Belgische Muzen-Almanak. Jaargang 3

[p. 41]

Aan de Zanggodin.

Frui paratis et valido mihi,

Latoë, dones; ac, precor, integrâ

Cum mente nec turpem senectam

Degere, nec citharâ carentem.

Horatius.

Gij, die met minnelijken lonk

Mijn wiegje hebt begroet,

En reeds den knaap de dichtervonk

Deedt tintlen in 't gemoed;

Die uit des jonglings kloppend hart,

Met onweêrstaanbren drang,

Een treurlied lokte in elke smart,

In elke vreugd een zang;

[p. 42]

 

Die thans den man de zaligheid,

 

Aan 't hart der gaê gesmaakt,

 

Met hemelglansen overspreidt,

 

Zijn huis ten Eden maakt;

 

 

 

Gij, dochter van den God van 't licht,

 

Blijf, Muze, blijf mij bij,

 

En dat de voedster van het wicht

 

Nog 's grijsaards troost eens zij.

 

 

 

Beziel mij steeds voor 't ware en schoon',

 

Voor God en 't Vaderland!

 

En, slaakt mijn lier ooit andren toon,

 

Verbreek haar in mijn hand.

 

 

 

Hoog steeds in mij dien vlammengloed

 

Voor vrijheid, regt en licht!

 

En, stijf 'k ooit dwang of euvelmoed,

 

Sluit dan mijn lippen digt.

 

 

 

Maar blijf ik steeds uwe inspraak trouw

 

Geef gloed dan aan mijn lied;

 

Zelfs in der grijsheid winterkou

 

Verlaat me uw koestring niet.

 

 

[p. 43]

 

Ach! weinig smeek ik af van God;

 

- Geen schatten, magt noch rang -

 

Slechts levensrust en huisgenot

 

En aandrift tot gezang:

 

 

 

Een huisdak in het Herfstgetij,

 

Een loofhut in de Lent';

 

Een beker wijns voor vriend en mij,

 

En brood tot aan mijn end:

 

 

 

Wat lauwren om mijn citer heen; -

 

Of, God! is dit te veel, -

 

Dat dan haar klank mij zelv' alleen

 

Met gade en vrienden streel.

 

 

 

Dat zij mijn kleenste vreugdgenot

 

Tot hemelwellust hoog',

 

En bij den zwaarsten slag van 't lot

 

Nog zacht mijn tranen droog'.

 

 

 

Al vlecht de kunst geen lauwerblaân

 

Dan om mijn lijkbus heen,

 

Zij zonde toch mijn levensbaan

 

En deed me op bloemen treên.

 

 

[p. 44]

 

Zij tooide toch den zilverglans,

 

Die eens mijn kruin omgraauwt,

 

Nog met den blijden rozenkrans

 

Waarvan de Gratie daauwt:

 

 

 

Den krans, dien Théos zanger droeg,

 

Die, door zijn toovergloed,

 

De sneeuw zijns hoofds in blosjes joeg,

 

In vlam zijn stollend bloed.

 

 

 

O, mij die krans, o, mij dat lot,

 

Die grijsheid, jong en schoon!

 

Dit, Muze! smeek ik af van God,

 

Geen lauwren bij de doôn.

gorinchem.

A. BOXMAN.