Band. Jaargang 13

[p. 338]

Celestae Paludes

Het eerste vers groeit op de heide
als wij de tijd verdromen bij de kruiden
onder de hemel die de ganzen drijft.
Toen blies de Noorderwind mij naar het Zuiden,
over de zeeën en de keerkring heen.

Waren de vennen en de liefste schemeringen
niet ruim genoeg voor al mijn kwaad,
het tweede vers bekent die hoogmoed
doch loochent het verdriet
dat in het bruine water staat:
een bloemloos kruid, een zwam die houdt
van Evenaarsmoeras en riekend rottend hout.
Wij kennen niet de dwaze spijt.

Slechts als 't in Vlaanderen donker rond de vennen wordt,
droomt daar een meisje van een groot moeras
met bloemen - en zij schreit.

Ward Lernout
Ingende