Belgische Muzen-Almanak. Jaargang 5

[p. 73]

Welkomstgroet
Bij de eerste vergadering der Hollandsche Maatschappij van Fraaije Kunsten en Wetenschappen, Afdeeling 's Gravenhage, 1828.

Knakt de najaarsstorm de twijgen,

Stuift het vale blad ter neêr,

Laat de nachtegalen zwijgen

Onzen Zangtijd zien wij weêr;

Laat de Winter snerpend loeijen,
Alles door zijn' adem boeijen,

Altijd blijft de Schepping groot;

Zij doet ons naar 't Schoone streven,
Hier in klanken weder geven

Wat zij voor ons hart ontsloot.

[p. 74]

 

Zagen wij haar schoon verspreiden

 

Bij der Lente morgengroet,

 

Toen de boomen en de weiden

 

Prijkten in een' zachten gloed;

 

Hoorden wij het koeltje suizen,

 

Gouden halmen, golvend ruischen,

 

Bij het brandend zomerweêr;

 

Zagen wij de Rozen bloeijen

 

En de Druif in purper gloeijen

 

Langs der bladren schaduw neêr.

 

Laat dan hier de snaren beven,

 

Ons is rijke stof gegeven

 

Sinds dit blijde wederzien.

 

Ziet de barre Winter naderen,

 

Die wil ons bijeen vergaderen,

 

Laat dan vrij de Zomer vliên.

 

 

 

Neen, de ruwe en dorre streken

 

Zwijgen voor den Dichter niet,

 

Alles, alles hoort hij spreken

 

En de weêrklank - is zijn Lied.

[p. 75]

 

Als de zon, bij 't morgenkrieken,

 

In den heldren dauwdrop blinkt,

 

En de wind met moede wieken

 

Ademloos ter nederzinkt,

 

Dan, dan spant men blijde snaren,

 

Dan bezingt men 's levens vreugd;

 

's Grijsaards klanken hoort men paren

 

Aan de zilvren stem der Jeugd!

 

Wen de maan naauw uit de kimmen

 

Vriendlijk blikt op 't kabblend meer,

 

Als vermoeid van 't opwaarts klimmen,

 

Vlugtig daalt ter ruste neêr;

 

ô! Dan doet ze ons zingend klagen,

 

Doffe toonen dwingt ze ons af,

 

't Zoekend windje hoort men vragen

 

Waar is uw Geliefdes Graf....

 

Wie voelt niet een' gloed ontsteken,

 

Als Natuur in nacht verzinkt

 

Zal een Star nog tot ons spreken,

 

Die langs zwarte wolken blinkt,

 

Komt dan Dichters, Kunstgenooten,

 

Komt, de volle borst ontsloten

[p. 76]

 

In deez' Tempel, in dit uur,

 

Wilt 't verheven Schoon bezingen

 

Waardoor gij u zaagt omringen

 

In den Tempel der Natuur.

 

Hadde ik kracht naar wil bekomen,

 

'k Steeg als de Aadlaar in de lucht,

 

Of mijn taal vloeide als de stroomen

 

Zacht gelijk het koeltje zucht.

 

ô, Wat kan me uw Kunst bekoren

 

Als gij in uw gloeijend Dicht

 

Weet te schildren voor mijne ooren,

 

Dat gij spreekt voor mijn gezigt.

 

Als uw Zangen ons doen streven

 

Naar een hart zoo rein en blij,

 

Dat de Winter van ons leven

 

Altijd voor ons Lente zij.

 

 

 

C. GÉBEL.

scheveningen.