Band. Jaargang 12

[p. 107]

Oponthoud te Tripoli
(vervolg)

IN de bar staan de passagiers bijeengetroept rond de air-hostess die maar niet weet op welke vraag ze eerst zal antwoorden. Waar gaan we slapen? Zijn hier goede hotels? Is Tripoli ver van hier? Zijt u al te Tripoli geweest? Wanneer ze op deze laatste vraag ontkennend antwoordt is de ontreddering volledig. Steven staat er geamuseerd op te kijken. Lijkt dit niet een schipbreuk! ‘Sloepen af en vrouwen eerst’ declameert hij. Nelly lacht:

- Zo ziet het er naar, hé!

Hij glimlacht, verbaasd dat ze die gedachtensprong vermocht te volgen. Hij tikt goedkeurend op haar schouder.

Zijn vroegere superioriteit komt terug. Hij is weer de zelfbewuste hoogstudent, de enigszins hautaine onderluitenant.

Nelly heeft de ommekeer in Steven bemerkt. Ze ziet bewonderend naar hem op. Hoe zelfzeker blijft hij te midden dezer verwarring waar iedereen slechts aan goed eten en een mals bed denkt.

Ondertussen zijn nieuwe luchtkaravanen in de bar neergestreken. Zuidafrikanen met uitgesproken Hollands type, gaan kordaat op de toonbank toe en slaan een Afrikaans-Engels gesprek, zoals de Brusselaars dit gewoon zijn in hun Frans-Vlaams cocktail. Engelse piloten verliezen in deze broeierige atmospheer iets van hun nationale stijfheid en zeggen na een paar whisky's luidop wat ze op het hart hebben! Er komen ook ‘Vliegende Hollanders’ aanzetten die in gebroken Frans nieuwsgierig informeren naar het onfortuinlijk lot der Belgen en ten slotte meewarig vragen of er geen Vlamingen bij zijn, waarop niemand antwoordt, zodat Nelly en Steven besluiten dat zij de enige zijn, wat plots een geheimzinnige band van verholen sympathie tussen hen schept.

Ondertussen is het wachten op de plaatselijke SABENA-vertegenwoordiger, die uiteindelijk komt opdagen. Het is een jonge, zwartharige kerel, die, naar de Commandant zegt, vanuit Rome hier voor een paar maand een interim komt doen.

- Het is hier beroerd ongezellig, zegt hij tot Steven terwijl ze op de bus toestappen.

- En Tripoli?

- Mooi plaatsje. Er zijn veel Amerikanen en ook Engelsen. Doch er is weinig amusementsgelegenheid.

[p. 108]

De bus blijkt een zeer asthematiek vehikel te zijn, toebehorend aan de B.O.A.C., die haar voor het vervoer van haar personeel gebruikt.

- Het heeft me wat moeite gekost om haar op de kop te tikken, zegt de SABENA-man wanneer hij het gesputter hoort van twee oud-kolonialen, die meer comfort willen gewoon schijnen.

Op de eerste bank zitten Steven en Nelly. Ze zijn heel gewoon naast elkaar gaan zitten, alsof het zo hoorde. De bank is niet breed en Steven heeft zijn arm over de rug van Nelly gelegd. Dat geeft een intens gevoel van samenhorigheid en langzaam dringt tot hem de zekerheid door dat Nelly hetzelfde moet aanvoelen. Daarnet meende hij het te lezen in haar geheimzinnige ogen toen de verblindende pharen van een uit tegengestelde richting aankomende auto een poos de bus in volle licht plaatsten. Ze leunt tegen hem aan. Is dat moeheid of overgave?

Het is te donker om onderweg veel te zien. Vaag bemerkt hij hier en daar langsheen de weg - een smalle asphaltweg - enkele nomadenhutten, veel zand en af en toe wat struikgewas en bomen, palmbomen. Er zijn steeds meer en meer huizen.

De SABENA-vertegenwoordiger keert zich om:

- Dit is Tripoli!

De aandacht van Steven verscherpt.

Ze rijden nu door het stadje. Na een brede zwenking komen ze aan de zee.

- Dit is de haven. Nu komen we aan het hotel, ‘Albergo del Mehari’.

‘Albergo del Mehari’, charmante naam! Herberg van de woestijndromedaris. Het doet denken aan de meharisten, de gevreesde woestijnruiters, die in het Frans koloniaal leger in Noord-Afrika steeds een grote rol speelden.

De herberg is een droom. Steven waande zich overgeplaatst in een Oosters sprookje uit de Duizend-en-een-nacht. Rond de binnenkoer, met een koel fonteintje op het schrale grasperk, loopt een zuilengaanderij in typisch Moorse bouwstijl waarop de hotelkamers uitgeven. Daarboven koepelt de blauw-zwarte nacht waarin, als kleine toverlantaarns, de sterren hangen. Het geheel heeft een feeëriek aanzicht. Verstrooid nemen de passagiers nota van het nummer van hun ‘camera’, waarheen ze begeleid worden door Arabische dienaren in wit livrei die een mengsel van gebroken Engels en Frans spreken.

Steven wordt binnengeleid in kamer 27. Als in een droom ziet hij hoe de groom de dubbele deur afsluit en speurt dan de kamer rond. Het bed en de kast zijn tegen de muur ingebouwd; er is verder nog een kleine ‘lavabo’. De stoel is eigenlijk het enig meubel. Een deur die langs weerskanten kan afgesloten worden geeft toegang tot de badkamer die hij met de gast van kamer 26 moet delen. Hij merkt dat hij nog altijd het kleine briefje in handen houdt met het nummer van zijn kamer. Hij leest hardop het vloeiend Italiaans:

[p. 109]

‘I signore Clienti sono cortosemente pregati di disdire la camera prima delle ore 12 e dovrà essere lasciata libera per le ore 16. - La Direzione.’

In cursief staat de Engelse vertaling er boven. Die is lang zo schoon niet:

‘Ladies and Gentlemen must annul their rooms before 12 hrs and must vacate their rooms before 16 hrs. - The Manager.’

Hij bekijkt zich in de spiegel en trekt een grimas. Hij strijkt zich nadenkend over de wang om te voelen hoe het met de baard staat en zoekt dan met opengesperde mond naar een kies die plots pijn doet.

Hij hoort een licht gestommel. Zijn gebuur wil de deur van de badkamer openkrijgen. Van deze kant is de knip er op.

- One moment, roept hij.

Jammer dat ik het niet in zangerig Italiaans kan roepen, bedenkt hij.

Hij doet de knip er af en sluit vervolgens de deur af die zijn kamer met de badkamer verbindt. Hij hoort hoe iemand de waterkraan van de ‘douche’ laat werken. Hij vraagt zich af wie het wel kan zijn, terwijl hij zich in de kleine ‘lavabo’ wat opfrist. Hij had even moeten kijken wie de kamer binnenging.

Hij kijkt vergenoegd de kamer rond terwijl hij zijn hals uitdroogt. Is het mogelijk dat ik vanmiddag nog te Brussel was? Kom, zegt hij, nu gaan we Nelly opzoeken, en dan gaat hij buiten...

Is hij de eerste? Met de armen voor de borst gekruist en de handen op de heupen wandelt hij lijk een monnik de gaanderij rond. Hij stapt met behoedzame tred als door een kloosterpand en denkt aan een bezoek, lang geleden, aan een oude Vlaamse abdij toen hij poësisstudent was. Lang geleden is dat allemaal en ver weg: Twee duizend kilometer ver. Men moet twee duizend kilometer ver reizen om te weten wat twee duizend kilometer betekent, bedenkt hij.

Hij zou zo altijd willen reizen en steeds nieuwe landen en nieuwe mensen ontmoeten. God weet wat Kongo aan verrassingen inhoudt! Heerlijk is deze avond en heerlijk is het wachten op Nelly. Hij vraagt zich af welke onder deze talrijke kamers haar ‘camera’ is. Hij neemt zich voor vanavond niet meer te denken aan Liliane en Jean-Pierre. Ik en Nelly, zegt hij haast hardop, ‘all the rest is silence’.

De katholieke zendelinge is de eerste klaar, ze bidt aan een rozenkrans met grote zwarte kralen, met haar lippen knabbelend als een konijn aan zijn voeder. Ze schijnt niet het minst onder de indruk van het gebeuren. Dat ze een dag later te Leopoldstad zou toekomen bekommert haar niet. Van heel de reis had hij haar alleen met Nelly zien spreken. Hij heeft de indruk dat ze hem al biddend in het oog houdt en hij wendt zich af. Vermoedt ze iets van wat in hem omgaat? Onmogelijk! Deze veronder-

[p. 110]

stelling maakt hem zo kregelig dat hij de binnenplaats verlaat om in de hall een Martini te bestellen.

Hij gaat aan een der tafeltjes zitten en vergewist zich bij de groom dat er geen andere uitgang is.

Plots realiseert hij zich dat Nelly wellicht niet meer zal uitgaan; het is immers bijna tien uur. Hij had zich reeds zoveel over deze avond voorgesteld dat hij zich niet mag inbeelden dat Nelly op dit ogenblik reeds in de vastgesloten armen van Morpheus zou liggen, onbewust van zijn verlangen, zo sterk dat het hem het hart als het ware uit het lijf jaagt. Zou hij het nummer van haar kamer vragen en maar eens gaan aankloppen?

De groom scheen deze lijst, verduiveld nogtoe, niet te bezitten. Had hij hem wel goed verstaan?

Direzione! gooide hij de verbauwereerde jongen in het gezicht.

De groom druipt af en komt even later terug met een klein, verbaasd kijkend ventje dat gewoonte getrouw onderdanig buigt voor de ‘cliente’.

Doch helaas, ook de gerant had de lijst niet: die had de air-hostess De SABENA betaalde zoveel kamers en verder had hij er niets mee te maken; hij wilde er verder ook niets mee te maken hebben...

- Verlangt Mijnheer nog iets anders?

Steven schudt ontkennend met het hoofd en kijkt met wanhopige blik rond. De air-hostess opzoeken?

Daar komt Nelly...

Steven blijft een poos als aan de grond genageld staan. Het is of al zijn bloed hem naar het hoofd en het hart stroomt. De reactie op de onrust van daarjuist is te groot. Het zweet parelt op zijn voorhoofd en loopt in dunne straaltjes langs zijn slapen. Zijn mond is uitgedroogd en zijn lippen zijn als kurk.

- Je voelt je niet goed, Steven, vraagt Nelly met bezorgde blik. Is het de warmte?

Doch iets in haar oogopslag verraadt dat ze zijn verrassing bij haar verschijnen wel gemerkt heeft. Hij aanvaardt de uitleg die ze hem in handen speelt:

- Het is hier benauwelijk warm! Hij spreekt traag en moeilijk als moest hij samen met zijn woorden een dik voorwerp door zijn keel naar boven halen. Hij bestelt een glas spuitwater - Nelly drinkt hetzelfde - betaalt, schraapt zijn keel, kijkt zo onverschillig mogelijk naar een toeristische wandkaart met een kameelruiter die een lange speer ten hemel steekt en zegt:

- Lopen we nog even tot aan de haven?

Het antwoord blijft een paar seconden uit, doch hij durft haar niet in de ogen kijken. Het is of alle vezels van zijn lichaam op dat ene ogenblik met zijn gehoorvlies verbonden zijn. Dan komt het:

- Nou ja, al is er eigenlijk niets bijzonders te zien in de donkerte.

[p. 111]

Hij meent een vreemde klank in haar stem te bespeuren. Waarom heeft ze niet onmiddellijk geantwoord? Vreest ze voor zichzelf of voor hem? Had ze zijn bedoeling geraden of was ze te naïef om zijn opzet te begrijpen en zou ze hem argeloos in de armen vallen... Om er even vlug uit te ontglippen?...

Hij heeft niet meer de kracht om tot een of andere conclusie te komen. Zijn denkkracht is lamgelegd evenals zijn wilskracht. In hem leeft nog slechts een verlangen, een niet te stillen verlangen naar deze vrouw in wie hij de eerste werkelijke liefde van zijn leven erkend heeft.

Hij heeft zijn arm onder de hare gestoken als ze samen de straat oversteken naar de open havenkom toe die op bepaalde afstanden verlicht is door kleine lantaarnen. Er is ook licht op de enkele schepen die voor anker liggen.

Aan de overzijde van de straat bevindt zich een in zee gebouwd terras. - Het schijnt bij de ‘Albergo’ te horen. - Samen wandelen ze tot aan het uiteinde. Een zacht zeewindje tempert de hitte die stilaan vermindert. Het is op dit punt zo duister dat ze elkaar eigenlijk haast niet meer zien. Zo merkt Nelly niet het vreemde vuur dat in Steven's ogen brandt. Ze staan met de ellebogen op de smeedijzeren afsluiting geleund en spreken weinig. Steven zegt enkele algemeenheden, die hij zelf banaal vindt, over de sterren en de stilte. Zijn hart klopt onrustig. Hij is in een vreselijk gespannen toestand en weet geen enkel passend woord te vinden. Het komt hem plots alles zo hopeloos voor dat hij hardop zucht.

- Wat scheelt er, Steffie, fluistert Nelly vlak bij zijn oor. Kan ik je helpen?

Een golf van genegenheid overstroomt Steven, die hem beurtelings warm en koud maakt. Haar gezicht is vlak bij het zijne. Haar kort bruin haar raakt zijn wang. Ze heeft een fijne, pikante geur. Hoe komt ze er toe me Steffie te noemen? flitst het in zijn brein.

Ze stribbelt lichtjes tegen wanneer Steven haar in zijn armen neemt. Door zijn dunne flanellen broek en zijn losse hemd voelt hij haar lichaam dat hij zacht tegen zich aandrukt. Haar ene hand ligt op zijn schouder en heeft opgehouden weerstand te bieden; haar linker hand duwt zacht in zijn maagstreek. Hij voelt haar fijne vormen en een gevoel van wellust doorgloeit hem. Zijn lippen omsluiten de hare. Hun monden vergroeien een ogenblik met elkaar. Elke weerstand is bij Nelly weggeëbt.

- Hoe schoon is deze avond! zucht Steven.

Nelly opent de mond om te antwoorden, doch daar weerklinkt een vreemde zang. De moëdzin, de mohamedaanse priester heft van op de minaret, de slanke moskeetoren, een eentonige litanie aan. Zwijgend aanhoren ze deze fascinerende zang, dit klagelijk geroep waaruit het geweldig godsverlangen der oosterse ziel spreekt. Geen van beiden spreekt nog en stilaan overstemt het eenzaam roepen van de priester het donker roepen van hun bloed.

[p. 112]

Nelly heeft zich uit zijn armen losgemaakt en gaat langzaam, licht wankelend, naar de straatweg toe. Doch eer ze tot daar komt heeft Steven haar ingehaald. Hand in hand treden ze de hall binnen en zoeken ze hun kamer op. Ze spreken geen woord, geen van beiden.

Steven drukt een kus op Nelly's hand vooraleer ze haar kamer binnengaat. De deur sluit zich achter haar. Nummer 26 leest hij.

Pas wanneer hij uitgekleed in bed ligt dringt het tot hem door dat Nelly's kamer naast de zijne is en dat zij het was die geklopt had om de douche te mogen gebruiken. Hij springt recht en staat in gespannen aandacht met zijn naakte lichaam tegen de deur geleund. Weer is het of alle zintuigen in zijn oor zijn overgevloeid.

Doch hij hoort niets en luistert vruchteloos...

III

- De veiligheidsgordels aansnoeren, alstublieft, zegt de air-hostess, die uit de stuurcabine komt. Ze loopt de gang door naar de staart toe, rondkijkend of iedereen haar bevel opvolgt.

Het is nog vroeg in de morgen en de meeste passagiers zitten er slaperig bij. Alleen de missiezuster heeft flink geslapen; die bidt ijverig aan haar rozenkrans. De dikke oudkoloniaal met zijn even corpulente ega, die maar één zorg kent: comfort, en die beweerde dat het temperatuurverschil tussen Brussel en Elisabethstad niet groot zou zijn, vindt dat dit geen vliegtuig meer is maar een vliegende broeikast. Hij moppert aan één stuk door.

Met haar linkerhand wrijft Nelly de slaap uit haar ogen. Haar rechter ligt veilig omsloten in Steven's linker vuist. Zo hebben ze geslapen. Ook Steven is wakker geworden:

- Leopoldstad, zegt hij. In dit woord ligt een hele wereld besloten en wordt een gans verleden afgegrendeld.

In een gebaar van overgave laat ze haar hoofd tegen Steven's schouder rusten. Zo voelt ze zich veilig tegen wat nu komen gaat.

Hij knikt haar bemoedigend toe:

- Een dagje of wat doorbijten.

Zij knippert met de ogen ten teken van instemming en trekt zijn arm naar zich toe. Zijn gebruinde benige hand rust op haar schoot en volkomen gedachtenloos telt zij de kleine schaarse zwarte haartjes die dichter op elkaar staan in de opening der hemdsmouw. Zij en Steven; hun grote avontuur begint. Zij denkt verschrikt aan haar ouders en familie te Keerbergen: hoe die het zullen opvatten? Doch ze schudt dit alles van zich af en leunt in volledige overgave tegen de jongen aan.

Het vliegtuig is beginnen dalen en Steven zegt dat hij Leopoldstad reeds ziet liggen. Ze buigt zich over hem heen om beter door het raampje te kijken. Zijn arm is over haar schouder komen liggen en omsluit haar vast. Ze denkt aan die avond op het terras voor de ‘albergo’ te Tripoli doch nu is er geen aarzeling en geen tegenstribbelen meer. Hoe vaster hij

[p. 113]

haar tegen zich aansluit hoe warmer het wordt binnen in haar. Een zoete vreugde overstroomt haar lichaam.

Zacht helt het vliegtuig naar links over zodat ze nu alleen nog maar wolken zien. Dan komen beide vleugels weer in horizontale stand. De wereld komt dichter en dichter bij en het gebrom der motoren vermindert. Ze zweven over het veld. Een lichte huppeling, bijna onmerkbaar, en ze rijden over de landingsbaan.

- Meesterlijk, zegt de oudkoloniaal, met het air van een kenner. Hij buigt zich naar hen om:

- Al te Leopoldstad geweest? Mooie stad. Zo groot als Brussel. Er zijn alleen maar geen trams, voegt hij er grinnikkend aan toe.

Dat Steven en Nelly nog niet te Leopoldstad geweest zijn moet voor hem een vaststaand feit zijn want hij wacht hun antwoord niet af.

Steven pinkt haar guitig toe en zij hebben samen een heimelijke pret over de opgeblazen dikkerd.

De D.C. 4 taxiet het veld over en stopt voor de loods. De schroeven wentelen in trager tempo en blijven plots stokstijf staan. Het wordt stil in het vliegtuig. De veiligheidsgordels worden losgesmeten en de passagiers maken aanstalten om uit te stappen.

Een klein groepje mensen staat te wachten op het vliegveld. Er wordt over en weer gewuifd. Ze zoekt een bekend gezicht, doch vindt er geen. Met die witte tropenhelmen en hun zonnebrillen zijn alle mannen ook dezelfde.

- Laten we voortmaken, zegt Steven kort.

Wil hij een spoedig einde maken aan wat nu onvermijdelijk komen gaat.

Zenuwachtig scharrelt ze haar reiszak, regenmantel en helm bij elkaar en gaat Steven voor naar de uitgang waar ze de boordcommandant en de air-hostess met een afwezige blik de hand drukt. Ze aarzelt op de bovenste trap van de gangway en Steven moet haar zacht vooruitduwen. Langzaam gaat ze trede voor trede naar beneden.

Als een automaat wandelt ze over de betonnen piste. Steven heeft zijn hand op haar arm gelegd, die beeft.

In het groepje wachtende mensen heeft een jonge man in licht palmbeach-pak een wuivende arm omhooggestoken. Er ligt iets pijnlijk-weifelends in zijn geste.

- Jean-Pierre, schreeuwt Nelly met vertrokken mond. Ze rukt zich los van Steven's arm en blijft pal staan.

Dan gaat alles vreselijk vlug. Als in een film volgen de beelden zich op.

Ze ziet Jean-Pierre naderen. Een kleine magere figuur ondanks zijn 27 jaar. Iets magerder dan toen ze hem een jaar geleden verliet. Dezelfde bruine onrustige ogen. Een tikje voorovergebogen en de rechter schouder ietwat afhangend. Hij lijkt wel zo bedeesd als toen ze drie jaar geleden voor het eerst aan elkaar werden voorgesteld. Met vreemde sluike blik loert hij naar Steven die zich te veel weet en geen woord meer spreekt.

Wat houdt Jean-Pierre in godsnaam op afstand? Bergen vermoedens

[p. 114]

stapelen zich in zijn donkere ogen op. Heeft hij alles begrepen? Nog geen woord hebben ze gesproken. De passagiers lopen verder; alleen zij drieën staan nog op het verlaten veld.

Ze herinnert zich een reeks zinnen uit zijn brieven, vol heimwee en verlangen, vol twijfel soms en ontmoediging, schamper bij wijl en sceptisch of dan weer geforceerd optimist. Ze ziet foto's uit Leopoldstad met het hotel waar hij lange tijd logeerde en het huisje op de avenue Churchill te Elisabethstad dat hij voor hen beiden heeft ingericht.

Waarom moest dit alles gebeuren? Is dit Jean-Pierre in wiens armen ze destijds gelegen heeft, met wie ze door de hei trok en door de dennebossen? Heeft hij haar niet eens gezegd dat er bij hem naast haar geen andere vrouw denkbaar was, dat hij zijn enige, eeuwige liefde was? Wat is liefde?

Steven heeft zich afgekeerd. Moet zij nu alleen de beslissing nemen? Neen, Jean-Pierre heeft ze genomen. Bruusk heeft hij zich omgekeerd en holt voorovergebogen naar de luchthaven terug.

- Jean-Pierre! Jean! Jean-Pierre! Jean-Pierre! Haar stem stokt. Het is of haar longen leeggelopen zijn. Ze wil roepen doch hoort nauwelijks de klank van haar eigen stem.

Het vliegveld en de lucht vervloeien in elkaar, de grond onder haar voeten schuift weg en ze glijdt in een afgrond, zo duister dat ze geen bodem ziet.

- Jean-Pierre!

Waar is Steven?

- Steven?

Vaag als uit de verte hoort ze zijn stem:

- Nelly!

Zenuwachtige handen trommelen op de deur van de badkamer.

- Nelly!

Haar hoofd botst tegen de muur. Wat betekent dit alles? Hijgend en bezweet ligt ze in haar bed...

- Nelly!

Het hameren op de deur is verminderd. Ze hoort nog de stem van Steven die roept:

- In Gods naam, Nelly, wat scheelt er aan?

Ze antwoordt niet. De droom heeft haar zo ontsteld dat ze geen woord meer kan uitbrengen. Haar hart bonst met onregelmatige doffe slagen en in haar slapen klopt het bloed zwaar dreunend. Ze ziet de donkere ogen van Jean-Pierre in het duister op haar gericht. Er ligt een diep verwijt in...

Langzaam komt het leven in haar terug. Van Steven hoort ze niets meer, doch ze weet dat hij nog in de badkamer achter de deur te luisteren staat. Haar mond is droog en ze heeft dorst, maar ze kan er niet toe besluiten uit haar ongemakkelijke houding overeind te komen om te drinken. Ze vreest dat Steven bij het minste gerucht terug begint te roepen. Zijn aanwezigheid in de aangrenzende kamer ontstelt haar. Ze bedenkt dat de deur gelukkig op de knip is...

[p. 115]

Stilaan wordt ze rustiger. Haar ledematen kunnen opnieuw bewegen. Met haar rechterhand veegt ze over haar klamme voorhoofd en strijkt de haren weg die in haar wimpers vastgeplakt zitten. Haar nachtkleed is opengesprongen en ze voelt hoe haar kleine ronde borsten heftig op en neer gaan. Met haar handen tast ze de vochtige warmte van haar kleverige huid. Zo blijft ze lange tijd liggen, terwijl haar adem bedaart en ze tot zichzelf terugkeert. Ze laat haar handen zoekend afzakken naar lenden en buik en strekt ze uit op haar dijen waar ze zich in het malse vlees vastprenten.

Geruisloos staat ze uit het bed op en voor het open raam ademt ze diep de zware geuren van de nacht. Ze heeft haar nachtkleed achter zich op de grond afgeworpen en strekt de armen uit zodat de huid zich spant rond de jonge borsten. De lichte koelte doet haar deugd. Ze voelt behaaglijk hoe het warme bloed rondstroomt onder elke beweging. Met de armen voor de borsten gekruist luistert ze ten slotte naar de geheimzinnige onbekende geluiden die haar uit de duisternis toewaaien.

Ver weg hoort ze plots terug de stem van de moëdzin in de eerste ochtendklaarte:

- In de naam van Allah, de goedertierene, de barmhartige,

Lof zij Allah, de heer van de werelden,

Die de goedetierene is en de barmhartige,

De koning van de oordeelsdag.

U aanbidden wij, u smeken wij om hulp,

Geleid ons langs het rechte pad,

Het pad van hen, voor wie uw liefde groot is,

Niet van hen op wie haat rust, noch van hen die afwijken.

Amen!

O heer van de engelen, de djinns en de mensen!

De mohammedaanse priester heeft zijn morgenzang beëindigd. Zijn vreemde zang is uitgestorven.

Nelly verstaat de woorden niet, gezongen in een melodieuze taal die haar onbekend is, doch ze meent de zin te begrijpen. Is het een verwittiging? Ze ziet weer het verschrikte en vertrokken gezicht van Jean-Pierre. Een grote moedeloosheid overvalt haar als een zware loden mantel. Ze rilt. Het is plots koud geworden. De nacht heeft pas de hitte van de vorige dag overwonnen en het begint reeds klaar te worden...

Dan sluit Nelly het venster en trekt de gordijnen dicht zodat het in haar kamer weer intens donker wordt.

Naakt kruipt ze onder de dunne deken en valt in een wilde grijze slaap...

Ze hoort niet meer hoe in de badkamer de kraan wordt opengezet.

Uit het binnenhof der ‘albergo’ weerklinken allerlei geruchten die de nieuwe dag aankondigen...

Nelly's gelaat ligt onzichtbaar op de malse peluw. Ze ademt onrustig de vuist voor de samengeperste mond gebald...

Paul Haegeman.

(Wordt voortgezet.)