Het Belfort. Jaargang 7

[p. 406]

Lentemijmering.

'K wandelde eenzaam langs het kerkhof,

Waar de dooden in den nacht

Van hun groeve, zachtjes rusten,
Wijl de windjes 't bladje kusten

Dat reeds dóór het knopje lacht.

Lente deed de boomen groenen

Onder 't onbewolkt azuur;

't Grasje, 't plantje, tengre loten,
Kwamen, schuchter nog, gesproten

Uit den schoot van de natuur.

Ach! de winter had hen allen,

Onder 't blanke kleed der dood,

In het diepst der aard gedrongen;
En des Noordwinds ijzge longen

Doodden wat hun weêrstand bood.

O, de stormwind heeft zoo menig

Bloeiend plantje neêrgedrukt!

Vijand van den jeugdgen bloezem,
Heeft hij bloempjes aan den boezem

Van de moederaard ontrukt.

O! de winter is zoo aaklig

Voor de bloempjes op het veld!

Wen de gure stormen brullen,
En de schepping gansch omhullen

Met hun moordend woest geweld.

[p. 407]

 

Zie, de boomen staan als spoken

 

Langs den hard versteven vloed;

 

't Leven is er uit gevlogen,

 

Winter heeft het uitgezogen,

 

Lijk de vampier 's menschen bloed.

 

 

 

Doch het treurt niet eeuwig, eeuwig

 

In Gods schepping. Lente is daar!

 

't Grasje, 't plantje, tengre loten,

 

Komen uit hun knop gesproten;

 

't Beekje vloert weêr frisch en klaar.

 

 

 

Weêr ontwaakt de slapende aarde

 

Alles put weêr jeugdig bloed;

 

Lente is daar die alles leven,

 

Kracht tot groeien weêr zal geven,

 

Die natuur herleven doet.

 

 

 

En ik wandelde eenzaam, mijmrend,

 

Langs der dooden zwijgend graf.

 

Winter is het voor die rusten,

 

Voor die 's winters lippen kusten,

 

Wien de storm den doodslag gaf.

 

 

 

Sluimert, sluimert, die hier rustig

 

Op den dag der lente wacht!

 

Eens zal hij ter kimme pralen,

 

Dan herscheppen zijne stralen

 

't Eeuwig daglicht uit den nacht.

 

 

 

Dan, dan zal de zon der lente

 

Gloren in haar heerlijkheid,

 

Met hare onuitdoofbre glanzen,

 

Langs des hemels eeuwge transen,

 

Dóór de oneindige eeuwigheid.

 

 

 

Lentemaand, '92.

 

Pieter Danco.