Het Belfort. Jaargang 1

[p. 448]

Sneeuwliedeken.

ZIE, moederken, wat schoone pluimkens
Op de aarde tuimlen uit de lucht;
Heeft Jesuken zoo veel blanke duifkens?
Sprak een ziek kind met eenen zucht.

- Mijn vriendje, ons buurmans jongste zoontje
te droomen lag, in zijnen slaap,
van Jesuken, en zijn klein kozijntje,
Sint Janneken met zijn hupplend schaap.

Een engel daalde bij zijn wiegsken,
en zag hem met een glimlach aan;
Hij droeg een langen zilvren mantel
met groote gouden knoopen aan.

Een hagelblank paar vleuglen zwaaide
aan zijne schoudren, heen en weêr;
Hij stool den lieven kleinen droomer
en stuurde naar den hemel weêr.

Thans vliegen al de Serafijnen
den hemel uit, hen te gemoet;
Verstaat gij nu dien pluimenregen?
Mijn kindje lief! mijn harteken zoet!

O, moederken, laat ons samen bidden,
Dat God, van nacht, mij halen doe;
O! kon ik naar den hemel vliegen!
Maar 'k ben zoo ziek, ik ben zoo moê.

O mocht ik ook, van englen droomen
omstraald van glansend hemellicht!
En 't jongsken vouwde zijne pollekens,
en sloot zijn kleine kijkers dicht.

[p. 449]

 

De moeder dekte 't arrem schaapken,

 

en hem een laatste kusjen gaf;

 

En heete tranen, gloeiend, rolden

 

langs hare bleeke wangen af.

 

 

 

Des morgens, kronkelde, krioelend,

 

de sneeuw in dartle kringen neêr.

 

Verslagen zat, bij 't roerloos wiegsken,

 

De moederlooze en bad den Heer:

 

 

 

(Terwijl ze, droevig lachend, blikte

 

door 't venster, naar het grauw verschiet -)

 

- ‘Gij schonkt mij 't kind, en hebt 't me ontnomen,

 

Mijn God! dat uwe wil geschied’.

Gentbrugge.

Marc Storme.