Het Belfort. Jaargang 8

[p. 240]

Kinderoogen.

LAAST gij ooit in kinderoogen?

Nu dan, zeg, wat laast gij daar?

Is 't geen onbewolkte hemel,

Als een zee van licht zoo klaar?

Zal ik 't beter vergelijken

Met een klaren sterrennacht?

Waar der mane zilvren schemer

Vriendlijk door het luchtruim lacht?

Is het geene reine bronne,

Waar de zonne vrij door speelt?

Die met dartelend gekabbel

't Gladde kiezelsteentje streelt?

Glimt het niet als eene blomme,

't Oogje, vol naïeve pret?

Zaagt ge fraaier kleuren bloeien

In het rijkste bloemenbed?

Wie toch leî dat zoet getoover

In het kinderoogje neêr?

Waarom kaatsen alle trekken

Niet dezelfde glansen weêr?

Valt den mensch, het kind ontwassen,

Dan een andre ziel ten deel?

Of verduistert met de jaren

't Helderfonklend ooggestreel?

[p. 241]

 

O! het is der onschuld parel,

 

Die in 't kalme hartje rust,

 

En die weerschijnt in het oogje,

 

Harer schoonheid onbewust.

 

 

 

Als ik 't lachend rozenmondje,

 

't Zorgeloos gezicht beschouw,

 

't Is of straalt de vree mij tegen

 

Van het stoorloos hemelsblauw.

 

 

 

Zelfs de kleine kindersmarten

 

Schenden 't lief gelaatje niet!

 

Als een dauwdrop in de zonne

 

Blinkt het traantje dat er vliet.

 

 

 

Wat bij 't kindje nog in knop staat,

 

Bottend roosje in lentegroen,

 

Moest op zomerdag ontluiken,

 

Rijpen in het naseizoen!

 

 

 

Wilt gij gulden vrede smaken,

 

Leven rustig, blijgezind,

 

't Oog betrouwvol opwaarts heffen,

 

Blijf dan, blijf dan eeuwig kind!

 

 

 

(Naar het Duitsch.)

 

O. Loosen, S.J.