Band. Jaargang 15

[p. 222]

Twee negerliederen

De dieren sluiten ons in

De dieren sluiten ons in,
hun schaduw dwaalt langs de hutten.
Wij horen het donker gegons
der muskieten op het moeras.

Blind staart het oog in de angst,
maar het oor staat gespitst
op de schreeuw van het dier,
donker en rauw en schrikwekkend.

De mieren hollen de muren uit,
de klei scheurt onder de bamboestam;
Wij horen het kraken der takken
tussen hemel en hel.

Een vrouw zit bevend op de grond,
het kind, nog slapend, op de schoot,
Dan nadert het loeien der vlerken
onontkoombaar als de dood.

[p. 223]

De bruid zingt

Gij zijt mijn hut en mijn bed,
mijn mes en mijn ammulet.
Gij zijt het water van de bron
waaraan ik drinken kom.

Geen draagt de lans als gij,
geen werpt als gij de spies
in het gevaar.
Gij beeft niet voor het loeiend vuur
dat aanrent op de vlakte.
Gij beeft niet voor de rode hemelspin:
de worp van de tovenaar.

Mijn lichaam trilt als de trommelhuid
als gij danst in een wervelwind
van vlammen.
Gij springt uit het vuur naar mij toe,
naar mijn ogen en mijn mond.
Ik breng mijn hand aan de grond
om u te groeten.

Pieter G. Buckinx.