschaffenburg. Een ouderling maakt de voornaamste figuur dezer groep uit; de spijt op dezes aangezichts te lezen, laat in het gemoed des aanschouwers eenen indruk, dien het moeilijk vallen zou nog ooit uit te wisschen. Den naam des kunstenaars, welke dit prachtig werk vervaardigde, heb ik vergeten op te teekenen.

(Wordt vervolgd).