Band. Jaargang 14

[p. 414]

De prauw

Een avond dat de padden
op de wegen lagen
alsof ze neugte hadden
in de regenvlagen.

De regen had gehuild
de ganse lange dag
en moe mijn geest bevuild
als een omstreden vlag.

De mens had meegehuild
in dit hysterisch koor
waarvoor ik was geschuild
als voor een krijgsverhoor.

En deze avond dat
de padden kwakend slaan
ben ik van d'aarde zat
tot aan de stroom gegaan.

Ik hoorde herdersfluiten,
het sneeuwde op de bergen,
ik zag piratenschuiten
en roeiend slavendwergen;

Lentebloemen in
het dal van mijn verleden,
en het schoon begin
van jonge wereldsteden;

Ik hoorde en zag dit al
alléén om te vergeten,
om weg uit deze val
geen zwakheid meer te weten.

Hoe lang ik haar reeds zag
alvorens haar te zien,
dit weet ik niet, - daar lag
ineens een prauw.

Daar sneed ineens een prauw
vooruit, een schim er op,
gelijkend aan een hou-
ten mekanieke pop.

Een zwarte man die lange
armen had en 't water greep,
het nachtlijk nat dat hangen
bleef in zilvren streep.

Het slaan heb ik geteld,
de pedd'laar op de stroom,
hij roeide met geweld,
het bootje werd mijn droom.

De slagen sloegen mij
verglijdend met de boot;
een kever in de Mei,
verheerlijkt voor de dood.

Ik vaarde, - voer vooruit,
geen oever meer in 't zicht,
geen zandbank die ons stuit
en geen tornadolicht.

De haven gleed in 't niet,
het water at de aarde,
een droom waarvan 'k geniet
en steeds 't genot bewaarde.

Ik werd de prauw en 't water,
en slag en klank en schuim,
en zelfs heel even later
't huivrend hemelruim.

De prauw nam monotoon
de monotone slag
die werd tot een vertoon
van brede waterlach;

Een open lach die week
en zinloos was totdat
het bij het einde bleek
dat hij een bede bad;

Een ongekend gebed,
dat immer vreedzaam blijft,
en dat een berg verzet
en nooit in wanhoop stijft.

Ik smaak alree de drank.
Er is geen prauwman meer,
geen doffe slagenklank,
geen halen op en neer.

Mijn droom is evengoed
een bidden nu, vertrouwend
in zijn sterke vloed
uit bergen wegen houwend.

[p. 415]

 

En eindloos wordt mijn droom,

 

de stroom die eindeloos

 

vervloeit in 't wilde loom

 

vergaan van d'avondhoos.

 

 

 

Mijn droom is ver gedwaald

 

gelijk de prauw vergleed

 

door 't oog der waternaald

 

die door de kimlijn sneed.

 

 

 

Droom van mij in de lucht,

 

droomgedachte in 't waterdiep,

 

droom in de meeuwenvlucht,

 

droom in de vis die bronzend sliep;

 

 

 

Droom in de pagaai

 

en in de lange smalle prauw,

 

droom in de peddelzwaai

 

en in de zwarte lendenbouw.

 

 

 

Droom van deze dingen

 

als een wenkend paradijs

 

van huiverende zingen

 

en zuivre tonenwijs;

 

 

 

Waaraan ik heb geloofd,

 

waarin ik heb vertrouwd,

 

en, aan de aarde ontroofd,

 

voor 't eerst haar heb aanschouwd.

 

 

 

En nimmer sedertdien

 

kwam er ontwaken uit

 

hetgeen ik heb gezien

 

op deze dromenschuit.

 

 

 

En tevens stierf de vrees

 

dat deze droom slechts dromend

 

vluchten was geweest

 

om vluchtend te ontkomen.

 

 

 

Het werd een vinden eerder

 

dan in vlucht vergeten

 

en een sterk vermeerde-

 

ren van rijkdom weten.

 

 

 

Want, eens mezelf gegeven

 

aan prauw en lucht en stroom

 

bleef mijn intens beleven

 

niet langer meer een droom.

 

 

 

Het werd een laat ontspringen

 

aan de wilde brand,

 

de rode wereldringen

 

op het vasteland.

 

 

 

En met de waterkringen

 

uit mijn nieuwe boot

 

mag 'k alle vrees verdringen

 

voor verstikkingsdood.

 

 

 

De luie oever wijkt

 

wanneer de brede lach

 

aanhoudend hem bestrijkt

 

van uit de peddelslag.

 

 

 

En bergen gaan opzij

 

voor d'aandrang van 't geloof

 

zoals het water vrij

 

zijn vele wegen kloof.

 

 

 

Het tropengras is droog

 

als ik de stroom verlaat,

 

en in de luchten hoog

 

een licht dat open slaat...

 

 

 

Ange Clooster.