Band. Jaargang 11

[p. 382]

Champs-Elysees

RACHEL en ik reden met de landau door Parijs. Wij waren op huwelijksreis. De wijn na de lunch was mij te zwaar bekomen, en ik probeerde een korte siesta. Te mijner verontschuldiging: ik ken Parijs en zij die nu mijn vrouw geworden is acht mijn commentaren toch steeds overbodig. De slaap bekwam mij beter dan de wijn, maar ik moet weer luidop hebben gedroomd. Ik droomde: De speaker had juist gezegd: het is nu precies halfacht. De zon aureoolde achter de klapperbeekbosjes en wanneer ik de overgordijnen wegschoof, stond ik als in een gouden kooi. Een rare vogel was het die diep ademhaalde voor het half-geopende venster tussen de klimop.

‘Schat, van wie of wat heb je vannacht gedroomd?’

De vrouw in het zwaar-mahoniehouten bed werd wakker.

Zij richtte zich aarzelend van tussen de blanke lakens op, trok het neerhangende roze zijden slaapkleed over de jonge ronde schouders en herhaalde haar vraagje met kinderlijke voldoening.

‘Schat, van wie of wat heb je vannacht gedroomd?’

Toevallig dobberde vlak onder het venster een paardengespan over de dorpstraat... Ik kon meteen antwoorden.

‘Ik heb vannacht van paarden gedroomd, liefste, van paarden!’ antwoordde ik...

‘O, en beten ze je niet, Frank?’

Ze beet op het snoerlint van haar nachtkleed: ‘Beten ze je niet?’

‘Nee, eigenlijk niet... ze holden weg... net prairiepaarden!’

Terwijl ik mijn dasje voor de in brons gevatte toiletspiegel strikte, worstelde de vrouw met haar gedachten als een waarzegster in een foortent.

Ze sprak weer.

‘Dan heb je geluk gehad, liefste, het onheil dat boven ons hoofd hing is met de paarden weggevlucht.’

Ik had een raar gevoel van het verleden. Het scheen mij dat Rachel sinds jaren prompt elke morgen mijn gedroomde en niet gedroomde dromen poogde te ontraadselen...

[p. 383]

Een mannetjesmerel kwam op de vensterrigel zitten. Rachel joeg hem weg:

‘Nu kan je met een gerust gemoed de dag beginnen en ik ook’, zei ze half-luid en wentelde zich terug op de linkerzijde.

Een kwartier later rende ik door de velden naar het klein station...

Op het buro verwelkomde de radio mij met romantische kamermuziek. Juffrouw Van Pethegem, de secretaresse van mijnheer de directeur, op wie ik op mijn dertigste jaar nog eens was verliefd geworden, lachte mij met haar kersemondje toe, terwijl ik mij achter de schrijftafel van mijnheer de directeur zette en zei:

‘Een goeie morgen, juffrouw, mijnheer De Duve komt vandaag niet.’

Zij knikte even en deed voort.

Er was weinig nieuws voor de zaak. Een paar orders, tussen een stapel drukwerken en reclamefolders. Helemaal onderaan een brief... geadresseerd aan Juffrouw Yolande Van Pethegem, secretaresse... Van op de directeur's stoel interesseerde mij de afzender. Ik las: Avenue de l'Unesco, 17, Anvers. Zonder aarzelen zegde ik tot de juffrouw die op dat ogenblik een wolk van haren over haar schouders liet losstroelen:

‘Een brief van mijnheer De Duve voor U, juffrouw.’

Zij keek mij wat verbaasd aan. Stak een kleine hand uit en nam de brief.

Terwijl ze hem met twintig vingeren openmaakte ging de telefoon. Ik haakte af.

‘Ja, met Schlegers... Neen... Ja. Neen, liefste neen!... Ja... tot straks. Ja, tot straks...’

Rachel wou weten of ik ongedeerd op kantoor was gekomen. Na mijn vertrek was zij weer ingeslapen en had in die korte tijdspanne van de zee gedroomd en van een zee-schildpad die op haar als een voorhistorisch monster was afgekomen en die haar had doen wakker schrikken.

De telefoon weer op de haak was Yolande met brieflezen klaar.

‘Mijnheer de Directeur feliciteert mij met mijn verjaardag’ murmelde zij als een speelse bosbeek. Van een bosroos had haar gelaat de kleur.

‘O! doet hij dat?’

‘Ja!’

‘Wel, ook van mij gefeliciteerd!’

Ik stond op om haar de gebruikelijke drie zoenen te geven... maar neen, ik deed het niet, ik offreerde haar instee een doos hopjes (die ik gisteren voor mijn vrouw had gekocht) en het schalkse kind replikeerde:

‘O, maar dat is mateloos lief van U, mijnheer Schlegers, mateloos lief, noemt U mij maar Yolande, net als mijnheer de directeur... tenminste wanneer U het goed vindt...’

[p. 384]

Ik wist eerst niet wat te antwoorden.

En dan alleen: ‘O, doet hij dat?’

Yolande beaamde met een knikje.

‘Goed, dan zal ik je voortaan zo noemen, tenminste, als niemand het overhoren kan...’

Yolande bloosde...

De zon zet Yolande in het goud. Wanneer de zonnebundel door het getraliede venster gesplitst wordt, is ze als omgeven van tropische tover. Haar ogen glinsteren. Ze kijken naar mij. Dan weer niet. Soms loer ik over mijn bril. Er sluipt iets langzaam nader.

‘Mijnheer Schlegers, ik heb een drink meegebracht, zoudt U mij kwalijk nemen, moest ik U daarvan ter gelegenheid van mijn verjaardag een heel kleine hoeveelheid aanbieden?’

Ik ben mij niet bewust van wat ik antwoord, maar uit het kluwen van licht en schaduw, zwart en goud, staat een jong, beweeglijk vrouwspersoon op. Uit haar mandje haalt zij een karaf te voorschijn. Uit haar handtasje tovert zij twee fonkelende likeurglaasjes, die door een donkere wolk in de hemel worden overschaduwd. Een heerlijk elixir wordt met kleine slanke handen geschonken.

Goudstof stuift door de kamer.

En wij drinken.

Ik merk eerst nu hoe jong Yolande nog is. Ze veegt een druppel van het goudgele vocht met haar geel zijden zakdoekje van haar kin. Haar kaken gloeien. Ze lacht...

‘Mijnheer Schlegers, mag ik U ook een zoen geven?’ scherst ze, maar vooraleer ik durf ja te zeggen zoent ze mij, drie, vier maal op mijn linkerwang.

‘Oef!’ zegt ze, wanneer ze me loslaat, ‘mijnheer Schlegers, wees nu niet boos, ik heb nog nooit een man gezoend, en...’

Maar ze voltooit haar zin niet.

Ik voel mij aan iets schuldig, maar die drink benevelt mijn bewustzijn.

‘Het is tegen de noen!’ zeg ik plots.

‘O! maar dat is niets!’ zegt zij, ‘ik heb alles bij wat wij nodig hebben: voorgerecht, Julienne-soep, pommes allumettes, kip, sla, dessert, koffie, pousse-café, sigaren, sigaretten... en een grote roomtaart, met een 17^e-eeuwse karos er op, voortgetrokken door zes vurige paarden, in marsepein... steigerend in de ruimte! Bindt mij met een gouden snoerlint aan U vast en droom met mij...’

Ik bind het snoerlint om haar hals en om de mijne en wij rijden, wij rijden in de marsepeinen karos door elysische velden... door labyrinthen van

[p. 385]

wolken... In de spiegel van een plas zie ik een rode saterskop met daarnaast het hoofdje van een meisje als sneeuwwitje...; in citroengelige lovers kwinkelieren karmijnrode, groene en pruisisch blauwe vogels, met korte en lange staarten...; as-grauwe en melk-witte duiven, maken een vlucht van boom tot boom...

Aan Diana-Yolande's voet schuif ik de gouden sandaal. Het leder blinkt als de tralietjes van de vogelkooi waarin Yolande een kanarie-pietje rondzwaait...

De karos en de paarden... neen, ze bewegen niet... en toch reizen wij door de ruimte... zweven wij door blauwe, gele en rose ruimten... door lichte ijle ruimten... Yolande's mondje neigt soms gevaarlijk dicht naar mijn wangen, maar een grote witte mot flapt telkens weer voorbij als ze... Ik kijk als door een vergrootglas... Er zit wat koorts op haar ronde thee-roze lippen... De blos op haar wangen heeft de kleur van de hoogvlakte van Pamir in mijn jeugdatlas. En... kijk! Yolande sluit de ogen. Ze heeft het vogelkooitje met een wolk meegegeven... ze ligt nu als op het strand bij valavond... Roerloos in de thee-rose kussens van de marsepeinen karos...

‘Kom, wees nu niet flauw, wat bazelt gij nu allemaal?’ vermaant een stem plotseling.

Ik hoor het.

Ik trek aan het gouden lint. Yolande is verdwenen!

‘De paarden’, zeg ik, ‘waar zijn de paarden?’

‘Waar zouden die zijn?’ zegt opnieuw die stem.

‘Ik zie ze niet meer’ antwoord ik.

‘Ze zijn ook weggehold, je hebt het zelf gezegd.’

‘Wie zijt gij die zoveel weet?’ vraag ik.

‘Rachel uw vrouw.’

Ik word wakker. Verbaasd kijk ik Rachel aan.

‘Ik heb een zonderlinge droom gehad’ zeg ik zo, terwijl wij met de landau door Parijs rijden... Ik droomde van paarden maar zij holden weg... Er kan ons dus niets overkomen... Kijk, daar is het Champs Elysées...’

Maar Rachel breekt in tranen uit...

A.K. Rottiers