Belgische Muzen-Almanak. Jaargang 2

[p. 182]

Konar
Romance.

Bruisend water, sta toch stil!

Laat mijn' Konar over:

Want uit uwe koude kil

Beide ik hem in 't loover.

Heel den guren langen nacht
Hield ik aan uw' oever wacht.

Zoeter is het in mijn' schoot

Dan op uwe stroomen.

Felle winden, laat zijn boot

Veilig tot mij komen!

Woeste golven, legt u neêr,
Nat zijn bruine wang niet meer!

[p. *11]

[p. 183]

 

Morgen, morgen zal mijn hand

 

Konars trouw beloonen;

 

Morgen, morgen de echte band

 

Onze min bekroonen.

 

Bruisend water, stil u toch!

 

Morgen!... ach! waar toeft hij nog?

 

 

 

Reeds verrijst een gouden tint

 

Aan de vale kimmen,

 

Zie, de jonge dag begint

 

Meer en meer te glimmen;

 

Op haar purperen kales

 

Stijgt de hemelsche Bodes.

 

 

 

Aller bergen zwarte spits

 

Wordt met licht omtogen,

 

En der sterren laatste trits

 

Flaauwt aan de opperbogen.

 

Enkel nog de morgenster

 

Glinstert hel,.... en hij is ver!

 

 

[p. 184]

 

Sluit dan toch uwe elpen poort

 

Voor mijn blikken open!

 

Drijf de donk're nevels voort,

 

Die het nachtfloers knoopen;

 

Lieve zon! bestraal de kust

 

Eind'lijk gansch weêr, na uw rust!

 

 

 

Laat mij turen langs den vloed,

 

Tot ik hem zie nad'ren.

 

Rust'loos rolt het bruisend bloed,

 

Angstig door mijne ad'ren.

 

Kom, o kom toch, blijde dag!

 

Zeg mij, wat ik hopen mag!

 

 

 

'k Dank u, vriend'lijk morgenlicht,

 

U, o vloeijend water!

 

Klaarder is 't voor mijn gezigt,

 

Stiller 't zacht geklater

 

Uwer golven om den zoom

 

Dezer stranden, lieve stroom!

 

 

[p. 185]

 

Goede visscher, werp uw net

 

In de groene baren:

 

Want in haar fluweelen bed

 

Is het veilig varen....

 

Veilig? ja! 't bevredigd meer

 

Brengt mij mijnen Konar weêr!

 

 

 

Zie, daar ginder dobbert hij,

 

Dwarlende op de stroomen.

 

Goede visscher, zeg het mij,

 

Zou hij spoedig komen?

 

Ook wel eerder ging hij heen;

 

Nooit zoo lang was ik alleen.

 

 

 

En al nader zwom de boot,

 

Nader op de golven,

 

Maar den stuurman in den nood

 

Hadden zij bedolven,

 

En in zijn bestorven hand

 

Klemde hij des vaartuigs rand.

 

 

[p. 186]

 

Door der winden woest geweld

 

Sling'rend rondgedragen,

 

Was de boot op 't waterveld

 

Eind'lijk omgeslagen.

 

Zielloos dobb'rende aan het roer,

 

Dreef de minnaar, die haar voer.

 

 

 

En, door diepen rouw gebukt,

 

Volgde ras de droeve

 

Hem, die, van haar hart gerukt,

 

Sluimerde in de groeve.

 

En de dood vereende toen,

 

Wat het leven niet mogt doen.

G. GRAVÉ Jz.

Amsterdam.