Band. Jaargang 15

[p. 36]

Die zoete Jezus lag in 't hooi

Die zoete Jezus lag in 't hooi
Ootmoedelijk voor twee stomme beesten,
Al en was 't logies niet al te mooi
Nochtans hield hij daar zijn feeste
Met haar, die allerootmoedigste van geeste,
Zijn moeder, dat zuiver maagdekijn;
Dies zingen wij nu, die minste ende ook die meeste:
Gebenedijd moeten ze beiden zijn.

Als Jezus lag in 't open huis
Ende beefde met zijn leden koud,
Maria aanzag dat groote abuis,
Ze dankte hem zeer menigvoud
Dat hij die vaders, jong ende oud,
Verlossen zoude uit der hellen pijn;
Des zingen wij nu met herten stout:
Gebenedijd moeten ze beiden zijn.

Maria nam in korter stond
Haar lief kind op haren schoot,
Ze leide hem aan haar borstkens rond
Die ze hem minnelijk bood,
Ze kuste hem aan zijn mondeken rood
Ende zeide: Willekom, zone mijn.’
Des zingen we nu, klein ende groot:
Gebenedijd moeten ze beiden zijn.

Een kribbeken stond daar gemaakt
Te Bethlehem tot dier tijd,
Daar leide ze hem in al naakt,
Jezus, Gods Zone gebenedijd
Ende Verlosser van alle der wereld wijd
Met zijnen Bloede, met zijnder pijn;
Dies zingen wij nu met grooten jolijt:
Gebenedijd moeten ze beiden zijn.

[p. *91]

Jakob Smits, De Ossenkar (ets, 1914)
Uit: ‘De Grafische Kunsten door de Eeuwen heen’

[p. *92]

Jozef Cantré, De boer die sterft (houtsnede, 1932)
Uit: ‘De Grafische Kunsten door de Eeuwen heen’

[p. 37]

 

‘Jozef, maakt ons een papken zoet

 

Haastelijk in korter tijd;

 

Laat me toch voeden dit onnoozel bloed:

 

Het is Gods Zone gebenedijd.

 

Hij zal verlossen, dies zeker zijt,

 

Adams geslachte uit haar gepijn.’

 

Dus zingen wij nu ende t'alder tijd:

 

Gebenedijd moeten ze beiden zijn.

 

 

 

Jozef sprak met haasten groot

 

Al tot die maged goedertieren:

 

‘Eilacy, hier en is melk noch brood,

 

Wat zoude ik doen ten viere?’

 

Toen verschrikte die maged al zoo schiere,

 

Vol tranen kwam haar vriendelijk aanschijn;

 

Dus zingen wij nu in goeder manieren:

 

Gebenedijd moeten ze beiden zijn.

 

 

 

Zij die dit liedeken heeft gedicht

 

Was zeer bedrukt van zinnen;

 

Eilaas zij en was niet wel verlicht

 

In goddelijker minnen;

 

Maar ze droeg doleur in 't herte binnen

 

Ende daar toe menig zwaar gepijn,

 

Maar ze zong het om troost te gewinnen:

 

Gebenedijd moeten ze beiden zijn.