Kunstschilder Lina Praet bezoekt Kongo
VAN 20 tot 28 Februari exposeert te Leopoldstad kunstschilder Lina Praet. De expositie van de werken van deze artiste valt tussen twee zeer markante tentoonstellingen van lokale schilders wier werk torenhoog verheven is boven het minder dan middelmatig oeuvre van zekere Zondagschilders, dat zo vaak de muren van de koloniale tentoonstellingszalen... en huiskamers, ontsiert.
De tentoonstelling van Mevr. Chardon was een revelatie in de volle zin van het woord. En de faam van Jorez, die na Mejuffer Praet zal exposeren, is reeds sedert lang gevestigd, zowel hier ter plaatse als in 't buitenland!
We zijn nochtans vast overtuigd dat Lina Praet, evenzeer als Chardon of Jorez, enthousiaste bewonderaars zal vinden in Kongo. Haar werk roept geen enkele reminiscentie op aan twee voornoemde schilders waarvan de doeken een zeer uiteenlopend karakter hebben: zowel de impressionistische en onirieke werken van Chardon als de bijna zuiver cerebrale kunst van de fantast en sarcast Jorez zijn niet te vergelijken met de eerder sobere en rustige doeken van Lina Praet, die als de resultante zijn van een zekere harmonie tussen intellect en gevoel, waarbij het verstand evenwel de dominerende factor schijnt te zijn.
Als we ons niet vergissen was het Matisse die als eerste onder de modernen er toe kwam de kleur aan de dwingelandij van het licht te onttrekken. Hij was ook de eerste die de schilderkunst terugvoerde tot het platte vlak, waarvan ze was afgeweken sinds de ontdekking van het perspectief. Ook Lina Praet past eenzelfde werkwijze toe. Zij schildert bij voorkeur voorwerpen die dusdanig belicht zijn dat de schaduw volledig wegvalt, zodat enkel het ‘zuivere’ voorwerp blijft. De effecten die ze aldus bereikt geven aan sommige van haar portretten een haast primitieve schoonheid. Ook de techniek van het vlak-schilderen schijnt zij volledig onder de knie te hebben.
Wat haar kleuren betreft, die zijn eerder vrouwelijk-teer en toch ook weer zakelijk-sober. Wie hieruit zou afleiden dat haar werk hierdoor eentonig zou worden, vergist zich in niet geringe mate. Soberheid is immers niet noodzakelijk synoniem van armoede. Ook een rijk palet kan volledig ten dienste staan van een sobere kunst. En wie weet of de somberheid die bij vele werken overheerst geen plaats zal maken voor een meer uitgesproken