Belgische Muzen-Almanak. Jaargang 1

[p. 195]

Het vallen der bladeren.

Weêr is de lieve zomertijd

Geweken;

Weêr giert de storm door beemd en bosch,
Rooft bloem en boom hunn' hoogtijdsdos,

En doet natuur verbleeken.

Weêr plast en stort de regen neêr

Bij stroomen;

Weêr zijn de dagen kort van duur;
Gelukkig, die, bij 't haardsteêvuur

De buijen mag ontkomen!

Gelukkig, die, van kommer vrij

En zwoegen,

In 't vrolijk hoekje van den haard
Zijn huisgezin ziet zaamvergaard,

In onverpoosd genoegen.

[p. 196]

 

Gelukkig, die, met blij gemoed,

 

De vruchten

 

Van lang betoonde vlijt geniet,

 

Niet angstig in de toekomst ziet,

 

Van knijzen wars en zuchten.

 

 

 

Maar ach! wanneer men 't turend oog

 

Laat waren

 

Op bloem en boom, nog korts zoo schoon,

 

Wie slaakt dan niet een' droeven toon

 

Om 't vallen van hun blâren?

 

 

 

Wie staat dan niet, van rouw versteld,

 

Te staren,

 

Wanneer hij 't loof van bloem en plant

 

Vertrappen ziet in 't mullig zand,

 

Of drijven op de baren?

 

 

 

Helaas! wie dan geen enkle zucht

 

Doet hooren,

 

Hij weet niet wat natuur ons leert,

 

Zoo vaak het gure najaar keert,

 

En 't boomloof gaat verloren.

 

 

[p. 197]

 

‘Hecht, stervling! hecht u niet te zeer

 

Aan de aarde.’

 

Zoo is haar leer, zoo is haar raad,

 

‘Want alles, wat zij schenkt, vergaat,

 

Hoe hoog het blinke in waarde.

 

 

 

Ja! alles waar ze uw oog en hart

 

Meê streele,

 

Hoe rijk in pracht, hoe schoon van vorm,

 

Verstuift als 't blaadje voor den storm,

 

En valt den worm ten deele.

 

 

 

Ook u valt eens het lot te beurt,

 

Om 't even,

 

Of 't hutje u voor de orkanen dekt,

 

Of 't hoog paleis tot woning strekt,

 

Waar lachjes u omzweven; -

 

 

 

Om 't even of ge op 't vorstlijk dons

 

Moogt rusten,

 

Of 't vunzig stroo uw leger is,

 

Waar gij verkrimpt van 't spijsgemis,

 

Als een den dood bewusten.’

 

 

[p. 198]

 

Gelukkig, die zich 't eeuwig heil

 

Beloven,

 

Wier ziel deze aarde ontvaren mag,

 

In 't uitzigt op den lentedag,

 

In 't paradijs hier boven.

 

 

 

J.G. GREB.

rotterdam, 1825.