Het Belfort. Jaargang 11

[p. 432]

Pentecostes.

Effundam spiritum meum super
omnem carnem. (Joël 2 V. 28.)

Den tweeden dag van 't Pinksterfeest,
Zwaait de opgetogen Davidstad
Voor El-Schaddai, hoog gevreesd,
In plechtgewaad het wierooksvat.

Ontelbaar is het biddend volk;
Levieten heffen 't Hooglied aan,
Terwijl zij, in een dichte wolk,
Voor 't aanschijn van Elohim staan.

Te midden van het feestgedruisch,
Het loeien van het offervee,
Ontstaat een hevig windgesuis
In 't helderklaar van de etherzee.

De marmren tempel beeft en dreunt,
Hoe stevig ook zijn fundament
Op Sion's hechten rotsmuur steunt,
Die Babels stormram heeft gekend.

De lampen worden uitgebluscht
Met offervuren van 't altaar;
De schare ontstelt, heel onbewust
Van 't plotsling grauwend schemerklaar.

Wie dringt daar aan het hoofd der Tien
Tot in Jehova's woonplaats door?
Hij wenkt en in een ommezien
Leent iedereen het luistrend oor.

En volk en priester en leviet
Zijn als verblind door 't schittrend licht,
Dat uit den Hemel nederschiet
En glanst om Petrus aangezicht.

[p. 433]

 

Eensklaps verstomt het stormgeluid,

 

Ook de ongetemde wervelwind

 

Blaast zacht den laatsten adem uit

 

Voor hem, die kluistert en ontbindt.

 

 

 

Vanwaar uw zending, Gahleêr?

 

Wie spreekt, gebiedt door uwen mond?

 

Gij zwalktet gistren op het meer

 

Nog visschend met uw schipje rond!

 

 

 

Het volk stroomt om d'apostel heen;

 

Zijn stem klinkt zalvend, kalm maar sterk;

 

Hij spreekt van dien verworpen steen,

 

Den hoeksteen van de Nieuwe kerk;

 

 

 

Verheerlijkt, door den Heilgen Geest,

 

Den lijdensman van Nazareth,

 

En vangt op 't christen Pinksterfeest

 

Drieduizend zielen in zijn net.

 

 

 

De Israeliet, die hier verscheen,

 

Is de Aaron van het Nieuw Verbond;

 

Hij heerscht, door tijd en eeuwen heen,

 

Tot aan den jongsten morgenstond.

 

 

 

De Wet van schrik en slavernij,

 

Gedonderd van de barre rots,

 

Gaat heden over 't puin voorbij

 

Van dwang en Phariseeën trots.

 

 

 

De Wet gebeiteld in graniet,

 

Als borstweer tegen drift en haat,

 

Verduistert, daar in 't blij verschiet

 

De Liefdeleer te wachten staat.

 

 

 

Schudt af het slavenjuk, de vrees,

 

Verstootelingen: Heden wordt,

 

Zegt Joel, over alle vleesch

 

De Geest des Heeren uitgestort.

 

 

 

En buigen wij voor God de kniên,

 

Het is om zegen, heil en troost;

 

Wij mogen vrij ten Hemel zien

 

En roepen: Abba, help uw kroost!

 

 

 

Hasselt.

 

 

 

Karel Quaedvlieg.