Het Belfort. Jaargang 2

[p. 333]

't Knaapje en 't kindeke Jezus.

Een wichtje dartelt vroolijk
Op 't bloemrijk, mollig groen;
Al spelend met zijn lokjes,
Geeft 't koeltje hem een zoen.

Het ijlt met vreugdekreten
Een vogel boschwaarts na;
Maar vruchtloos is zijn streven:
Dat voelt het knaapje dra.

In de open kelk der bloemen,
Wil zijne teedre hand
De kleurge insektjes grijpen,
Die buiten op de plant.

Maar eensklaps, in het lommer
Eens linden, blijft het staan;
Daar staart het zeer verwonderd
Een marmren beeltnis aan.

't Is Jezus met zijn moeder.
Het kindje, blij te moê,
Spreekt, wijl het minzaam glimlacht,
Het lieve beeldje toe:

‘Mijn vriend, kom in de weide,
Kom spelen op het gras:
Ik vlecht u daar een krone
Van 't geurigst bloemgewas.

Hoort gij dat meesje kweelen
In gindsche doornen haag?
Oh! zijne lieve zangen
Aanhoor ik toch zoo graag!

Zijn vreugdevolle tonen
Zendt de echo lustig weer;
Zie, op zijn mossig nestje
Zit 't kleine beestje neer.

Ik zal den zanger vangen,
Hem zetten op uw hand;
En 't nestje haal ik neder:
De jongen zijn uw pand.

Ziet gij die bonte vlinders
Die fladdren op de weî?
Kom, laat ons ze achtervolgen;
Kom, snel ze na met mij!

En in het wederkeeren
Gaan we in de klare bron
De schoone keitjes zoeken,
Die glinstren in de zon.’

Het zwijgt, en 't heilig beeldje
Ziet 't kind ook zwijgend aan,
Dat dra weer vreugd gaat zoeken
In veld en hof en laan.

En de avond is gekomen:
Een avond, stil en zacht;
De vogels zijn reeds slapen;
Weldra is 't duister nacht.

Nu knielt het kindje neder
En spreekt zijn avondbeê,
Die God aanhoort met vreugde,
En de Englen bidden meê.

Het slaapt: een teeder lachje
Zweeft op zijn zoet gelaat,
Zooals het vlugge vinkje
Op 't rijs te wieglen staat.

Wat droom kan 't zoo vervoeren?
Wat beeld is 't, dat 't aanschouwt?
Wat tafereel verrukt het,
Waarop 't zijn blikken houdt?

't Is een bevallig kindje
In wonderschoone dracht.
Bij 't blozen van zijn wangen,
Verliest de zon haar pracht.

Het treedt hem nader, nader:
Het goud van zijn gewaad
Glanst als de zonnestralen
In d'eersten dageraad.

[p. 334]

 

Het buigt zich over 't knaapje

 

En fluistert hem in 't oor,

 

En toont hem met zijn vinger

 

Den hemel, vol van gloor.

 

 

 

‘Als ge op de weide speeldet

 

Riept gij mij tot uw spel;

 

Ik kom thans ook u nooden,

 

'k Verkies u tot gezel.

 

 

 

Mijn weide is eindloos grooter,

 

Mijn hof zeer rijk beplant,

 

Met bloemen, die meer schittren

 

Dan keur van diamant.

 

 

 

Daar heeft des vlinders vleugel

 

Een rijker, schooner kleur;

 

Het ooft verspreidt als balsem

 

Den liefelijksten geur.

 

 

 

De vogel zingt er immer

 

In 't groengetooide bosch

 

En huppelt, nooit verdreven,

 

Door fraaien lentedos.

 

 

 

Bekoorlijk is zijn kweelen,

 

Als honig is het zoet,

 

Zijn vlerkjes zijn safieren

 

Die 't zonlicht vonklen doet.

 

 

 

Daar zingen mijne makkers

 

Zooals de nachtegaal;

 

Hun kleedren glansen schooner

 

Dan hier de zonnestraal.

 

 

 

De tallooze Englenscharen

 

Ontvangen u met vreugd;

 

Reeds staan ze voor u open

 

In uw nog teedre jeugd!

 

 

 

Hoort gij hun stemmen klinken?

 

Oh! Zie, daar nadren zij....

 

Zie hen door 't luchtruim zweven

 

In dichtgesloten rij.

 

 

 

Zing met hen voor mijn Moeder

 

Een lied van lof en prijs;

 

'k Ben Jezus! En mijn weide

 

Is 't hemelsch Paradijs.’

 

 

 

De stem houdt op te spreken;

 

De droom vervliegt; maar, ach!

 

Het kindje blijft nog slapen,

 

Al is 't reeds klare dag.

 

 

 

Gesloten blijft zijn oogje

 

En klankenloos zijn keel....

 

Het plukt alreeds de roosjes

 

Van 't hemelsch lustprieel!

 

 

 

L. De Wilde,

(Leerling van den 3^den latijnschen leergang in 't Gesticht van Melle.)